Saturday, December 31, 2016

එළියකන්ද වධ කඳවුරේ සිටි අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ

  
අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ නොහොත් පැරා ලේඛකයෙකි එසේම බ්ලොග් රචකයෙකි, සමාජ ක්‍රියාකාරිකයෙකි , ගුරුවරයෙකි. ඔහුගේ සමාජ අත්දැකීම් බහුලය​.

එළියකන්ද  වද කඳවුර පිලිබඳ කතිකාව මුලින්ම ඇති වූයේ රෝහිත මුණසිංහ විසින් රචිත එළියකන්ද  වද කඳවුර නම් කෘතිය මගිනි. එළියකන්ද වද කඳවුර    නොහොත් කේ පොයින්ට් යනු අපගේ සමාජය එක් කාලයකදී ගමන් කරන ලද අඳුරු යුගයක් සනිටුහන් කරන ස්ථානයකි. මෙම අඳුරු යුගය ඇතිකිරිමේ ලා දේශපාලකයන් මෙන්ම කළා කරුවන් ද විසින් කරන ලද කාර්‍යභාරය තවමත් පූර්ණ ලෙස හෙළි  දක්වා නැත​. එම නිසා එළියකන්ද පිලිබඳ වගකීම හමුදාවට හෝ කැරලිකරුවන්ට පවරා නිදහස් වීමට නොහැක​. 

අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ එළියකන්ද වධ කඳවුරේ සිටි රැඳවියෙකි. ඔහු එළියකන්දේ පුරා වසරකුත් මාසයකුත් දිනක කාලයක් සිරගතව සිටියේය​. මේ හැර ඔහු වෙනත් කඳවුරු වලද රඳවා තබන ලදි.  මෙම කඳවුරු වලදී ඔහු බොහෝ බිහිසුණු දේවල් අත් දුටුවේය​.  

හෙට්ටියාවල කඳවුරේද සිටි අජිත් හෙට්ටියාවල කඳවුරේ සිටි එක් සාජන්වරයෙකු ගැන පවසයි. ඔහු රූකාන්තගේ සින්දු වලට නටන නමුත් දක්ෂ ලෙස පිහියකින් රැඳවියන් ගේ බෙලි කපා මරා දැමූ පුද්ගලයෙකි. වරක් එලියකන්දේදී  නවක සොල්දාදුවෙක් රැඳවියන් දෙදෙනෙකුට උදැල්ලකින් ගසා ගෙලවෙන් කර, එක් හිසක් වැටෙන් එහා පැත්තට විසි කර එය අජිත්ට ගේන්නට නියෝග කලේය​. මේ සොල්දාදුවා  හොරණ ප්‍රදේශයේ  අවුරුදු 19ක් පමණ වූ තරුණයෙකි.  

එළියකන්ද තිබුණේ හමුදා බුද්ධි අංශය භාරයේයි. ඔහු එළියකන්දේ සිටි මුල් කාලයේ එය භාරව සිටි 4 වන කාලතුවක්කු හමුදාවේ කපිතාන්වරයා පසු කලෙක ඉතා ජ්‍යේෂ්ඨ තනතුරකට පත් වූ බව ඔහු සිතයි. ඔහු අජිත්ගේ ජීවිතය බේරා දීමට කටයුතු කලේය. ඔහු සිටි කාලයේත් එහිදී දරුණු වධ බන්ධන සිදු වූ මුත්, ඝාතන සිදු වුණේ නැත. 1989 මැද භාගයේදී පමණ ඔහු ගම්පහ ප්‍රදේශයේ බුද්ධි අංශය භාරව ගිය බව දැන ගන්නට ලැබුණි. මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ බුද්ධි අංශය භාරව කලින් ගම්පහ බුද්ධි අංශය භාරව සිටි කණ්ඩායම පැමිණි අතර විශාල වෙනසක් සිදු වුණේ එතැන් සිටයි. එම කණ්ඩායම තරමක් බුද්ධි හීන අංශයක් වුණත්, තිරශ්චීන ලෙස වධ බන්ධන හා මිනිස් ඝාතන සිදු කරමින් ජවිපෙ මර්දනය කරන්නට සමත් බව ඔහු පවසයි. අජිත් ගේ මතකයට අනුව මේ කාලයේ මාතර සම්බන්ධීකරණ නිලධාරියා වූයේ බ්‍රිගේඩියර් සිරි පීරිස්.

එළියකන්දේ සිටි ප්‍රධානියා දෙවන  ලුතිනිමල් සිල්වා (6 කාලතුවක්කුවියඑසේම  සාජන් දිසානායකබොම්බඩියර් සෙනෙවිරත්නලාන්ස් බොම්බඩියර්අමරසිරිසිරිල්, කිත්සිරි, හරිශ්චන්ද්‍, වික්මසිංහඋදයසිරිනන්දසිරිදයාරත්න ආදීන් හිටි බව ඔහුට මතකය​.  

එළියකන්ද කඳවුර සහ එහි රැඳවියන් මගේ අධ්‍යන වලට ලක්වී තිබේ.   මනෝ ප්‍රතිකාර සඳහා 2002 වසරේදී විශේෂඥ මනෝ වෛද්‍ය නීල් ප්‍රනාන්දුමහතා විසින් මා වෙත යොමු කරන ලද සාමාන්‍ය සෙබල XX2 88/89 කැරලි සමයේදී   එළියකන්ද -කේ පොයින්ට් කඳවුරේ රැඳවියන් ගෙන් ප්‍රශ්න  කිරීම් ක​රන්නෙකු  මෙන්ම වදකයෙකු  වශයෙන් සේවය කලේය. රැඳවියන්ට ශාරීරිකව පහරදීම, දැල්වෙන දුම්වැටිවලින් ඔවුන්ව පිලිස්සීම, දරුණු වේදනාඇතිකරන අයුරින් ඔවුන්ගේ ලිංගේන්ද්‍රිය ලාච්චුව තුලට දමා වැසීම සහ සමහර අවස්ථාවලදී මරණ දඞුවම්  ක්‍රියාත්මක කිරීම ඔහු විසින් සිදුකරතිබේ. 2002 වසරේදී පවත්වන ලද මනෝවිද්‍යාත්මක  වෛද්‍ය පරීක්ෂණ හා විස්තරාත්මක සායනික පිලිවිසීම් වලින් පසු ඔහු ‛පශ්චාත් ව්‍යසන ක්ලමථඅක්‍රමතාවයෙන් (PTSD) පෙලෙන බවට විනිශ්චය විය. 

