Monday, February 28, 2022

Война и Земля

 


Солдаты выстраиваются в бой
Их туфли ударяются о землю и издают равномерный звук мяча.
Земля болит из-за шероховатости их ботинок
Вы дети земли - угнетающе говорит она
Вы несете весть о смерти и разрушении
Во имя войны вы убьете своих братьев
Вы будете разрушать дома, здания и поля для войны
Послушайте: в конце разрушительной войны нет победителей
Я скажу, что то, что ты переживаешь после войны, это не счастье
В конце войны есть только печаль и сожаление
В конце концов ты тоже умрешь на земле и будешь лежать в тишине
Оставшиеся в живых после войны   будут жить позже, как мертвые 

Saturday, February 26, 2022

යුද්ධය සහ මිහිකත

 




යුද පෙරමුණ වෙත  සොල්දාදුවෝ එක පෙළට ගමන් කරති
ඔවුන් ගේ සපත්තු පොළවේ ගැටී ඒකාකාරී බොල් හඞක් නගයි  
ඔවුන් ගේ සපත්තු වල රළු තෙරපුම   මිහිකතට වේදනාවක් ගෙන දෙයි 
නුඹලා මිහිකතගේ දරුවෝ -  ඇය පරිපීඩිතව  කියන්නීය
නුඹලා මරණයේ  සහ විනාශයේ පණිවිඩය ගෙන යන්නෝය
යුද්ධයේ නාමයෙන්  නුඹලා  තමන්ගේම සොහොයුරන් මරා දමනු ඇත
යුද්ධය උදෙසා  නුඹලා ගෙවල්, ගොඩනැගිලි,  කෙත්වතු විනාශ කරනු ඇත
සවන් දෙනු :විනාශකාරී යුද්ධයක් අවසානයේදී ජයග්‍රාහකයන් නොමැත
සංග්‍රාමයෙන් පසු නුඹලා අත් විඳින්නේ  සන්තුෂ්ඨියක් නොවන බව කියමි
යුද්ධය  අවසානයේදී  ඇත්තේ ශෝකය, සහ  ප්ශ්චාත්තාපය පමණි
අවසානයේදී නුඹලාද මහ පොළව මත මිය ගොස් නිහඞව වැතිරෙනු ඇත
යුද්ධයෙන් පසු දිවි ගලවාගත්තවුන් මළවුන් මෙන් පසුකාලීනව ජීවත් වනු ඇත 
මේ සදාකාලික සත්‍ය නුඹලාට යම් දිනෙක වැටහෙනු ඒකාන්තය  

රුවන් එම් ජයතුංග 

Friday, February 25, 2022

යූක්‍රයීන -රුසියානු ඝට්ටනයේ පූර්ව අවධියේ සාක්‍ෂිකරුවෙකුගේ මතකය

 



යූක්‍රයීනයේ වසර හතක් ජීවත් වූ මට යූක්‍රයීනය දෙවන මවුබිමක් වැනිය. යූක්‍රයීනය ඉතා පියකරු රටකි. යූක්‍රයීන ජාතිකයන් ආගන්තුක සත්කාරයේ ලැදි උනුසුම් ප්‍රජාවකි. යූක්‍රයීනය සාර භූමියකි. සාර් ගේ කාලයේ සිට යූක්‍රයීනය සලකන ලද්දේ රුසියාවේ පාන් මල්ල ලෙසටය. යූක්‍රයීනයේ පස සාරවත් ය. එය හඳුන්වන්නේ චෝර්නය සිම්ලයා හෙවත් කළු පස ලෙසටය. ඔවුන් සතු දියුණු තාක්‍ෂණයක් තිබුණි. එසේම යූක්‍රයීනයේ ඇන්ටනෝව් වැනි ගුවන් යානා සාදන  බැර කර්මාන්තය ඉතා දියුණුව පැවතිනි. සෝවියට් යුගයේ යූක්‍රයීනය සංවර්ධිත ජනරජයක් ලෙස සලකනු ලැබීය. යූක්‍රයීනයේ කුඩා නගරයක් වූවද කොලඹ නගරයටත් වඩා විශාල වූ අතර ගමනාගමනය සහ යටිතල පහසුකම් කොලඹ නගරයටත් වඩා සංවර්ධනයව තිබුනි. 1986- 1991 අතර කාලය තුලදී යූක්‍රයීනයේ එක හිඟන්නෙකු හෝ  නිවාස රහිත මිනිසෙකු මා නොදුටුවෙමි. එහෙත් සෝවියට් දේශය යටතේ පැවති නිලධාරිවාදය මෙන්ම පෙරෙස්ත්‍රොයිකා සමයේ තිබූ අක්‍රමිකතා නිසා ඔවුන් ගේ ආර්ථිකය කඩා වැටුණි.


ලෝකයේ ලස්සනම තරුණියන් සිටින්නේ යූක්‍රයීනයේ සහ පෝලන්තයේ බව කියති. යුරෝපයේ රටවල්  , උතුරු ඇමරිකායේ රටවල් , ඕස්ට්‍රේලියාව , කියුබාව, මැක්සිකෝව යනාදී රටවල සංචාරය කොට තිබෙන මා එම කතාව අනුමත කරමි. රුසියන් සහ යූක්‍රයීන ජාතිකයන් අතර විශාල වෙනසක් නොමැත. රුසියානු බස සහ යූක්‍රයීන බස යම් දුරකට සමානය. රුසියන් බස දන්නෙකුට යූක්‍රයීන බස යම්තාක් දුරකට තේරුම් ගත හැකිය. මට යූක්‍රයීන බස තේරෙන අතර යම් තාක් දුරට යූක්‍රයීන බසින් කතා කල හැක.  රුසියානුවන්ට සමාන වූවද සමහරක් යූක්‍රයීන ජාතිකයන් රුසියන් ජාතිකයන්ට කැමති නැත. ඔවුන් තමන් පෝලන්ත ජාතියට වඩා සමීප බව කීමට ප්‍රිය කරති. යූක්‍රයීනයන් රුසියානුවන් ගැන සිතන්නේ ඔවුන් පමණට වඩා වගාඩම්බර  කියාය. එහෙත් යූක්‍රයීනයන් බොහෝ විට උපහාසාත්මක ලෙස සිනහවට ලක් කරන්නේ මෝල්දෝවා ජාතිකයන් ය.  යූක්‍රයීන සහ රුසියානු සබඳතා ඉතා සමීපය. මාගේ මිතුරන් බොහෝ දෙනෙකුගේ මවක් හෝ පියෙකු රුසියානු වන අතර අනෙක් කලත්‍රයා යූක්‍රයීන ය.  මේ යුද්ධයේදී බොහෝ සෙයින් පීඩාවට පත් වූයේ මිශ්‍ර පවුල් විය යුතුය.

බටහිර යූක්‍රයීනය හෙවත් සාපද්නය ඌක්‍රයීනාව ජාතිවාදීන් ගෙන් සමන්විත බව රුසියානුවන් සිතති. බටහිර යූක්‍රයීන ජාතිකයන් නට්සින් සමග සහයෝගිතාවක් තිබූ ස්ටෙපාන් බන්දේරා නම් යූක්‍රයීන ජාතිවාදී නායකයාට ගරු කරති. ස්ටෙපාන් බන්දේරා යූක්‍රයීනය සෝවියට් දේශයෙන් නිදහස් කර ගත යුතු බව කී අතර ඔහු රතු හමුදාවට එරෙහිව ගරිල්ලා ප්‍රහාර දියත් කලේය.  1991 වැනි කාලයක බටහිර යූක්‍රයීනයේ ස්ටෙපාන් බන්දේරා ගේ ප්‍රතිමාවක් ඉදි කල අතර එය පසුව රුසියානු හිතවාදී යූක්‍රයීන ජාතිකයන් විසින් කඩා බිම හෙලන ලදි. යූක්‍රයීන ජාතිකයෙකු වූ මා මිත්‍ර වැසිලී ඉවනාශ්කා,  ස්ටෙපාන් බන්දේරා ද්‍රෝහියෙකු බව කීවේය. වැසිලී ඉවනාශ්කා හැදී වැඩුනේ සෝවියට් කොමියුනිස්ට් වාදය යටතේය. වරක් මට විස්කොන්සින් හිදී මහළු යූක්‍රයීන කාන්තාවන් පිරිසක් හමුවූ අතර ඔවුන් තමන් බටහිර යූක්‍රයීනයෙන් බව කීවේ අති මහත් අභිමානයෙනි. ඔවුන් ගේ අභිමානය තවත් ඉහල නංවනු පිනිස මම "ස්ටෙපාන් බන්දේරා " නම ප්‍රතිරාවය කලෙමි. ඔවුන්  "ස්ටෙපාන් බන්දේරා " නම පිලිගත්තේ ගෞරවයකිනි.