 සාමාන් සෙබළ XX2 ආක්රාන්තියසිහිනෙන් බියවීමභීතිකාසමුද්දේශ පිලිබඳ අදහස්,මායාදර්ශණ හා කම්පනයට අදාළ විවිධ රෝග ලක්ෂණවලින් පෙලුනිකේ පොයින්ට් කඳවුරේ සිද්ධීන් අමතක කර දැමීම සඳහා ඔහු තදින් මත්පැන්වලටඇබ්බැහිව සිටියේ මේ අනුව වධහිංසනය යනු වින්දිතයාට පමණක් නොව අපරාධකරුට  අනර්ථයක් සිදුකරන දෙපැත්තම 
කැපෙන අසිපතකි.වධහිංසනය පමුණුවන බොහෝ අය විවිධ මානසික අපගමනයන්ගෙන් පෙළේ

වධ බන්දනයට ලක් වූවන් බොහෝ විට ප්ශ්චාත් ව්‍යසන ක්ලමථ (PTSD) ලක්‍ෂණ  පෙන්වති. මෙම ක්ලමථ ලක්‍ෂණ අතර තදබල විශාදිය, හීන වූ ජීවිතආශාව, හැඟීම් නිර්වින්දනය දක්නට තිබේ එළියකන්ද කේ පොයින්ට්’ වධකාගාරයෙන් පලාගිය හෝ නිදහස ලැබූ පුද්ගලයෝ තවමත් අනේක මානසික ව්‍යාධි වලින් පෙළෙති. 

මා දක්නා පරිදි අජිත් වධ බන්ධනයට ලක්වූ නමුදු බරපතල දුර්විපාකයන් ගෙන් තොරව  සාර්ථකව සමාජගතවූ පුද්ගලයන් ස්වල්පය අතරින් කෙනෙකි. ඔහු ලේඛන කලාව මගින් තමා වටා තිබූ අයෝමය වලල්ල බිඳ දැමූ අයෙකු බව මට සිතේ. එසේම ඔහු තම දරුවන් කෙරෙහි දක්වන්නේ අපරිමිත ආදරයකි. ඔහු තුල සිටි මනුෂ්‍යයා ප්‍රබල විය​. මේ අනුව එළියකන්ද වධ කඳවුරට අජිත්ව විනාශ කිරීමට නොහැකි විය​. 

පහත දැක්වෙන්නේ එළියකන්ද ‘කේ පොයින්ට්’ වධකාගාරය​ සහ වධ බන්ධනය ගැන අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ සමග මා විසින් කරන ලද සාකච්ඡාවයි.


1)      කැරලිකරුවෙකු වීම සඳහා ඔබට සමාජ පසුබිම සකස් වූ අයුරු කිවහොත්

මට නම් වැඩිපුර බලපෑවේ විප්ලවයක් කිරීමේ දේශපාලන උණ. ඒක මට ඇති වුණේ රුසියානු සාහිත්‍යය කියවීමෙන්. ගැඹුරු දේශපාලන පොතපත කියවන්නට වැඩි උනන්දුවක් තිබුණේ නැහැ. ජවිපෙ සරළ පන්ති හා සරළ ක්‍රම විරෝධී දේශපාලනික මතවාද ප්‍රවර්ධනය කළ මාධ්‍ය, නො ගැඹුරු සමාජ සත්තා යථාර්ථවාදය ප්‍රවර්ධනය කළ සාහිත්‍යකරුවන්, ගීත රචකයන්, ගායක-ගායිකාවන් ආදීන් විසින් පතුරුවන ලද නො මතවාදයත් එක්ක මගේ රුසියානු සාහිත්‍යය හරහා ගොඩනගා ගන්නා ලද නව ලෝකයක් පිළිබඳ ෆැන්ටසිය ගැලපුණා. නම් ලැයිස්තුවක් කියනවා නම්, රෝහණ විජේවීර, මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි, සුනිල් මාධව ප්‍රේමතිලක, සුනිල් ආරියරත්න, නන්දා මාලිනී , ගුණදාස අමරසේකර වගේ අය පරම්පරාවකට පරළොව යන්නට පාර කියපු අය කියලායි මම නම් හිතන්නේ. තමන්ටත් පැහැදිලි නැති දේශපාලන මතවාද ප්‍රවර්ධනය කරමින් අනෙක් අය බලමුළුගන්වන අය අවසානයේදී තමනුත් ගොදුරු වෙමින් වෙනත් අයගේත් ජීවිත බිලි ගන්නවා. අරගලය නිසා ඝාතනයට ලක් වුණු මිනිසුන්ගේ ජීවිත සම්බන්ධ වගකීමෙන් ඒ අරගලයට දායක වී ඉතිරි වූ අයට කවදාවත් මිදෙන්නට බැහැ. මා අදත් කැරැලිකරුවෙක් තමයි. හැබැයි මා සමාජය වෙනස් කිරීම සඳහා අද අරගල කරන විධිය වෙනස්. මම ඒක කවදාවත් අතහැර දමන්නේ නැහැ. හේතුව, මා එක්ක එකට සටන් කරලා මගදී වැටුණු මිනිසුන් නිසා මට ඒක නතර කරන්නට අයිතියක් නැහැ.

2)      1988 / 89 කාලයේදී ඔබගේ ජීවිතය ගලා ගියේ කෙසේද ?

1984 පමණ සිට මම ජවිපෙ දේශපාලනය කළා. ඉතා ඉක්මණින් ම ඒ වන විට මා කරමින් සිටිය විශේෂ ඉංජිනේරු ආධුනික පාඨමාලාව මගහරිමින් ජවිපෙ දේශපාලනයට වැඩිපුර යොමු වුණා. ජවිපෙ පත්‍රිකා බෙදීම සම්බන්ධයෙන් අත්අඩංගුවට ගෙන හදිසි නීතිය යටතේ මාස තුනක් රිමාන්ඩ් භාරයේ තබා නිදහස් කිරීමෙන් පසු ජවිපෙ පූර්ණකාලීන දේශපාලනයට යොමු වුණා. ඒ 1986 මුලදීයි. ඉන් පසු ජවිපෙ ශිෂ්‍ය අංශයේත්දේශපාලන අංශයේත් වැඩ කළා. අවසානයේදී මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ ප්‍රචාරක ලේකම් හා කලාප ලේකම්වරයකු ලෙස වැඩ කළා.

3)      ඔබව අත් අඩංගුවට පත් වන්නේ කෙසේද?

මාතරදී රාත්‍රිය නිදා ගැනීමට තැනක් සොයමින් යද්දීවෙලක් මැද මාර්ගයකදී මග පෙන්වන්නන්ගේ වරදක් නිසා හමුදාවේ කොමාන්ඩෝ භට පිරිසකගේ අත්අඩංගුවට පත් වුණා. 


4)      මුලින්ම ප්‍රශ්න කල පුද්ගලයා මතකද?