රුසියානු ජාතිකයන්ට බටහිර යූක්‍රයීනය නොදිරවන තවත් එක් හේතුවක් නම් හිට්ලර් සෝවියට් දේශය ආක්‍රමණය කල විට   පාන් සහ ලුනු රැගෙන නට්සි හමුදාවට සුභ පැතීමට බටහිර යූක්‍රයීන ජාතිකයන් ගිය හේතුවයි. නට්සි එස් එස් හමුදාවේ යූක්‍රයීන අතුරු හමුදාවක්ද විය. මොවුන් නට්සින්ටත් වඩා අති අමානුෂික ලෙස යුදෙව්වන් සහ රුසියානුවන් මරා දැමූහ. බ්‍රිස්බන් නගරයේදී මට හමුවූ එක් මහළු යූක්‍රයීන් ජාතිකයෙක් මෙම ජර්මානු හමුදාව සමග සම්බන්ධවූ යූක්‍රයීන අතුරු හමුදාව විසින් ලුවෝව් නගරයේ කරන ලද බිහිසුනු ක්‍රියා පිලිබඳව කීවේය.  ඔවුන් සමග සැසඳීමේදී නට්සීන් යනු කිරි දරුවන් බව ඔහු කියා සිටියේය. යුද්දයෙන් පසු මොවුන් බොහොමයක් බටහිරට පළා ගියහ. පළා යාමට නොහැකිවූවන් රතු හමුදාව විසින් මරා දමන ලදි. මොවුන්ව හඳුන්වන ලද එක් නාමයක් වූයේ බන්දරෙව්ත්සි නමිනි එනම් බන්දේරාවාදීන් ලෙසටය. සෝවියට් දේශය පැවති කාලයේදී බටහිර යූක්‍රයීනයේ උද්ඝෝෂණය කල වූවන් රුසියානුවන් විසින් හඳුන්වන ලද්දේ බන්දරෙව්ත්සි යන නාමයෙනි.

රුසියානුවන් ප්‍රසිද්ධියේම යූක්‍රයීන ජාතිකයන්ව සම්මචලයට ලක් කරති මොස්කව් හි ප්ස්කොව්ස්කයා මාවතේ වාසය කල මාගේ රුසියානු මිතුරෙක් " උඹ කොහොමද ඔය හක්ලී එවුන් එක්ක ජීවත් වන්නේ " කියා ඇසීය. රුසියානුවන් යූක්‍රයීන ජාතිකයන්ව "හක්ලී" හෝ "හොහොල්" වරු ලෙස හඳුන්වති. යූරි ගගාරින්ට යූක්‍රයීන ජාතිකයන් යූරි හහාරින් කියන බව කියා රුසියානුවන් සිනාසෙති. එහෙත් ජනවාර්ගික වශයෙන් මට  රුසියානු සහ යූක්‍රයීන ජාතිකයන් අතර ලොකු වෙනසක් නොපෙනේ. ඔවුන් ගේ සංස්කෘතික අංගයන් , නර්තනයන් , ආහාර පාන පවා අතර ඇත්තේ සමීපතාවකි. 

යූක්‍රයීනයේ ජීවත් වූවද ලුවෝව් සහ ඔඩෙස්සා නගර වෙත නොයෑම පිලිබඳව මම අද දිනයේ මට දොස් පවරා ගනිමි. 1989 වසරේ මම ඔඩෙස්සා නගර වෙත යාම සඳහා රූබල් 16 දී දුම්රිය ප්‍රවේශ පත්‍රයක් මිලදී ගත්තෙමි. එහෙත්  ඔඩෙස්සා නගර වෙත ගියේ නැත. පසු කාලයක  ඔඩෙස්සා නගරය ආසන්නයේ තිබෙන ක්‍රිශෝපල් නගරයට ගියෙමි.   ඔඩෙස්සා නගරය නට්සීන් ගෙන් මුදා ගැනීමේදී යූක්‍රයීන සහ රුසියානු ජාතිකයන් එක පවුලේ සොහොයුරන් මෙන් එකට සටන් කලහ. එහෙත් දශක ගනනාවකට පසු ඔවුන් පස මිතුරන් වී සටන් කරති.

යූක්‍රයීනයේ තිබූ රුසියානු විරෝධයද මේ යුද්ධය සඳහා මං පෙත් විවර කල බව මා සිතමි. 1986-87 වැනි කාලයක පවා යූක්‍රයීනයේ හීනියට රුසියානු විරෝධයක් තිබුනු අයුරු මා අත් දැක තිබේ. අපට රුසියානු භාෂාව ඉගැන්වූ ගුරුවරියන් අමු රුසියානු වූ අතර ඔවුන් වෙනත් විශයන් ඉගැන්වූ යූක්‍රයීන ගුරුවර ගුරුවරියන් සමග එතරම් කිට්ටු සබඳතාවක් පවත්වා ගත්තේ නැත.  වරක්  මා අපට වෙනත් විශයක් ඉගැන්වූ යූක්‍රයීන ගුරුවරයෙකු රුසියානු බස කතා කල අයුරු ඇක්ට් කල විට අපට රුසියන් බස ඉගැවූ තත්‍යානා ඉවානොව්නා මඳක් සිනාසී එලෙස රුසියන් බස උච්චාරණය නොකරන්නයි මට කීවාය. 

වෛද්‍ය පීඨයේදී සමහර යූක්‍රයීන ගුරුවරු විශය කරුණු වලට අමතරව නලීන් ද සිල්වා මෙන් යූක්‍රයීන ජාතික චින්තනයක් ගැන කතා කලෝය. සමහර මහාචාර්‍යවරු නිදහස් යූක්‍රයීනයක් පිලිබඳ කතා කළහ. වරක් ශල්‍ය වෛද්‍ය විද්‍යාව ඉගැන් වූ මහාචාර්‍යවරයා උදෑසන 10 ට ඔහුව හමු වීමට එන ලෙස මට දැන්වීය. මා උදෑසන 10 ට අදාල දෙපාර්තමේන්තුවට ගිය විට ඔහු සිටියේ නැත.  වේලාව තවමත් උදෑසන 10 ය. එහෙත් ඔහුගේ සහායකයා මට කිව්වේ නුඹගේ ඔරලෝසුවේ වෙලාව මොස්කව් වේලාවයි. යූක්‍රයීන වේලාව අනුව දැන පෙරවරු 11 කියාය. පෙරදා රාත්‍රියේ ඔවුන් තම වේලාව පැයකින් වෙනස් කලහ. හේතුව තමන් ස්වාධීන ජාතියක් බව පෙන්වීමටය. මේ 1989 වැනි කාලයක සිදුවූ සිද්ධියකි. පසු කාලයක ඔවුන් රූබල් භාවිතාව නවතා තමන් ගේම මුදල් ඒකකයට ගියහ.

නිදහස් යූක්‍රයීනයක් පිලිබඳ කතා කල සමහර මහාචාර්‍යවරු යූක්‍රයීන බසින් වෛද්‍ය විද්‍යාව ඉගැන්වීම කල යුතු බව කීහ. එහෙත් වෛද්‍ය පොත පත බහුලවම තිබුනේ රුසියානු බසිනි. එහෙත් පසුකාලීනව 1991 , 1992 වැනි කාල වලදී විදේශ සිසු සිසුවියන් ඉදිරියේ වූවද සමහර මහාචාර්‍යවරු යූක්‍රයීන බසින් වෛද්‍ය විද්‍යා දේශන කලහ. අපට ඇනටමි විශය ඉගැන්වූ මහාචාර්‍ය රුමීන්ස්කි මිය ගිය විට අප ඔහුගේ අවමංගල උත්සවයට ගියෙමු. මහාචාර්‍ය රුමීන්ස්කි ගේ අවමංගල උත්සවයේදී එක් මහාචාර්‍යවරයෙක් යූක්‍රයීන බසින් කතා කලේය. එහිදී එක් උප මහාචාර්‍යවරයෙක් මේ අවමංගල සභාවේ විදෙස් සිසු සිසුවියන් ද සිටින නිසා එම කතාව රුසියන් බසින් කරන ලෙස ඉල්ලුවේය. එහෙත් උක්ත මහාචාර්‍යවරයා යූක්‍රයීනයේ ජීවත් වන  විදෙස් සිසු සිසුවියන් හට යූක්‍රයීන බස තේරෙන බව කියමින් යූක්‍රයීන බසින් දිගටම තම කතාව කරගෙන ගියේය. 

වාචික විභාග වලදී යූක්‍රයීන බසින් පිලිතුරු දෙන සිසු සිසුවියන් හට අතුරු වාසියක් ලැබෙන බවට රාවයක් තිබුනි. මේ නිසා රුසියානු සිසුන් පවා යූක්‍රයීන බසින් පිලිතුරු දීමට උත්සහ කළහ. සිරියානු සිසුවෙකු වූ යූසුෆ් ලෝකයෙකි. වරක් ඔහු අසීරු  විශයකදී  බැරි බැරි ගාතෙන් යූක්‍රයීන බසින් කතා කොට විභාගය යන්තම් ගොඩ දාගත්තේය. ඔහු මුලින්ම විභාග ශාලාවට පැමිණ විභාගය ගන්නා මහාචාර්‍යවරයාට ආයුබෝවන් කීවේ යූක්‍රයීන බසිනි. එමගින් ඔහු ලකුණක් දාගත්තේය. ඉන් පසු යූක්‍රයීන බසින් ගොත ගසමින් රුසියන් බසද කවලමේ පිලිතුරු දුන්නේය. යූසුෆ්ට වඩා දැණුම තිබූ එහෙත් රුසියන් බසින් පිලිතුරු දුන් සමහරක් සිසුන් විභාගය අසමත්ව තිබුණි. 

යූක්‍රයීන ජාතිකයන් තමන් ගේ අතීත ශ්‍රී විභූතිය පිලිබඳව කතා කරන්නේ අභිමානයෙනි.  සමහරක් විට ඔවුන් ඉශෝ නි විමිර්ලා යූක්‍රයීනා ගීතය ගායනා කරති. එහි තේරුම යූක්‍රයීනය තවමත් මිය ගොස් නැත යන්නයි. පහත දැක්වෙන්නේ මා විසින් කියෙව් නගරයේ ලැබූ අත්දැකීමකි ;

 " කීව් නගරයේ අපි කොල්ලෝ සෙට් එක පරණ දේවස්ථානයක් බලන්න ගියා. මේ වෙන කොට පෙරෙස්ත්‍රොයිකා නිසා පල්ලි ඇරලා මිනිසුන් බයක් සැකක් නැතිව ආගම අදහනවා. කොමියුනිස්ට් පාලන කාලයේ ආගම් යටපත් කරලා තිබ්බේ. අපේ කොල්ලෝ සෙට් එක ලංකාවෙදී වගේ චාරයක් නැතිව හයියෙන් කතා කරනවා හිනා වෙනවා. පල්ලිය ඇතුලේ අපේ එවුන් හයියෙන් කතා කරන නිසා යූක්‍රේනකාරයෙක් කිව්වා උඹලට තේරෙන්නේ නැද්ද මේක ශුද්ධ ආගමික ස්ථානයක් කියලා ? හැසිරෙන්න දන්නේ නැද්ද ? මේ වගේ කතා කිව්වා අපිව දෙකේ කොලේට දාලා . මම ගත් කටටම කිව්වා "මී කොමියුනීස්තී " කියලා,  ඒ කියන්නේ අපි කොමියුනිස්ට් කාරයෝ කියලා. ඒ කතාව ඇහුවා විතරයි පෙරෙස්ත්‍රොයිකා එක නිසා ආගම් භක්තිය උඩට ගහපු යූක්‍රේනකාරයා මාරු උනා. " 

වරක් මා මොස්කව් නගරයේ තිබූ විශාල දේවස්ථානයක් පිලිබඳ විස්තර කරන විට අපට හිස්ටෝලොජි විශය ඉගැන්වී ව්ලදිමීර් පෙත්‍රෝවිච් " උඹ මොස්කව් ගැන කතා කරන්නට පෙර කීව් රුසියාව ගැන කතා කරපන් කියා කීවේය​. Kievan Rus'යනු 12 ශත වර්ශයේ තිබූ ස්ලාව් වරුන් ගේ විශාල රාජ්‍යකි. ප්‍රාථමික වංශකථාවට අනුව, නැගෙනහිර ස්ලාවික් දේශයන් කීවන් රුස් ලෙස හැඳින්වෙන ප්‍රදේශයට එක්සත් කිරීම ආරම්භ කළ පළමු පාලකයා ඔලෙග් කුමරු (879-912) විය.  කීවන් රුස් පරිහාණියට යන ලද්දේ මොන්ගෝල තතාර්වරුන් ගේ ආක්‍රමණ නිසාය. කීවන් රුස්  වැටීමෙන් වසර පහකට පසු, පාප් නියෝජිත ජියෝවානි ඩා පියන් ඩෙල් කාර්පයින් මෙසේ ලිවීය. "ඔවුන් නගර සහ මාලිගා විනාශ කර මිනිසුන් මරා දැමූහ, ඔවුන් වටලනු ලැබූ විශාලතම රුසියානු නගරය වන කියෙව්; ඔවුන් දිගු කලක් වටලා එය අල්ලාගෙන නගරයේ මිනිසුන් මරා දැමූහ. ගණන් කළ නොහැකි මිනිස් හිස් කබල් සහ මළවුන්ගේ ඇටකටු පිට්ටනිය පුරා විසිරී ඇත.  එය ඉතා විශාල හා ජනාකීර්ණ නගරයක් වූ අතර දැන් එය කිසිසේත්ම නැති වී ගොස් ඇත.ඇත්ත වශයෙන්ම එහි දැන් ගෙවල් දෙසීයක් නැති තරම් වන අතර ජනතාව දැඩි ලෙස වහල්භාවයේ තබා ඇත" 

මහා කැතරින්ගේ පාලන සමයේදී යුක්රේනයේ වැඩි කොටසක් රුසියානු අධිරාජ්‍යයට යටත් විය. රුසියාව, බෙදුම්වාදයට බියෙන්, යුක්රේනියානු භාෂාව සහ සංස්කෘතිය ඉහළ නැංවීමේ උත්සාහයන් සඳහා දැඩි සීමාවන් පැනවූ අතර, එහි භාවිතය සහ අධ්යයනය පවා තහනම් කළේය.

යූක්‍රයීනයට නැවත වරක් විනාශය ගෙන ආවේ ස්ටාලින් විසිනි. ස්ටාලින් යුගයේදී සමූහ ගොවිපල ක්‍රමයන් ක්‍රියාත්මක කිරීමේදී 1932 සහ 1933 දී, Holodomor නමින් හැඳින්වෙන විනාශකාරී සාගතයක් හේතුවෙන් යුක්රේනයේ මිලියන ගණනක් ජනයා, සාගින්නෙන් මිය ගියහ. හොලදමෝර් සාගතය කෘතිමව ඇති කරන ලද්දක් වූ අතර ඒ පිලිබඳව යූක්‍රයීන ජාතිකයන් ස්ටාලින් සහ ලේසර් කගනෝවිච් ප්‍රමුඛ මොස්කව් හි සෝවියට් බල අධිකාරියට කිසිදා සමාව නොදෙති.  

1991 දී සෝවියට් සංගමය විසුරුවා හරින විට යුක්රේනය නැවතත් ස්වාධීන විය. මෙය වෙළඳපල ආර්ථිකයකට සංක්‍රමණය වීමේ කාල පරිච්ඡේදයක් ආරම්භ වූ අතර, යුක්රේනය වසර අටක අවපාතයකට මුහුණ දුන්නේය. ආර්ථික අවපාතයක් සමග ජාතිවාදය හිස ඔසවන්නට විය​. යූක්‍රයීනයේ ජාතිකවාදය හිස ඔසවත්ම රුසියානු බසින් කතා කිරීම අඩුවී ගියේය. පෙරදා රුසියානු බසින් කතා කල පවුල් වල පවා යූක්‍රයීන බසින් කතා කිරීම ආරම්භ විය. මඟ තොටදී පවා රුසියානු බසින් කතා කිරීම අව දේශප්‍රේමී ක්‍රියාවක් ලෙස සලකන ලදි. මේ නිසා යූක්‍රයීනයේ ජීවත් වූ රුසියානුවන් පවා යූක්‍රයීන බස කතා කලෝය.  මෙවැනි ක්‍රමක් ක්‍රමික ක්‍රියාවන්  අද දිනය වන විට මහා යුද්ධයක් බවට පත්වී ඇති අයුරු දකින විට මා හට අතීත සිද්ධීන් මතකයට නැගේ.  

වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 

Monday, February 21, 2022

පියදාස සිරිසේන සහ Orgies


Orgies යනු සාමූහික රති කෙළි (a wild party, especially one involving excessive drinking and unrestrained sexual activity) ලෙස හැඳින්විය හැකිය. පුරාණ ග්‍රීක ආගමේ, ඔර්ජියා යනු ග්‍රීක සහ හෙලනිස්ටික් අභිරහස් ආගම්වලට ආවේණික වූ ප්‍රීතිමත් චාරිත්‍ර වේ.  රෝම යුගයේදී ලිංගිකත්වය සහ සශ්‍රීකත්වය සංස්කෘතික අවශ්‍යතා වූ අතර, ඔර්ජියාවේ මූලික අරමුණ වූයේ දිව්‍යමය සමඟ ප්‍රීතිමත් එකමුතුවක් සාක්ෂාත් කර ගැනීමයි. 

හෙරොඩෝටස් පුරාණ ඊජිප්තුවේ බැස්ටෙට් උත්සවය ගැන ලියයි, අසීමිත වයින් පරිභෝජනය සහ සාමාන්‍ය අශිෂ්ටත්වය පිළිබඳ දර්ශනයක් ඔහු විස්තර කරයි. ග්‍රීකයන් වයින් සහ සශ්‍රීකත්වයේ ග්‍රීක දෙවියා වන ඩයොනිසස්, ඉෂ්තාර්  ගේ නාමයෙන් වාර්‍ෂික උත්සව  පවත්වන ලද අතර  පිරිස්  විශාල වශයෙන් වයින් පානය කරන ලද අතර, දවස පුරා, සෑම දිනකම, ලිංගික ක්‍රියාවන්හි නිරත වූහ. ඉන්දියාවේ ඛජුරාහෝ නගරයේද මෙවැනි කාම සැනෙකෙළි පවත්වන ලදි.    

විලියම් ෂේක්ස්පියර් විසින් 1588 - 1593  කාලය තුල රචිත ඛේදවාචක නාට්‍යක් වන Titus Andronicus හිද  orgies (සාමූහික රති කෙළි) පිලිබඳව සඳහන් වෙයි. ප්‍රංශ ලේඛක සහ  Donatien Alphonse François, Marquis de Sade විසින් රචිත  The 120 Days of Sodom නවකතාව කාමභෝගී  ක්‍රියාවන් පිලිබඳව විස්තර කරයි. මෙම නවකතාව ලියන ලද්දේ 1785 වසරේදීය. බොහෝ රටවල තහනම් කොට තිබූ එම නවකතාව 2016 දී, නවකතාවේ  ඉංග්‍රීසි පරිවර්තනයක් Penguin Classic ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කරන ලදී.   

නූතන සිංහල සාහිත්‍යයේ මුලින්ම  orgies නොහොත් සාමූහික රති කෙළි පිලිබඳව   ලියන්නේ ගත්කරු පියදාස සිරිසේන විසිනි. ඒ ඔහුගේ අද්භූත ආගන්තුකයා නවකතාව හරහාය.  එම නවකතාවේ මෙසේ දැක්වේ. 

...........ඉක්බිති වෙනදා පුරුද්දේ හැටියට අපේ නොයෙකුත් කතා බස් ඇතිවිය. ගෝමිස් උන්නැහේ තරුණියන් දෙන්නෙකුත් සමග “බයස්කෝප්” බලන්ට ගිය හැටිත් එහි පෙන්වන ලද සමහර පින්තූරවල විස්තරත්, ඒ පින්තූර දුටුවාවූ ඇස් ඇති තරුණියක් කොයිම නීච ක්රිියාවකට උවත් පොළඹවා ගැණීමට පුළුවන් බවත් විස්තර සහිතව ගෝවිස් උන්නැහේ කියන්ට පටන් ගත්තේය.  බයස්කෝප් ප්ර දර්ශනයේ දක්වන මිශ්ර නෑම, සවස් කාලේ පිට්ටනිවල ඉඳීම ආදී සෙල්ලම්වල ගෑණු පිරිමි එක්ව විගඩම් දකින ලපටි සිහිබුද්ධිය ඇති තරුණයන් තුළත් විශේෂ වශයෙන් ගෑණු ළමයින් තුළත් ලජ්ජා භයක් ඉතුරුවුනොත් ලොකු යකඩ දාගිය ගෙයක පුළුන් ඉතුරු වෙන්ටත් පුළුවන. ඒ එසේද වුවත් ගෝමිස් උන්නැහේ බයස්කෝප් එකේ වර්ණනාව කළ බැවින් කඩිමුඩිකර රාත්රී ‍භොජන අනුභවකොට ඒ කද්දී විෂ්කි අඩි කීපයකුත් ගසා හොඳටම සූර්ව සිටි අපි ඇඳ පැළඳ ගෙණ බයස්කෝප් බලන්ට සූදානම් වීමු. අපේ ගෙදර ඉන්නා ලංසි නෝනත්, නංගිත්, මමත් සූදානම්වූ හැටියේ ගෝමිස් උන්නැහේ යහළු නෝනලා දෙන්නාත් සමග එක්ක එන බව කියා ඔහු අපට ඉස්සරින් යන්ට ගියේය. අපි තුන් දෙනා මොටොර් රථයෙන් බයස්කෝප් මඩුව ලඟට ගියෙමු. ගෝමිස් උන්නැහේ මිත්රට තරුණියන් දෙන්නාත් සමග රික්ෂො රථවලින් ආහ. අප ඇතුල්ව පළමුවෙනි ක‍ැලෑසියේ වාඩිගතිමු. අප හය දෙනාට රුපියල් දහඅටකුත් මා විසින් ගෙවන ලදී. එහි දක්වන ලද සිතියම් වලින් සමහරක් “කටුඉඹුල්” නරකය සමාන බව දැන්නම් තේරේ. නමුත් එවෙලාවට ඒ තරම් ප්රි යකරු දර්ශණයක් ලෝකයේ නැතැයි සිතුවෙමි. ඉතින් මත්පැනෙන් විකෘතිවූද මත්පැන් නිසා බලවත් කාමුක චේතනාද ඇති අපි ‍සදෙනා ශාලාවේ එලිය නිවා රූප දක්වන වෙලාවට හැසුරුණු අන්දමේ පිළිකුල් භාවය කෙතරම්ද කිවහොත් නපුරු විධියට ඇතිදැඩි වන මනුෂ්යියෙකුට මිස උත්පත්තියෙන්ම නපුරුවූ යක්ෂයෙකුටවත්, උත්පත්තියෙන්ම පිළිකුල්වු ප්රේඋතයෙකුටවත්, උත්පත්තියෙන්ම පහත්වූ මෘගයෙකුටවත් රුචි නොවේ. නමුත් අපට නම් ඒ තරම් ප්රී ති සහගත හැසිරීමක් තවත් නොමැති වීය. ඉතින් ඒ රූප තරම් ප්රීරති සහගත හැසිරීමක් තවත් නොමැති විය. ඉතින් ඒ රූප පෙන්වද්දී මිනිත්තු 15 ක නිවාඩු කාලයක් ඇති විය. ඒ නිවාඩු කාලය තුල එහිම බිම විකුණන බැවින් විෂ්කිත් සෝඩත් වීදුරු හයක්‍ ගෙන්වා හදෙනම බීගතිමු. ඒ බීගත් පසු අපේ ස්වභාවය අතිශයින් අමුතුවිය. අප ළඟින් සිටි තවත් තරුණ තරුණියන්ගේ හැසිරීමත් අපේ හැසිරීමට දෙවෙනි නොවේ. බයස්කෝප් බැලීමට ගොස් භූත දේ දක්නා තරුණියන්ගේ හිත් අතිශයින් විකල භාවයට පත්වීම අහසට දැමූ කැටක් බිම එන්නාක් මෙන් ඒකාන්තවූ ක්ෂණික සිද්ධියකි. අප කාණ්ඩයේ සිටි සදෙනාම එකෙකුට එකෙක් අ‍ඩු නැතුව සුරා මදයෙන් මත්වු‍වන් බැවින් ඊට සම්බන්ධවූ කාම මදයෙන්ද පීඩිතව රාත්රීු දොළහට පමණ ඒ ක්රී ඩා ශාලාවෙන් පිටවීමු. දැන් අප යා යුත්තේ කොහාටදැයි ගොමිස්   ඇසුවේය. වෙන කොහාටද? අපේ බංගලාවට යමු යයි කීවෙමි. අන්යද ගෙවල් දෙකකින් එක්ක අවුත් සිටි තරුණියෝ දෙන්නාද අප සමග යාමට කැමති වූහ. ඉතින් සදෙනාම මොටෝ රථයේ නැගී අපේ බංගලාවට ගොස් තවත් විෂ්කි අඩිය බැගින් බී නිදාගතිමු. ඒ රාත්රිෂය ගතකළ හැටි විස්තර සහිතව තමුන්නාන්සේට කියා දෙන්ට බැරුවාට කණගාටු වෙමි. නමුත් එහි ප්රහතිඵලය නම් මගේ කථාන්තරය කියවන විට තමුන්නාන්සේට නිරායාසයෙන්ම දැන ගන්ට ලැබෙනු නිසැකි.  මේ පාප මිත්රන ගෝමිස් හා ලංසි නෝනත් නිසා මා තුළ කලින් පැවති මසුරු කමද අඩුවිය. බීමටත්, “ඇන්ජෝයි” කිරීමට හෙවත් කාමුක ගතිය වර්ධනය වන අන්දමේ ක්රී ඩා කිරීමටත් කෙතරම් වියදම් කළත් ඒ පාඩුවක් නොවන බව මට හිතුනේය. එතැන් පටන් මගේ වියදම් අධික විය.  (අද්භූත ආගන්තුකයා). 