මතකයි. අලුත බැඳුණු දෙවන ලුතිනන් කෙනෙක්. ඒවා ප්‍රශ්න කිරීම් නෙමෙයි. කට්ටියක් එක්ක එකතු වී නිකම් පහරදීම් විතරයි. දෙවනුව ප්‍රශ්න කිරීම් කළ ලුතිනන්වරයා පසුව මඩකලපුව පැත්තේ කොටි පාලන ප්‍රදේශයකට මුහුදෙන් ගොඩබැසීමේ ක්‍රියාන්විතයකදී කොටින්ගේ ප්‍රහාරයට ලක් වී බෝට්ටුවේ ම මිය ගොස් පසුව ඔහුගේ සගයන් විසින් මළ සිරුර මුහුදට දමනු ලැබූ බව දැනගන්නට ලැබුණා. ඔහු මට මානුෂික අන්දමින් සැලකුවා. එළියකන්දට භාර දෙනකල් ඔහුගේ සාජන් හැර වෙනත් අය මට පහර දුන්නේ නැහැ. මා එළියකන්දේ සිටිද්දීත් මාස ගණනකට පසුව වරක් ඔහු එහි පැමිණි විටෙක මගේ සුව දුක් ඇසුවා. එම භට පිරිස අතර සිටි මාතර පැත්තේ ම සාජන්වරයෙක් මා ඔවුන් යටතේ සිටි දින කීපයක කාලය අතරතුර වරින් වර පැමිණ මා උස්සා පොළවේ ගැසුවා. ඔහු බොහෝ වාර ගණනක් මා පොළවේ ගසන්නට ඇති. මේ සාජන් පසු කලෙක ජේ.ඕ.සී. බෝම්බයෙන් මිය ගිය බව ද ඔහුගේ මිනියවත් නො තිබුණු බව ද දැන ගන්නට ලැබුණා.

5)      ප්‍රශ්න කිරීමේදී ඔවුන් යොදාගත් ක්‍රම මොනවාද?

වැඩියෙන් ම කළේ විශාල මුගුරුවලින් දැඩිව පහර දීම. ඊට අමතරව, එළියකන්දේදී මගේ එක් කණක් පැලෙන්න ම පහර දුන්නා. ඒ කණෙන් ගොඩක් දවස් කුණු සැරව ගැලුවා. මාව මැද පෙළේ නායකයකු ලෙස හඳුනා ගැනීම හා මා සමග අසු වූ වෙනත් නායකයකු හමුදාව සමග සම්මුතියකට පැමිණීමත් නිසා මගෙන් දැඩි ලෙස වධ දී ප්‍රශ්න කිරීමක් වුණේ නැහැ. හැබැයි, ඔහු ජවිපෙ අභ්‍යන්තර තොරතුරු ලබා දුන්නා මිසක කිසිවකු පාවා දුන් බවක් මා දන්නේ නැහැ. ඔහු මා දිගු කලක සිට දැන සිටි අයෙක්. ඒ නිසා ඔහු මා පිළිබඳ සියලු තොරතුරු කියා තිබුණා. මා අසු වන විට (1989 මැයි) හදිසි නීතිය නො තිබුණු නිසාත්මට හා මා සමග අසු වූ අනෙක් අයට රැඳවුම් නියෝග ලබා ගත් නිසාත්ශිෂ්‍ය උද්ඝෝෂණ නිසා අසු වූ එක් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය නායකයකු නිදහස් කිරීම නිසාත්ඔහුගේ මැදිහත් වීමෙන් අප සම්බන්ධයෙන් හබයාස්කෝපුස් ගොනු කර තිබුණු නිසාත්ඒ වකවානුවේ මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ හමුදා බුද්ධි අංශය භාරව සිටි කැප්ටන් රත්නායක (4වන පාබල හමුදාව) දැඩි මර්දනයක් සිදු කළ අයෙකු නො වන නිසාත්මේ වකවානුවේ එළියකන්දේ රඳවාගෙන සිටියේ සුළු පිරිසක් පමණක් නිසාත්එහි ඒ වන විට එතරම් ම නරක තත්වයක් තිබුණේ නැහැ. එහෙත්, ඔහු ඇතුළු පිරිස මාරු වී ගිය පසු එළියකන්දේ තත්වය වෙනස් වුණා. එය හුදෙක් ම මිනිසුන් වධ දීම සඳහා හා මරණ තෙක් හෝ වෙනත් කඳවුරකට පිටත් කරන තෙක් රඳවා ගන්නා තැනක් බවට පත් වුණා.

6)      එලියකන්ද වෙත ඔබව ගෙනියන්නේ කවදාද?

1989 මැයි 28 විතර.

7)      එලියකන්දේ ඔබ අත් දුටු සිද්ධීන් මොනවාද?

එතන විධිමත් ප්‍රශ්න කිරීමක් සිදු වූ තැනක් නෙමෙයි. එතන කළේ මිනිසුන්ට සාමූහිකව වධ දීමමිනිසුන් පහර දී මරා දැමීම හා මරා නො දමන අය රැඳවුම් කඳවුරකට යවන තෙක් රඳවා තබා ගැනීමයි. එහි සිරකරුවන් රඳවා ගැනීමේ කිසිදු ප්‍රමිතියක් තිබුණේ නැහැ. එකවර පැපොල රෝගීන් 70, 80 සිටියා. පාචනය වැළඳුණු රෝගීන් එළිමහනේ වැසිකිලි වල ළඟ දම්වැලක බැඳ  දමා තිබුණා. රෝගීන් සංඛ්‍යාව කීයක් වුණත්, සියලු දෙනා ඒ අඩි 12ක් විතර දිග දම්වැලේ තමයි හිටියේ. සමහරු කිසිදු ප්‍රතිකාරයක් නොමැතිව පාචනයෙන් මැරුණා. කඳවුරට මාතර කොටුවේ සිට කෑම ගෙන ඒම වැනි දේට පාවිච්චි කළ කහපාට ඩබල් කැබ් වාහනයෙන් ම රෑට මේ මළ මිනී අරගෙන ගියා. පසුව කාලෙක ඒවා වැසිකිළි වල එහා පැත්තේ වලක දමා පිළිස්සුවා.

8)      එලියකන්දේ සිටි නිලධාරීන් ඔබට මතකද?

මතකයි. හැබැයි, ඔවුනුත් අප වගේ ම මිනිසුන් නිසා ඔවුන්ට එරෙහි පරීක්ෂණ වැනි දේ තේරුමක් ඇති ය කියා මා හිතන්නේ නැහැ. ඔවුනුත් අප වගේ ම මේ ප්‍රශ්නයේ වෙනස් විධියක ගොදුරු.


9)      ඔබ එලියකන්දේ සිටියදී එහි යොදාගත් වධ බන්ධනයන් මොනවාද?