පියදාස සිරිසේනයන්  අද්භූත ආගන්තුකයා  නවකතාව ලියන්නේ 1928 වසරේදීය. මෙම නවකතාවෙන්  “ඒබ්‍රහම් ජෝන්ස්” නම් පුද්ගලයාගේ කාම භෝගි ජීවිතයද ඔහුගේ ජීවිතයේ පිරිහීමද විස්තර කරයි.  වර්‍ෂ 1906 සිට 1946 දක්වා වූ වසර 40 ක කාලය තුළ මෙරට ජනප්‍රිය නවකතාකරුවා වූයේ  පියදාස සිරිසේන ය​. මහාචාර්‍ය ආරිය රාජකරුණා පවසන පරිදි මෙම කාලය හැඳින්වෙන්නේ සිංහල නවකතාවේ සිරිසේන සමය ලෙසටය​. 

වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 


Sunday, February 20, 2022

වින්සන්ට් වැන් ගෝ ගේ චිත්‍රවල මනෝවිද්‍යාත්මක පරාවර්තන

 





වින්සන්ට් විලියම් වැන්  වැන් ගෝ    ප්‍රසිද්ධ ලන්දේසි චිත්‍ර ශිල්පියෙකු වන අතර ඔහුගේ නිර්මාණ බොහෝ විට පශ්චාත්-හැඟීම්වාදය සමඟ සම්බන්ධ වී පසුව ප්‍රකාශනවාදයට පරිවර්තනය විය. වින්සන්ට් වැන්ගෝ නූතන සිතුවම් කලාවේ වැදගත්ම පූර්වගාමීන්ගෙන් කෙනෙකි. ඔහු දශකයක් තුළ කලාව සඳහා කැප වූ විශිෂ්ටතම සිතුවම් සහ චිත්‍ර විශාල ප්‍රමාණයක් නිර්මාණය කළේය.

වින්සන්ට් වැන් ගෝ 1853 මාර්තු 30 දින නෙදර්ලන්තයේ උපත ලැබීය. කුඩා කල සිටම  වැන් ගෝ    චිත්‍ර කලාව කෙරෙහි දැඩි ඇල්මක් දැක්වීය. වැන් ගොග් බොහෝ දුරට ස්වයං-අධ්‍යනය ලැබූ චිත්‍ර ශිල්පියෙකි , ඔහුගේ ප්‍රසිද්ධ කෘතිවලට ඇතුළත් වන්නේ: Starry Night, Cafe Terrace at Night, Terrasse, Houses at Auvers, Restaurant De La Sirene At Asnieres, Sunflowers ය. ඔහුගේ වඩාත්ම ප්‍රසිද්ධ කෘති බොහොමයක් ඔහුගේ ජීවිතයේ අවසාන වසර දෙක තුළ නිර්මාණය විය.

වැන් ගෝ   ආලෝකය සහ වචනාර්ථයෙන් වටපිටාව ප්‍රතිනිෂ්පාදනය කිරීමට වඩා එහි “සංකේතාත්මක සහ ප්‍රකාශන අගයන්” සඳහා වර්ණය භාවිතා කළේය. වැන් ගෝගේ චිත්තවේගීය තත්වය ඔහුගේ කලාත්මක කාර්යයට බෙහෙවින් බලපෑ අතර එය ඔහුගේ අවිඥානක මනස ගැඹුරින් විශ්ලේෂණය කරයි.

ඔහුගේ කලා කටයුතු සඳහා මනෝ ගතික සාධක කිහිපයක් බලපාන්නට ඇත. මනෝ විශ්ලේෂක සිග්මන්ඩ් ෆ්‍රොයිඩ් කලාව සැලකුවේ  නිර්මාණකරුගේ මනෝවිද්‍යාත්මක අභිප්‍රේරණවල විචලනයන් අවබෝධ කර ගැනීමට සහ අනාවරණය කර ගැනීම සඳහා මෙවලමක් ලෙස ය. මෙම සන්දර්භය තුළ වැන් ගෝගේ කලාව ගැඹුරු මනෝවිද්‍යාත්මක සටහනක් නියෝජනය කරයි. ඔහු සිය කලා කෘතිය තුළ ඔහුගේ කටුක ජීවිතය පිළිබඳ ගැඹුරු, ආත්මය සෙවීමේ විස්තරයක් ඉතිරි කළේය.

වැන් ගෝ   ඔහුගේ ජීවිත කාලය තුළ කලාකරුවෙකු ලෙස සුළු මූල්‍යමය සාර්ථකත්වයක් ලබා ඇති අතර බොහෝ විට දරිද්‍රතාවයේ ජීවත් වුවද, ඔහුගේ මරණයෙන් පසු ඔහුගේ කීර්තිය නාටකාකාර ලෙස වර්ධනය විය. අද වැන් ගෝ නාමය  ලෝකයේ වඩාත්ම කීර්තිමත්   සහ   ගෞරවනීය  චිත්‍ර ශිල්පියෙකුගේ නමක් ලෙස සනිටුහන්  වෙයි . නමුත් ඔහුගේ කීර්තිය දැකීමට ඔහුට ජීවත් වීමට නොහැකි විය. ඔහුගේ ජීවිතය දුක්ඛිත හා පාළු වූ අතර මෙම දුක් වේදනා කලාත්මක ලෙස ඔහු විසින් පින්තාරු කරන ලදී.

වින්සන්ට්  වැන් ගෝ   ඛේදනීය ජීවිතය සාරාංශගත කළ හැක්කේ ඔහු විධිමත් අධ්‍යාපනයෙන් ඉක්මනින් ඉවත්වීම, කලා ලෝකයේ සාර්ථක විකුණුම්කරුවෙකු ලෙස අසාර්ථක වීම, ආගමික අධ්‍යාපනයට උත්සාහ කිරීම, කාන්තා හා පවුල් සබඳතා සමඟ ඇති දුෂ්කරතා, කලා ලෝකයට නැවත පැමිණීම සහ අන්ත දෙසට නැඹුරු වීම හරහාය. දුර්වල පෝෂණය කුසගින්න සහ අධික ලෙස මත්පැන්  සහ දුම් පානය කිරීම  ඔහුගේ සෞඛ්‍යයට අයහපත් ලෙස බල පවත්වන ලදි. ඔහුගේ තෙල් සිතුවම "The Potato Eaters" චිත්‍ර ශිල්පියා අත්විඳින දුප්පත්කම සහ අසරණකම රහසිගතව නිරූපණය කරයි.

 වැන් ගෝ   සංකීර්ණ මානසික රෝගවලින් පීඩා වින්දේය. ඔහුව පීඩාවට පත් කළ මානසික රෝගය ඔහුගේ කලා කටයුතුවලට බලපෑවේය.  වැන් ගෝ   ඔහුගේ වේදනාව සහ බලාපොරොත්තු සුන්වීම කැන්වසය මත පින්තාරු කළේය. කැපී පෙනෙන වර්ණ, බොරතෙල් බුරුසු පහරවල් සහ විකෘති හැඩතල සහ සමෝච්ඡයන් ඔහුගේ කැළඹුණු මනස ප්‍රකාශ කරයි. ඔහු මානසික අවපීඩනයෙන්  පීඩා විඳි අතර, ඔහුගේ රෝග ඉතිහාසයෙහි පැහැදිලිවම ද්විධ්‍රැව ( Bipolar ) අංශ තිබේ.  වින්සන්ට් වැන් ගෝ  ගේ   කායික හා මානසික රෝග ලක්ෂණ නිදන්ගත ඊයම් විෂ වීම නිසා ඇති වන්නට ඇතැයි ඇතැම් විශේෂඥයෝ සැක කරති.
 