දෑතේ ඇඟිලිවලින් එල්ලීමෂොපිං කවර කීපයක් එකතු කර එය තුළට පෙට්‍රල් දමා ඒවා හිසට දමා හුස්ම හිර වන තුරු තැබීම, පුද්ගලයකු මොහොතකට සිහි විසඥව ඇද වැටෙන පරිදි බෙල්ලේ පිටුපසට පොල්ලකින් පහර දීම, හිස වතුර ටැංකියක එබීමසීමාන්තිකව පහර දීමඅධික වෙහෙසින් මැරෙන තුරු ශාරීරික ව්‍යායාම කරවීමවැසිකිළි යන්නට නො දීම, දිගු කාලයක් තිස්සේ නිදහසේ කෑම කෑමට නො දී කෙටි කාලයක් තුළ ආහාර ගිල්ලවීම, කෑම කන විට පොලුවලින් පහර දීම, එකපිට එකා නංවා පෑගවීමනිවස තුළ වැසිකිළිවල දිගු කාලීනව සඟවා තැබීමපිඹුරකු ඇඟට හෝ  සිරකරු සිටින වැසිකිළියට දමා බිය වැද්දවීමකිසිවකු සමග කතා කිරීමට නො දීමමාස ගණන් ඇස් බැඳ තැබීමහැම විට ම අත පයවලට මාංචු දමා තැබීම. හෙට්ටියාවල කඳවුරේ ලුතිනන් මීඩිං අමුතු වධ බන්ධන ක්‍රමයක් භාවිතා කළා. කුරුසෙ ගහනවා ය කියා හැඳින්වූ මෙහිදී පුවක් ගස් දෙකකින් හැදූ කුරුසයක සිරකරුවන් දවස් ගණනක් එල්ලා තැබුවා. ඒ සිරකරුවන්ගේ අත් මාස ගණනක් ම අක්‍රියවයි තිබුණේ. ඔවුන්ට බත් ටික අනා කටට ගෙන යන්නට හෝ බැරි වුණා. සිරකරුවන් හැමෝම මේ හැම එක වධයකට ම ලක් වුණේ නැහැ.

10)   ඔබ නිදහස් වූ ආකාරය ?

1990 යුද්ධය පටන් ගත් විට හමුදා කඳවුරු වසා දමන ලදී. එවිට මා වීරවිල රැඳවුම් කඳවුරට යවන ලද අතර පොලිසියට භාර දුන් 40ක විතර පිරිස නිදහස් කර, පැහැරගෙන ගොස් මරා දැමුවා. මා ද මුලින් පොලිසියට භාර දීමට නියමිතව තිබුණ මුත්, මගේ ඉල්ලීම මත එහි සිටි නිලධාරීන් දෙදෙනෙකු වන කිත්සිරි හා දයාරත්න මට වීරවිලට යාමට ඉඩ සලස්වා දුන් නිසා මගේ ජීවිතය බේරුණා. හැබැයි දයාරත්න තමයි අර කපපු බෙල්ලක් වැටෙන් එහාට විසි කර මට එය ගෙනැවිත් දෙන්නැයි කියූ ඝාතකයා. වීරවිල සිට පොල්ගොල්ල, සේදවත්ත පන්සල, ගොඩිගමුව පන්සල, පොල්ගස්ඕවිට භාවනා මධ්‍යස්ථානය වැනි පුනරුත්ථාපන කඳවුරුවල තබාගෙන තබාගෙන පුනරුත්ථාපන කොමසාරිස් ජනරාල් කාර්යාංශය හරහා  1993දී නිදහස් කරන ලදී.

11)   වධ බන්ධනයන්බොහෝ මානසික පීඩා ඇති කලද ඔබට සමාජගත වීමට උපකාර වූයේ කවර දේවල් ද?

විශේෂ උපකාර වීමක් තිබුණේ නැත. ඔය පුනරුත්ථාපන වැඩසටහන්වලින් නම් කිසිදු උපකාරයක් ලැබුණේ නැත. පොල්ගොල්ලේදී සැලසුම් ශිල්පය පාඨමාලාවක් කළෙමි. එහෙත්, වීරවිලදී අපි ඊට වඩා හොඳ අධ්‍යාපනික හා සංස්කෘතික වැඩසටහන් අප විසින් ම සංවිධානය කර පවත්වන ලදී. මම බොහෝ අයට ඉංග්‍රීසි ඉගැන්වූයෙමි. සාක්ෂාරතාව පවා නැතිව කඳවුරුගතව සිටි මාතර, හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කවල තරුණයෝ බොහෝ දෙනෙක් ලියන්නට කියවන්නට ඉගෙන ගත්තේ අප විසින් දියත් කළ ඒ වැඩසටහන්වලදීයි. වීරවිලදී මම ගෙලට අසිපත තබා ඇත දැන් නමින් දිග නාට්‍යයකුත්, කෙටි නාට්‍ය බොහෝ ගණනකුත් නිෂ්පාදනය කළා. සමනල සඳෙස නම් දිග කාව්‍යය ලිව්වා. එය ඇතුළේ හුවමාරු කරගෙන කියෙව්වා. මුද්‍රණය කළේ නැහැ. ඊට අමතරව අළු යට ගිනි නමින් ලියූ නවකතාවක් කඳවුරේ සිටියදී ම 1992දී පමණ දිවයින නවකතා තරගයට යැව්වා. එය අවසන් අත්පිටපත් දහය අතරට තේරී තිබුණත් පළමු, දෙවන, තුන්වන තැන් හිමි වුණේ නැහැ. එයත් පළ කළේ නැහැ. මම මුල් ම පරිවර්තනය ලෙස ජූල්ස් වර්න්ගේ ලොව වටා අසූ දිනකින් පොතේ තරමක් සරළ කළ පොතක් පරිවර්තනය කළේත් වීරවිලදීයි. මාස කීපයක් වෙහෙස වී මම කලා විෂය ධාරාවෙන් උසස් පෙළ විභාගය කර සමත් වුණා. මම ඉගෙන ගත්තේ මම කැමති විෂයන් වූ සිංහල, ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය, දේශපාලන විද්‍යාව හා නාට්‍ය හා රංග කලාවයි. විභාගයට දින 10කට විතර පෙර මා පැලවත්ත කඳවුරට ගෙන ගියා. එහිදී මා මුහුණ දුන් ප්‍රශ්න නිසා මා පාඩම් කිරීම අතහැර දැම්මා. කලා විෂය ධාරාවෙන් විශ්වවිද්‍යාලයට බඳවා ගත් ලකුණු මට්ටමට වඩා ලකුණු තුනයි මට අඩු වුණේ.  ජීවිතයේ අභියෝගවලට මුහුණ දෙමින් තනිව ම සෙමින් සමාජගත වුණා. නිදහස් වී ටික කලකින් තරග විභාගයක් සමත් වී ඉංග්‍රීසි ගුරු වෘත්තියට ඇතුළත් වීමත්පදවිය ප්‍රදේශයේ රැකියාව කිරීම සමග අලුත් සමාජයක ඇසුරට පත් වීමත්, අලුත් මිතුරන් ඇති වීමත්, ජවිපෙ දේශපාලනයෙන් මුළුමනින් ම ඈත් වීමත් නිසා සමාජගත වීම පහසු වුණා.