වැන් ගෝ ගේ අසමසම කලාව එහි බලගතු, නාට්‍යමය සහ චිත්තවේගීය ශෛලිය මගින් නිර්වචනය කල හැකිය.  ඔහු මිනිසා සහ මිනිස් ස්වභාවය අතර අරගලය, යථාර්ථය සහ ඔහුගේ අවිඥානික මානසික ගැටුම්  තම චිත්‍ර හරහා නිරූපනය කලේය. වැන්ගෝ වරක් මෙසේ පැවසීය: "අපි අපගේ මුළු ජීවිතයම ගත කරන්නේ අපගේ සිතුවිලි වචන ආධාරයෙන් ප්‍රකාශ කිරීමේ කලාවේ අවිඥානික අභ්‍යාසවල ය."

ඔහුගේ ජීවිතය මානසික ගැටුම්වලින් පිරී තිබුණි. ඔහු තම අභ්‍යන්තර මනස සමඟ සටන් කළේය. මෙම ද්විත්ව ස්වභාවය ඔහුගේ චිත්‍ර හරහා නිරීක්ෂණය විය. ඔහුගේ වර්ණවල තීව්රතාවය නැති වී ගියේය. ඔහුගේ රේඛා නොසන්සුන් විය. ඔහු ඝන ස්ථර සමග වඩාත් ප්රචණ්ඩ ලෙස තීන්ත ආලේප කළේය.  වැන් ගෝ   ආතතිය යටතේ ස්වභාවධර්මයේ වස්තූන් වෙත ඇදී ගියේය: කැරකෙන හිරු, ඇඹරුණු සයිප්‍රස් ගස් සහ කඳු මුදුන් වැන් ගෝ ගේ අසනීපය නිරූපනය කරමින් වඩාත් ප්‍රචණ්ඩ ලෙස මතු වුවද ඔහු The Reaper, Cypresses, The Red Vineyard සහ ඔහුගේ සුප්‍රසිද්ධ Starry Night වැනි විශිෂ්ට නිර්මාණයන් කළේය.

Starry Night  (1889) හි මුළු ලෝකයම වෘත්තාකාර චලනයන් මගින් ගිලී ඇති බව පෙනේ.  Starry Night   යනු  වැන් ගෝ  ගේ වඩාත්ම අතුල්‍ය චිත්‍රය බවට සැකයක් නැත. ඔහුගේ වඩාත්ම ජනප්‍රිය  චිත්‍රය   සහ ඉතිහාසයේ වඩාත්ම බලපෑම් කළ  චිත්‍රයක් ලෙස  Starry Night  නම කල හැකිය. අහසේ කැරකෙන රේඛා ඔහුගේ මානසික තත්වයේ නිරූපණයකි.  Starry Night    ස්වභාවධර්මයට වැන් ගෝගේ ප්‍රතිචාරයේ අභ්‍යන්තර, ආත්මීය ප්‍රකාශනය මූර්තිමත් කරයි. වින්සන්ට් වැන් ගොග් වරක් පැවසුවේ "තරු දෙස බැලීමෙන් මට සෑම විටම සිහින පෙනේ. අපි තරුවකට ළඟා වීමට මරණය රැගෙන යන්නෙමු."

ඔහු ප්‍රංශ Post-Impressionist කලාකරු Paul Gauguin සමඟ මිත්‍ර විය. කෙසේ වෙතත්, ඔවුන් නිතර නිතර රණ්ඩු වූහ.  වැන් ගෝට  විකේන්ද්රික පෞරුෂයක් සහ අස්ථායී මනෝභාවයක් තිබුණි. ඔහුගේ ප්‍රතික්‍රියාශීලී මානසික අවපීඩන  දිගු කලක් හයිපොමැනික් හෝ උමතු හැසිරීම් වලින් ගහන විය. මේ නිසා ඔවුන් ගේ මිත්‍රත්වය ඉරි තළා ගියේය. 

 1888 දී වින්සන්ට්ගේ මානසික සෞඛ්යය ඉතා අස්ථායී විය. මානසික අර්බුදවල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස වින්සන්ට් වැන් ගෝ කිහිප වතාවක්ම රෝහල් ගත විය. ඔහුගේ මානසික තත්ත්වය ඉතා දුර්වල වූ අතර ඔහු තමන් ගේ එක්  කණක් කපා එය අභිසුරු ලියක් වෙත යැව්වේය.  සති කිහිපයකට පසු, වෙළුම් පටියක් සහිත කණ සහිත  තමන් ගේ ස්වයං-ආලේඛ්‍ය චිත්‍ර ඇඳීමට ඔහුට හැකි විය. 

වින්සන්ට්ගේ සියදිවි නසාගැනීමේ අභිනයන් ඔහුගේ අවසන් සිතුවම්වල නිරූපණය කර තිබේ . ඔහු අඳුරු සහ කුණාටු සහිත අහස යට විශාල තිරිඟු කෙත්වල පින්තාරු කරමින්  “මගේ සම්පූර්ණ දුක සහ අධික තනිකම මෙහි ප්‍රකාශ කිරීම අපහසු නැත”  කියා කීවේය.ඔහුගේ අවසන් චිත්‍රවලින් එකක් වන Wheat Field With Crows, කළු කුරුල්ලෝ තරු නැති අහසක පියාසර කරති. එය ඔහුගේ හදවතේ පැවති හිස් බව ලෙස අර්ථ දැක්විය හැකිය. 

දුගී භාවය , අයාලේ යන, නිවාස නොමැති ජීවන රටාව ,කාන්තාවන් සමඟ සබඳතාවල අසාර්ථකත්වය ,මනෝ ව්‍යාකූලතාවන් , ගොගෑන්  සමඟ ඛේදජනක මිත්‍රත්වය , ඔහුගේ සොහොයුරා තියෝගේ විවාහය (අලාභයක් ලෙස අත්විඳීම) සහ ස්වයං විනාශයට නැඹුරු වීම  වැන් ගෝගේ සියදිවි නසාගැනීමේදී තියුණු කාර්යභාරයක් ඉටු කළේය. වින්සන්ට් වැන් ගොග් 1890 දී වයස අවුරුදු 37 දී සියදිවි නසා ගත්තේය. ඔහු මානසික ආබාධයකට ගොදුරු වුවද වින්සන්ට් මිය යන තුරුම පුදුමාකාර ලෙස නිර්මාණශීලී විය. ඔහු ජීවත් වූයේ සාපේක්ෂව කෙටි කාලයක් වුවද ඔහු සිතුවම් සිය ගණනක් ඇතුළත් විශ්මය ජනක වැඩ කොටසක් ඉතිරි කළේය.

Don McLean ගේ ජනප්‍රිය ගීතය වන Vincent (Starry, Starry Night) හි ගී පද  වැන් ගෝ  ගේ සැබෑ ජීවිතය සනිටුහන් කරයි. මෙම ගීතය හරහා වැන් ගෝ  ගේ   ඛේදනීය මරණය ප්‍රකාශ කරන අතර ඔහු චිත්‍ර කලාවට ප්‍රිය කළත් ඔහුගේ සිතුවම්වලට කිසිදා ඔහුට ආදරය කළ නොහැකි බව පෙන්වා දෙයි. වැන් ගෝ  අකාලයේ මිය ගියද වැන්ගෝ යුරෝපයේ විශිෂ්ටතම කලාකරුවෙකු ලෙස නමක් දිනාගෙන තිබේ. එහෙත් තම ජීවිතකාලය තුල තම සාර්ථකත්වය දැක ගැනීමට ඔහුට නොහැකි විතය. එය   වැන් ගෝ ගේ ජීවිතයේ විශාලතම ඛේදවාචකයයි. 

(වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග විසින් ලියන ලද Psychological Reflections of Vincent Van Gogh’s Art ලිපියේ සිංහල අනුවාදයයි )

Wednesday, February 16, 2022

V 8 එකට වඳින ගාථාව

 



වාහනං අයන්තං
අශ්ව බල පරිපූර්නං
මහා මාර්ගං සම්පදා
ජන නායකං ගමන්තේය
පීඩිත පුරුසං වන්දනා 

Tuesday, February 15, 2022

BEYOND REASONABLE DOUBT ? THE KILLING OF A PRIME MINISTER



By Sanjiva Senanayake (Email; skgsenanayake@gmail.com)


Many people ‘know’ the conventional tale about the assassination of the Prime Minister of Ceylon, S.W.R.D. Bandaranaike, 62 years ago. However, they each have a slightly different take and theory about the facts, the reasons, the conspiracy theories, and who ‘actually’ did it. Those then-unborn or too young to have been aware of it at the time, have heard about it from older people. We have to assume that the intrinsic Lankan sense of rumor would have spiced up the details as time went by. There is a common belief that the standards of general governance, integrity, and legal processes were much higher back then, in Ceylon than now. Bolstering this justifiable belief, adjudication was done by the Supreme Court (SC), the verdict was confirmed in the Court of Criminal Appeal and accepted by the Privy Council in London. Therefore, the predominant view continues to be that justice was served objectively and impartially. 

However, there were many controversial interpretations and theories that circulated before, during, and after the Bandaranaike trials. There were several aspects of the conduct of the trial and the actual evidence presented that raised questions about the guilt of the alleged assassin and, as a consequence, the guilt of the others. Articles about those traumatic events of long ago have been published periodically, but they have progressively reverted to recounting and sometimes sensationalizing the standard version, and have not adequately addressed the many controversial questions. This article focuses specifically on the alleged murderer and the most critical of the controversies, based on the ‘eye-witness’ evidence led at the SC trial - was Somarama proved to be the assassin beyond a reasonable doubt? If there is any doubt, it opens up the possibility of a different, politically motivated conspiracy, especially since Bandaranaike was the Prime Minister during turbulent times. 


THE STORY IN SUMMARY 

The PM was shot several times with a revolver at his residence ‘Tintagel’ - 65, Rosmead Place - at around 10 am on September 25, 1959. Despite appearing to recover somewhat by evening following surgery, and even dictating a message to the nation from the hospital, he died the next morning. The only thing Bandaranaike said about the identity of the gunman was that he was “a foolish man dressed in the robes of a monk”. This was the first major targeted political assassination in post-independence Ceylon, one that changed the future course of the country. A Buddhist monk, Talduwe Somarama, was immediately arrested in the house, with a gun in hand, on suspicion of being the assailant. He was a hitherto low-profile Buddhist monk who was an eye specialist at the College of Indigenous Medicine in Rajagiriya. After several days another monk, the politically powerful Mapitigama Buddharakkitha, was arrested in addition to several other individuals alleged to have assisted Buddharakkitha as part of a year-long conspiracy to kill Bandaranaike using Somarama as the assassin. Buddharakkitha, although only thirty-eight years old, was the chief monk of the important Kelaniya Temple and, as the head of the Eksath Bhikkhu Peramuna (EBP), the most politically powerful monk in the country at the time. He was also headstrong, impulsive, and confrontational - certainly not a pious monk. 

Although the EBP was instrumental in bringing Bandaranaike to power in 1956, by 1959 Buddharakkitha was antagonistic toward the PM for being too ‘soft’ in pushing a more aggressive Sinhala Buddhist agenda. Buddharakkitha was aligned with the right-wing of the government and his antagonism toward the leftists (and vice versa) in the government was public knowledge. After exhaustive investigations and a long trial in the SC, a special jury found both monks and H.P. Jayawardena, a close associate of Buddharakkitha, guilty of the conspiracy, and Somarama guilty of committing the murder, and all three were sentenced to death. The convictions were upheld in the Court of Criminal Appeal, but due to an inadvertent omission in intervening legislative change, Buddharakkitha and Jayawardena were sentenced to life in prison for conspiring to commit murder. An appeal to the Privy Council in London failed, and Somarama was subsequently executed. There the matter rested and most people forgot about the details of the case with the passage of time. Other dramatic political events followed thereafter leading to an attempted coup d’etat on January 27, 1962, to overthrow the government of Bandaranaike’s widow. 

Resort to violence for political purposes became more prevalent from the 1970s, and targeted assassinations of political leaders more frequent. Only two books have been written in English about the assassination; one by the late Justice A.C. Alles and the other by the late Lucian Weeramantry, who was Somarama’s counsel in the trial. It is surprising that more books and academic studies do not seem to have been published specifically about the assassination, an important event in our post-Independence history. Justice Alles’ book provides a lot of relevant background material but, judging by assertions made and conclusions drawn, it appears to have been written on the assumption that the conspiracy allegedly planned by Buddharakkitha was true and the verdicts just, although he does refer to some questionable issues. Weeramantry restricts himself to the procedures followed, the evidence led and the submissions made in the SC, to demonstrate that there was more than ‘reasonable doubt’ about the convictions. He argues that the prosecution of the case was politically influenced and not neutral. It is a fascinating case with many twists and turns as well as contradictions. A critical reading of the above books is recommended to anyone who is interested in digging further into the unusual events specifically pertinent to the murder and trial. A deeper understanding of contemporary political and social developments also helps.


BACKGROUND IN BRIEF 

Bandaranaike left the United National Party (UNP) in 1951 and formed the Sri Lanka Freedom Party (SLFP). His party lost badly at the next general election in March 1952 and it appeared that his political career was doomed. In the meantime, political pressures by Sinhalese and Buddhist groups for affirmative action had been intensifying since Independence to redress what was perceived as historical discrimination against them from colonial times. The UNP was rather indifferent to these forces but Bandaranaike decided to channel them and was supported strongly by the pancha maha balavegaya consisting of Buddhist monks, Ayurveda practitioners, vernacular teachers, peasants and workers. The SLFP then formed a coalition called the Mahajana Eksath Peramuna (MEP) with a leftist party headed by Philip Gunawardena and a small party led by W. Dahanayake, to contest the general election of April 1956. A key election slogan was ‘Sinhala-Only in 24 hours’, a potent rallying cry that meant different things to different people. The UNP too adopted the slogan prior to the election when it realized its electoral potential, but its late volte-face lacked credibility and the MEP won by a landslide. 

However, the very next year, Bandaranaike initiated discussions with Tamil political leaders to provide devolution of some powers through the establishment of Regional Councils and the so-called BandaranaikeChelvanayakam Pact was signed in July 1957. It was a compromise on both sides, which the PM likened to the Buddha’s Middle Way, but most of the politicians of the time were focused on short-term gains and not inclined to compromise for stability and longer-term progress. There were opposition and agitation from both sides and some avoidable incidents occurred in the process. Eventually, the pact was abrogated under severe pressure in April 1958, with the EBP too playing a major role. The antagonistic posturing did not cease and this led to one week of intense conflict at the end of May, the so-called Sinhala-Tamil riots that left long-lasting social scars. The PM’s rule was seen as weak and indecisive in bringing the riots under control and the Governor-General, Sir Oliver Goonetilleke, played a major role in quelling it. Despite all this, Bandaranaike introduced the Tamil Language (Special Provisions) Act No. 28 of 1958 less than 3 months later in August 1958 as a compromise measure to accommodate Tamil demands regarding matters such as education, public service entrance examinations and the administration of the north and east. 

This too was criticized by extremists on both sides. Ceylon in 1959, a decade after Independence but still looking for direction, was a hotbed of political turmoil. Agitations and strikes were rampant, with the constant interplay of all the emotion-rousing political forces of the time – urban vs. rural; westernized vs. nationalist; capitalist vs. socialist; Buddhist vs. Catholic; Sinhala vs. Tamil; rich vs. poor - trying to quickly carve pieces out of the emerging national pie. The old order was dying and a new one was being born. In April 1959, Bandaranaike had a difference of opinion with the Inspector General of Police, Osmund de Silva and decided to replace him. The PM had been previously warned by various Buddhist leaders and MEP coalition partners in Parliament about a right-wing conspiracy to topple his administration with the involvement of the police and armed forces. Although Osmund de Silva was a Buddhist, all the senior Police officers next in line were not and, despite protests from within the Police, Bandaranaike decided to appoint M.W.F Abeykoon, an administrative officer from outside the Police service, angering several senior officers. That was not all. The urban elites, more inclined to western lifestyles, accustomed to calling the shots politically and economically, and linguistically quite alienated from the masses, were becoming increasingly alarmed at the turn of events since the debacle in 1956 of their preferred political party, the UNP. 