12 වින්දිතයන් බොහෝ දෙනෙකු විශාදය පශ්චාත් ව්‍යසන ක්ලමථය (PTSD) වැනි තත්වයන් වලට පත් වූවද ඔබ සාමාජීය වශයෙන් ක්‍රියාශීලී වීම සඳහා ඔබට ශක්තිය ලැබුනේ කෙසේද?

පදවියේදී හමු වූ මිතුරන් සමග ආරම්භ කරන ලද අලුත් ජීවිතය හා පාසල් ළමයින් සමග ගත කළ ක්‍රියාකාරී ජීවිතය එහිදී ප්‍රධාන වුණා. පෙම්වතියන් ඇසුරත්, ඔවුන්ගේ ආදරය ලැබීමත් ප්‍රබල හේතු ලෙස සැලකිය හැකියි. ආදරය කළ හැමෝ එක්ක ම ගොඩක් දුර යන්නට බැරි වුණා. මට විවාහ වෙන්නට උවමනා කර තිබුණා. ඒ නිසා මම හෙව්වේ විවාහ වෙන්නට සුදුසු ආදරවන්තියක්. අවසානයේදී මට හොඳ බිරිඳක් ලැබුණා. අද ඉන්න මම ඇයට ගොඩක් ණයයි.  

12)   එලියකන්ද ගැන අද දිනයේ ඔබ සිතන්නේ කුමක් ද?

එය ජීවිතයේ කිසි කලෙක අමතක කළ නො හැකි නපුරු සිහිනයක් වැනි සමයකි. එහෙත්, එය ජීවිතය ගැන ගැඹුරු අත්දැකීමක් ලැබීමට අවස්ථාව ලබා දුන්නා. තිරිසන්කමට කිට්ටු ප්‍රාථමික තත්වයන්හිදී මිනිසුන්ගේ හැසිරීම් සාමාන්‍ය ශිෂ්ට සමාජයේ හැසිරීම්වලින් හාත්පසින් ම වෙනස්. එහෙත්, අවසානයේදී වධකයෝ ද ලෙයින් මසින් සැදි මිනිස්සු ය. එළියකන්දේ වධකයන් එක් අයෙක් හෝ දෙදෙනෙක් පසු කලෙක එහි සිට නිදහස් වූ ජවිපෙ සිරකරුවන්ගේ සොයුරියන් විවාහ කර ගත්තා. මේ ඇතැම් පවුල් ප්‍රදේශයේ ජවිපෙ ඉදිරි පෙළ ක්‍රියාකාරිකයන්ට සම්බන්ධ ඒවායි. එම ඉදිරි පෙළ ක්‍රියාකාරිකයන් මරා දමන ලදී. එහෙත්, ඒ පවුල්වල ගැහැනු පසු කලෙක එවැනි ඝාතකයන් විවාහ කර ගත්තා. ඉන් පසු ඔවුන් කුමන ආකාරයේ ජීවිත ගත කළා ද යන්න මම දන්නේ නැහැ.

13)   අනාගත පරම්පරාවට ඔබ දෙන පණිවිඩය කුමක් ද?

නො ගැඹුරු වාමාංශික දේශපාලනය, ජාතිවාදයආගම්වාදය වනාහි එකම වර්ගයේ පිටුදැකිය යුතු සමාජ පිළලයන් ය. බලය වෙනුවෙන් කෙටි මං සොයන අය තමන්ගේ අරමුණු වෙනුවෙන් ගිනි ඇවිළීමට පාවිච්චි කරන පිදුරු වන්නේ තරුණයන් ය. ලංකාවේ තරුණ පරම්පරා තුනක් මේ ව්‍යාජ විප්ලවවාදී හා ජාතිවාදී කැරැලි නිසා මහා පරිමාණයෙන් ජීවිත අහිමි කර ගත්තා. ඒ තරුණයන් ජීවත් වුණා නම් හා ඔවුන්ගේ හැකියාවන් වඩා ඵලදායී දේ වෙනුවෙන් යොදා ගත්තා නම් අපට මීට වඩා සොඳුරු ලෝකයක ජීවත් වන්නට අවස්ථාව ලැබෙනවා. ඒ නිසා තරුණයන් මේ අන්තවාදී ව්‍යාපාරවලින් මුදා ගැනීමට කටයුතු කිරීම බරපතල සමාජ වගකීමක්. ඒ වගේ ම තරුණයන්ට දේශපාලනයේ, තීරණ ගැනීමේ ක්‍රියාවලියේ නිමග්න වෙන්නට සාධාරණ අවස්ථා ලබා දීමට අප ක්‍රියා කළ යුතුයි. තරුණයන්ට තමන්ගේ ජවය තමන්ගේත්, සමාජයේත් යහපත වෙනුවෙන්  උපරිමයෙන් පාවිච්චි කරන්නටත්, සතුටින් ජීවත් වන්නටත් අවස්ථාව ලබා දිය යුතුයි. ඔවුන්ට පිළිගැනීම අවශ්‍යයි.
  
  සාකච්ඡා කලේ  වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 

Friday, December 30, 2016

ස්වභාවික සංසිද්ධීන් නියමය



යම් ක්‍රියාවක  හොඳ නරක තීරණය වන්නේ අපගේ විනිශ්චය මතය​. එහෙත් සිද්ධීන් සිදු වන්නේ ස්වභාවික සංසිද්ධීන් නියමය අනුව වේ . 2004 දී ලංකාවට සුනාමියක් විත් ජීවිත සහ දේපළ විනාශ කලේය​. මේ නිසා බටහිරින් ලංකාවට සුනාමි සහනාධාර ආවේය​. එම ආධාර හෙල්පිං හම්බන්තොට හරහා ගසා කනු ලැබීය​. එම මුදල් වැය කරනුයේ ජනාධිපතිවරණයේදී උතුරු ප්‍රදේශයේ චන්ද වැලැක්වීමට ප්‍රභාකරන්ට ගෙවන අල්ලසක් ලෙසටය​. එම නිසා අදාල අපේක්‍ෂකයා ජනාධිපතිවරණය ජය ගෙන ප්‍රභාකරන්වද වනසා දමනු ලැබීය​. සුනාමිය නාවේ නම් , සුනාමි මුදල් ආධාර ගසාකනු නොලැබුවේ නම් ලංකාවේ ඉතිහාසය ලියවෙන්නේ කවර අයුරකින් ද ? මෙය දේශපාලන කන්ණාඩියෙන් නොව ස්වභාවික සංසිද්ධීන් නියමය අනුව විශ්ලේශණය කොට කියවන්න

Wednesday, December 28, 2016

ඈන් රණසිංහ ඔබ යන්නට ගියේය​




ඈන් රණසිංහ ඔබ යන්නට ගියේය​
අප හැරදා ඔබ යන්නටම ගියේය​
 හිට්ලර් ගේ යුදෙවු සංහාරයේ
ජීවමාන සාක්‍ෂිය වූ ඔබ නික්ම ගියේය 
ඔබ ගියද ඔබගේ කවි අප අතරය 
නට්සි මිනීමරුවන් ගැන ඔබ ලියූ කවි
මිනිසුන් සහාසික ලෙස මරා දැමූවන් 
ඔවුන්ගේ ඝාතන දෙස උකටලීව බලා සිටියවුන් 
යනාදීන් ගැන ලියූ කවි අප අතරය 


වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 

Monday, December 26, 2016

ඩිංකි

 


ඩිංකි අපගේ පරම්පරාවේ ළමුන් ගේ පමණක් නොව පසුකාලීන ළමා පරම්පරාවේද ප්‍රියතම කෘතියක් විය​. ඩිංකි කෘතිය ලියන ලද්දේ දොන් පීටර් පියතුමා විසිනි. මෙම  පොත ඩිංකි නම් බූරු පැටවාගේ ආත්ම කථනය ලෙස විකසනය වන ඉතා රසවත් නවකතාවකි. ළමා මනසට ඉතා කදිමට ග්‍රහණය  කර ගන්නා ඩිංකි පරම්පරා ගනනාවක්   කුල්මත් කරන ලදි. 

ඩිංකි මන්නාරමේ උපන් බූරු පැටියෙකි.  ඩිංකිව අපහරණය කර ගන්නා පිරිසක් ඌව කුරුණෑගල විශාල පොල් වත්තක් හිමි ව්‍යාපාරිකයෙකුට විකුණති. මෙම ව්‍යාපාරිකයා  ඩිංකිව තම ධනවත් මිතුරෙකුට තෑගි දෙයි. එම නිවසේදී වධයට ලක් වන ඩිංකි නිවසින් පළා ගොස් වන ලැහැබක ජීවත් වෙයි. එහෙත් මිත්‍යා මත කර පින්නාගත් ගම්මු  ඩිංකිට අවතාරයක් කියා බිය වෙති. මේ නිසා ගම් පියසින් ඉවත් වී යන ඩිංකි අවසානයේදී   අහම්බෙන් පාසල් වත්තකට අවතීර්ණව එම පාසලේ විදුහල්පති දේවගැතිවරයාගේ සුරතලා බවට පත් වෙයි. 

 ඩිංකි ළමා නවකතාව ලියන්නේ පාසලේ සිටි බූරු පටවා අරබයා බව දොන් පීටර් පියතුමා පවසයි. එතුමා මරදාන සාන්ත ජෝසෆ් විද්‍යාලයේ විදුහල්පති  සිටි සමයේ  ඩිංකි නම් බූරු පැටියෙකු ඇති කලේය​. පාසල් රජයට පවරා ගන්නා කාලයේදී ඊට විරෝධය පෑ දොන් පීටර් පියතුමා තම සුරතලා වූ බූරු පැටියා පාසලේ දමා ගිය බව කේ ජයතිලකගේ රාජපක්‍ෂ වලව්ව කෘතියේ ඉඟියක් කරනු ලබයි. එසේම මේ විරෝධතා වලදී යම් අයෙකු බූරු පැටියාට ගඩොලකින් දමා ගැසීම නිසා ඌ කොර ගසමින් සිටි බව රාජපක්‍ෂ වලව්ව කතුවරයා තව දුරටත් පවසයි. 

කෙසේ නමුත් මරදාන සාන්ත ජෝසෆ් විද්‍යාලයේ ජීවත් වූ සුරතල් බූරුවා මිය ගිය විට පාසල් වත්තේම වළ දමන ලදි. 2000 වසරේදී මම දේශනයක් සඳහා මරදාන සාන්ත ජෝසෆ් විද්‍යාලයට ගියෙමි. එහිදී ඩිංකි වළ දැමූ ස්ථානය මම ඇසුවද එවකට සිටි ගුරුවරු බොහෝ දෙනෙකු ඩිංකි ගේ සොහොන පිහිටි ස්ථානය දැන සිටියේ නැත​. 

ළමා පොත් ලිවීමට දොන් පීටර් පියතුමාට සහජ හැකියාවක් තිබුනේය​. මම පාසල් සිසුවෙකුව සිටියදී දොන් පීටර් පියතුමා ගේ ඩිංකි , වන ගත ළමෝ , විසි වසක් වන්නියේ, , පාසල් විත්ති (මෙය 71 කැරැල්ලට සහභාගි වූ පාසල් ළමයෙකුගේ අනුවේදනීය කථාවකි)   කියවූයෙමි. 

1985 වසරේ මට ඇක්වයිනාස් ආයතනයේදී දොන් පීටර් පියතුමා හමු විය​. එතුමා ඉක්මනින් කේන්ති ගන්නා චරිතයක් බව මට සිතුනේ ඇසූ පැණයකට ආවේගශීලීව පිළිතුරු දීම නිසාය​. එසේම ඇක්වයිනාස් ආයතනයේදී දොන් පීටර් පියතුමා තද පරිපාලකයෙකු බව මගේ මිතුරන් කිහිප දෙනෙකු විසින් ද පවසා තිබේ. එහෙත් එතුමා ඉතා දක්‍ෂ ළමා නවකතා ලියූ ලේඛකයෙකු වූ අතර මඩොල් දූවට පසු ජනප්‍රියම ළමා නවකතාව වන ඩිංකි කෘතියේ නිර්මාපකයාය​.

ඩිංකි ළමා නවකතාව චිත්‍රපටයකට නැගීමට ඉතා සුදුසු කථාවක් වූවද මේ දක්වා ඊට චිත්‍රපට අධ්‍යක්‍ෂකවරයෙකු අත ගසා නැත​. අනාගතයේදී මේ අනගි ළමා කෘතිය චිත්‍රපටයකට නැගේවා කියා මා පතමි. 


වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 

Remembering the Tsunami Disaster

 


 


                                                             


  
Dr Ruwan M Jayatunge

The massive earthquake off the west coast of Indonesia on December 26, 2004, registered a magnitude of nine on the Richter scale. The effect of this earthquake made massive tidal waves that destroyed the costal belt of the northern and southern Sri Lanka. Perhaps this must have been the most catastrophic natural disaster ever experienced by Sri Lankans in their recent history. The damage was colossal. Tsunami had killed over 50,000 people in Sri Lanka. A number of villages have been wiped off and more than 100,000 houses were destroyed.

  
Post-traumatic Reactions Following Tsunami Disaster in Sri Lanka  

The tsunami had damaged the physical and mental health of the survivors. The victims experienced multiple intense stressors. Injury and life threat caused psychological impairment. The magnitude of exposure to the Tsunami disaster was vastly related to the risk of psychological illnesses. The individuals with previous trauma became more vulnerable. The Tsunami disaster 2004 generated a significant numbers of victims with PTSD.
The research survey done by Dr Padmini Ranasinghe (Depression and PTSD among Tsunami survivors living in transitional camps in Sri Lank) indicated that a significantly high prevalence of depression (69.2%) and PTSD (55.7%) in these displaced populations six months in to the recovery, compared to estimated 10% prevalence of psychological disorders among general population.


The Immediate effect of the Tsunami Disaster

 Soon after the tidal waves the survivors panicked, some went all over in search of their family members. The psychological problems that resulted from Tsunami disaster include feelings of shock, fear, grief, anger, resentment, guilt, helplessness, hopelessness, and emotional numbness. Among the cognitive reactions confusion, disorientation, indecisiveness, worry, difficulty in concentrating, memory loss and unpleasant intrusions were prominent. Loss of homes, valued possessions, livelihood and community made many destitute among people who were self sufficient before the disaster. The life-threatening personal experiences, loss of relatives and property have caused psychological disturbances such as acute stress reactions, PTSD, depression and various other anxiety related illnesses.

In December 2004, the South Asian Tsunami destroyed not only people and property but the mental happiness of the survivors. People experienced grief reactions and they were shattered by the property damage. The survivors had little salvage soon after the Tsunami. Depression was strongly related to the accumulation of post-Tsunami living conditions.

Mr. L had been a successful fisherman before the tsunami. With the disaster, he lost his house, livelihood, and personal identity as a productive member of society. Mr. L and his family members had to live in a refugee camp with minimum facilities. A few months after this unbearable catastrophe, Mr. L became depressed. His symptoms included persistent depressed or irritable mood, loss of appetite, sleep disturbance with often early-morning awakening, greatly diminished interest in life activities, fatigue and loss of energy, feelings of worthlessness, feelings of hopelessness, and sometimes thoughts about suicide.
  
Mr. U was a soldier who had come home from work that morning and was enjoying a cup of tea. When he heard people screaming, he went out and saw a large wave coming toward his house. He immediately went to rescue his sister and her children. As the waves came, he grabbed the sister and her two children. He was able to hold onto his sister but two girls were taken by the waves. They were never able to find their bodies. Mr. U became extremely sad and started blaming himself for not rescuing the two little girls. His grief reactions were often evoked by reminders. His depressive reactions became quite serious, leading to a traumatic grief.

His initial reaction was disbelief and disassociation. He thought that the children would be found alive. After the sea became calm, he started searching for them. He saw a large number of dead people. Among the dead bodies, there were children. Gradually be became frantic and started screaming and search for them. But he did not see them. Mr U even went to Matara Hospital in search of his sisters little children. He blamed himself for not serving the lives of two girl children.

  
Tsunami Related PTSD

The Tsunami had a direct effect on the mental health of the survivors. A large number of people developed PTSD as a result of Tsunami related catastrophic events. The victims often relived the experience through intrusions, nightmares and flashbacks. They become less responsive emotionally depressed, withdrawn, and more detached from their feelings. Many victims received counseling and psychosocial support from various organizations. A number of clinics were opened in the affected areas. Although the rate of PTSD in children and PTSD symptoms in adults decreased over time some individuals, still experience posttraumatic symptoms even many years after this natural catastrophe.

The International Post-Tsunami Study Group examined psychological symptoms experienced by people from the Peraliya area (a district in the southern province of Sri Lanka) 20 to 21 months after the tsunami and found that 21% had PTSD, 16% had severe depression, 30% had severe anxiety and 22% had somatic symptoms.
The degree of exposure to a disaster determines risk and level of psychological morbidity. Professor Edna B. Foa of the University of Pennsylvania accentuates that most affected individuals recover with time. In some cases, however, recovery is incomplete, leading to a number of psychiatric conditions, of which PTSD is the most frequently encountered. PTSD often coexists with a variety of psychiatric and physical disorders, which further increase the burden of suffering experienced by the patient.


Time does not heal the trauma

Recent reports suggest that after natural disasters mental health problems can emerge in vulnerable groups. Tsunami caused people to grieve. Overloaded dysfunctional grief process affected the victims to a significant level and their posttraumatic symptoms did not diminish for a long time. Some victims still carry the horrific memories of the 2004 Tsunami Disaster. Mr Nx4 is one of them.

 When the Tsunami wave washed, the Southern coast of Sri Lanka Mr Nx4 was in Colombo. When he heard the calamity, he rushed to his house in Matara. Since the transportation was crippled, he took much effort to come home. When he came home he did not see his house, he saw the broken walls and the foundation of the house. When the disaster occurred, his pregnant wife and seven-year-old son were in the house.
 He went in search of his family. Eventually he found the body of his pregnant wife and the child among the dead bodies. He was utterly devastated and could not overcome the emotional soreness.

 After the funeral, he went to live with his uncle and had no aim in life. Two months after the disaster he tried to commit suicide by hanging. Then he was hospitalized and later diagnosed with PTSD. He was treated with Electro Convulsive Therapy. Although he was on long-term therapy Mr Nx4 experienced posttraumatic symptoms for a considerable degree. When he was clinically, re assessed 3 years after the Tsunami disaster it was found that Mr Nx4 still had nightmares, intrusions, suicidal ideation, emotional numbing and many other PTSD symptoms.


Addiction related behavior

 Disasters generally have other long-term mental health consequences, functional disabilities, and disorders associated with substance abuse. Posttraumatic stress disorder may be a risk factor for nicotine and drug use disorders (Breslau N, Davis GC, Schultz LR: Posttraumatic stress disorder and the incidence of nicotine, alcohol, and other drug disorders in persons who have experienced trauma). Many psychological victims of the Tsunami disaster continue to exhibit addiction related behavior. Increases in alcohol, cannabis and tobacco use were significantly increased following the trauma especially among the males.

 Mr DX5 lost several family members and most of his property in the Tsunami disaster in 2004 was diagnosed with PTSD in 2005. He gradually lost will to perform day today activities and stated abusing alcohol daily basis. His progressive alcohol addiction caused Cirrhosis of the liver.

Mr. TX2 lost his parents and the ancestral house in the Southern Sri Lanka as a result of the 2004 Tsunami, manifested intrusive memories of the gigantic wave and the dead bodies; feelings of intense distress when reminded of the trauma became more and more alienated. He constantly abused alcohol and in 2006, he was diagnosed with Alcohol Dependence.


Effects on Social well-being

 Social wellbeing is a sense of involvement with the community and about being actively engaged with life. The tsunami disaster continued to have devastating impact on social well-being of the victims. It’s a known factor that disasters threaten personal safety, overwhelm defense mechanisms, and disrupt community and family structures. The people who were exposed to the Tsunami disaster 2004 experienced numerous psychosocial problems. Property loss, death of close relations, problems of temporary and permanent housing, poor income generation, insecurity and uncertainty about future made grave impacts on social wellbeing.

 The impact of community losses on psychological well-being of individuals appears to differ from that of personal losses, in that community destruction is more closely correlated with decreasing positive influences, whereas personal losses are associated with increasing negative effects. (Norris FH, Friedman MJ, Watson PJ, et al.)


Emotional well-being after Trauma

 Emotional well-being depends on a nurturing environment that ensures consistent basic material and emotional necessities. Natural or man-made disasters can cause terrible personal loss, injuries and illness, and loss of vital resources. While the survivors of such tragedies may recover from their physical injuries, the emotional damage may be permanent. ( Brian Trappler – Recovering from Trauma )

 Dr. Pynoos studied the effect on 231 children from three cities at increasing distances from the devastating earthquake that occurred in Armenia in 1988. Following 18 months of the event, children suffered frequently from “severe post-traumatic stress reaction” correlating with the proximity to the quake epicenter (The British Journal of Psychiatry 163: 1993).

 The psychological impact of Tsunami disaster can last for long years. Many researches specify that the victims of PTSD after a natural disaster can suffer for long years. A 14-year follow-up on survivors of the 1972 Buffalo Creek flood showed a 28% prevalence of PTSD. (Green, Am J Orthopsychiatry, 1990)

 James F Phifer and Fran H. Norris interviewed more than 200 older adults both before and after two distinct floods occurred in southeastern Kentucky in 1981 and 1984. Exposure to these incidents, which differed in overall intensity, was assessed at both the individual and community levels. Based on their findings personal loss was associated with short-term increases in negative affect, limited to one-year post flood. Longer-term effects were more dependent on the level of community destruction. Exposure to high levels of community destruction was related to decreased positive affect up to two years postdisaster, whereas exposure to high levels of both community destruction and personal loss was predictive of increased negative affect for two years.


Suicides after natural disasters

The effect of the 2004 tsunami on suicide rates in Sri Lanka were done by Dr. Asiri Rodrigo and Jonathan Pimm, Consultant Psychiatrist of the Department of Mental Health Sciences, University College London Medical School, London. To investigate the effect of the 2004 tsunami on suicide rates in Sri Lanka the number of suicides in the 2 years prior to and 1 year after the tsunami were considered for the study. Data from districts affected by the tsunami were compared with those from unaffected districts. They found that no significant differences were found between the number of suicides before and following the disaster or between areas affected and unaffected by the tsunami.

Krug EG. Krensnow and his colleagues of the National Center for Injury Prevention and Control, Centers for Disease Control and Prevention, Atlanta, GA conducted a study on suicide rates after natural disasters. From a list of all the events declared by the U.S. government to be federal disasters between 1982 and 1989, they selected the 377 counties that had each been affected by a single natural disaster during that period. They collected data on suicides during the 36 months before and the 48 months after the disaster and aligned the data around the month of the disaster. Pooled rates were calculated according to the type of disaster. Comparisons were made between the suicide rates before and those after disasters in the affected counties and in the entire United States.

Krug EG. Krensnow is on the view that among the victims of floods, earthquakes, and hurricanes, there is an increased prevalence of post-traumatic stress disorder and depression, which are risk factors for suicidal thinking. Their findings indicate that natural disasters would increase the psychological morbidity and suicide rates.

Krensnow and his colleagues found that that suicide rates increase after natural disasters like severe earthquakes, floods, and hurricanes. The increases in suicide rates were found for both sexes and for all age groups. Based on the results they confirm the need for mental health support after severe disasters.



The Tsunami Victim kills her three-year-old son

A 30-year-old mother who was exposed to Tsunami disaster in 2004 residing at the tsunami housing scheme in Panadura alleged to have thrown her three-year-old youngest son to the Kalu Ganga. The incident occurred in 2010 March over 5 years after the initial traumatic experience. Her husband had abandoned her and she had faced utmost difficulties in taking care of her five children. The child was thrown to the river due to dire poverty and lack of social support. On the day, the child was thrown to the river the mother had tried to hand over the child to a children’s home but the authorities had turned down her request.


Post Tsunami Rehabilitation Work in Sri Lanka

 Post Tsunami mental health rehabilitation work took place soon after the disaster. Renowned mental health professionals like Professor William Yule, Professor Rachel Tribe and many others offered their services to Sri Lanka to upgrade mental health services. Dr Neil J Fernando – Consultant Psychiatrist conducted mobile mental health clinics treating a large number of victims who were shattered by the natural disaster. Dr Neil Fernando also took a praiseworthy initiative to train counselors and social service workers in Tsunami affected areas.

The EMDR-Humanitarian Assistance Programs (HAP) whose mission is to build capacity for effective treatment of traumatic stress disorders in underserved communities anywhere in the world gave their utmost support to Sri Lanka for the post Tsunami rehabilitation work. On the directions and guidance of Dr Francine Shapiro - the creator of EMDR a team of specialists came to Sri Lanka to assist the local therapists. Dr Nancy Errebo and her EMDR HAP team closely worked with the local doctors and helped to treat the victims of 2004 Tsunami.

 Although mental health treatment programs went effectively, psychosocial promotional activity did not go hand in hand. Sri Lanka received over US$2.2 billion (euro1.74 billion), as post-tsunami foreign aid. Unfortunately, large amounts of funds were not spent effectively and nearly 500 million USD provided by the foreign donors for tsunami reconstruction has gone missing. Only a small percentage of aid reached the intended recipient. After ten years of the tsunami disaster, some survivors still live  live in new settlements lacking basic facilities.

 The reverberation of the 2004 Tsunami is still harrying the Sri Lankan society. In 2010 March, a former tsunami victim had thrown her 3-year-old son to the Kalu Ganga River. If this family that was displaced by the 2004 tsunami had appropriate psychosocial support, this tragedy could have been evaded.

Find Us On Facebook