The growing influence of more aggressive Sinhalese and Buddhist groups was causing concern among the established organizations and social groups. There was an international dimension too. Despite the intense Cold War then raging, the Bandaranaike government had established diplomatic relations with the Soviet Union in December 1956 and signed an economic and technical cooperation agreement in 1958. The previous UNP government had recognized the People’s Republic of China in January 1950, supported China’s entry to the United Nations and entered into the historic Rubber-Rice barter agreement in 1952. The Bandaranaike government established full diplomatic relations with China in 1957. The government’s plans to nationalize State-assisted private schools and foreign businesses such as the oil companies, and its decision in October 1957 to abrogate the Defence Pact with Britain and take back control of Trincomalee harbor and the RAF airbase at Katunayake, were all loud alarm bells. By the latter half of 1959 the PM was into the fourth year of his five-year term, and already the coalition was fraying. The leftist faction, led by Philip Gunawardena, resigned from the government in April 1959 due to pressure from the coalition’s right-wing regarding socialist measures such as the Paddy Lands Act, which included land reform. Strikes became more frequent and intense. In this milieu, there were many disparate groups that could have had reasons to eliminate Bandaranaike, and perhaps get a bonus by pinning the blame on Buddharakkitha to neutralize a powerful, antagonistic group such as the EBP and the growing direct involvement of Buddhist monks in politics. 


THE SHOOTING 

Unlike today, firearms were not easily available and targeted political killings were extremely rare. The level of security considered necessary was quite basic and Bandaranaike himself was not keen on too many guards. Access to his residence was freely available during the morning to all and sundry. The shooting at close quarters happened on the verandah of the PM’s private residence with at least 30 people in the immediate vicinity. Somarama was seated at one end of the outside verandah. There was another monk (Niwanthidiye Ananda) seated about 10 feet away from Somarama and more to the centre of the verandah, near the entrance to the corridor that led from the front porch into the interior of the house. Several others were standing around including a teacher named Gunaratne who was opposite Ananda. The PM first spoke with Ananda and gave him some instructions. He then moved along the verandah toward Somarama and, as he bent and worshipped him in greeting, a gunshot was heard. Bandaranaike cried out in pain, turned and tried to run back into the house. Further shots were heard, and the PM was hit in the chest and abdomen. Altogether he was hit by four bullets, the first one glancing his left wrist and three entering his torso as he staggered into the house. Gunaratne, who should have had a clear view of the shooting, was also shot in the neck area by a fifth bullet as Bandaranaike stumbled past him to escape into the house along the central corridor. In the utter confusion that followed, Somarama followed the PM into the house carrying a revolver and was then assaulted by several people who came from other parts of the house before he could say anything. In the melee the revolver went off once, the last bullet, but no one was hurt. The World War I vintage revolver, in rather poor condition, that had been used was recovered by the police. Somarama’s version was that someone dressed in robes shot repeatedly at the PM from the garden just below the verandah, threw the revolver on to the verandah and then ran off toward the road. He then involuntarily picked up the gun and followed the PM into the house to hand it over to someone responsible. In the meantime, PC Samarakoon, who was the sentry at the main gate, rushed to the house and shot at Somarama, injuring him in the thigh and groin area. The PM was sent to hospital by car and, soon after that, DIG Sidney de Zoysa, who had a prior appointment to meet the PM, arrived and took control of the chaotic situation. In fact, de Zoysa passed the PM’s car going toward the hospital on his way to the house, but didn’t realise the injured PM was in it. Some time after de Zoysa’s arrival, a bleeding Somarama in obvious pain was, for some inexplicable reason, despatched to the Harbour Police station on the other side of the city and detained there for around two hours before being taken to hospital where he underwent an operation to remove one of his testicles. The firing of the first five bullets was rapid and probably took less than 10 seconds, since the PM was also moving away. The despatch of the PM by car and the arrival of Sidney de Zoysa would probably have happened within 10-15 minutes thereafter. It seems, at first glance, to be a straightforward case. The alleged assailant, the weapon, the victim and witnesses were all readily available, and it happened in the heart of Colombo, in a narrow space, in broad daylight.  


CONCLUSION 

As stated earlier, the jury operated in a politically charged, pressure-cooker atmosphere, with limited technical facilities and under tremendous time pressure. On top of that, there was quite a lot of evidence presented that appeared to have little relevance to the assassination per se, which they still had to take note of and assess. The judge’s summing up alone was spread over six days. They didn’t have the luxury, that we now do, of being able to refer to documents and contemplate at leisure. In the end, the members of the Special Jury were convinced that the prosecution’s case was proved beyond reasonable doubt, and that is what finally mattered. 

As Justice Fernando mentioned in his charge to the Jury, they were the sole judges of fact and therefore the real judges in the case. Besides, their opinion was in consonance with that of the experienced judges of the Court of Criminal Appeal. In that Court, the focus was mainly on legalistic aspects, such as whether the Judge misinterpreted or misguided the jury in matters of law. It was not a full re-assessment of the evidence, but specific submissions made by the defence counsel were considered and addressed. 

Deliberations were concluded on January 15, 1962. The main focus of this article is on the testimony in the SC of the witnesses, especially the ‘eye-witnesses’, and the forensic evidence as they relate very specifically to the case against Somarama. His culpability is at the core of the case. Obviously, there are many other aspects of the alleged conspiracy - in and out of court, legal and political - that could not be covered in an article of this length. There were also many colourful characters who played their parts in this long drama that held the entire nation spellbound all those years ago. Adding even some of them on, would have diverted attention from the main actor – Talduwe Somarama. It all boils down to a key question. Can we be reasonably sure of anything beyond the fact that the assassin was a man - foolish or fiendish - “dressed in the robes of a monk”? That is all we know for certain from the only 100% reliable eye-witness .... the late S.W.R.D. Bandaranaike himself. And, if the murderer was not Somarama, who was it, and why did he come dressed as a Buddhist monk?

Saturday, February 12, 2022

විරාගයේ අරවින්ද පිලිබඳ භෙළිදරව්ව



විරාගය නවකතාව සිංහල සාහිත්‍යයේ හැරවුම් ලක්‍ෂයක්ලෙස සැලකිය හැකිය  මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ, විරාගයේ අරවින්දගේ චරිතය ඔහුගේ අභ්‍යන්තර අධ්‍යාත්මය ගැඹුරට හාරමින් සජීවී ලෙස නිරූපණය කරයි. අරවින්ද ගේ හැඟීම්, සවිඥානික සහ අවිඥානික මනෝවිද්‍යාත්මක ගැටුම් කතුවරයා විසින් සාහිත්‍ය ශෛලියකින් විස්තර කරයි. විරාගය සිංහල සාහිත්‍යයේ ප්‍රථම සහ හොඳම මනෝවිද්‍යාත්මක නවකතාවලින් එකක් ලෙස සැලකිය හැකිය.

මානව චරිත විනිවිද දැකීමේදී මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ විශිෂ්ට විය. නිදසුනක් වශයෙන්, ඔහු පියල් (ගම්පෙරළියේ) ඉදිරිපත් කරන්නේ ජීවන අරගලයක් හරහා පෞද්ගලික වර්ධනයක් අත්විඳින වටකුරු චරිතයකි. පියල් යනු Type A වර්ගයේ පෞරුෂයකි - අභිලාෂකාමී, ඉහළ තත්ත්‍වය ගැන සැලකිලිමත්, සංවේදී සහ නොඉවසිලිමත් ය. අනෙක් අතට සවිමන් කබලාන (යුගාන්තයේ) යනු සෞභාග්‍යයේ ඉණිමඟට නැගීමට ආත්මාර්ථකාමී අවශ්‍යතා ඇති ආත්මාර්ථකාමී බුද්ධිමය ව්‍යාපාරිකයෙකි. විරාගය තුළ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ හඳුන්වා දෙන්නේ අරවින්ද නම් වූ විෂම, සංවේදී නමුත් සාපේක්‍ෂ වශයෙන් ක්‍රියාශීලී නොවන වීතරාගී චරිතයකි.

අරවින්ද සහරුසියානු සාහිත්‍යවේදී ඉවාන් ගන්චරොව් විසින් හඳුන්වා දෙන  Oblomov  චරිතය අතර යම් සමානකම් ඇත -  Oblomov    1859 දී ප්‍රකාශයට පත් කරන ලද නවකතාවකි. ඊල්‍යා ඉලිච් ඔබ්ලෝමොව් යනු කිසිවක් ඉටුකර ගැනීමේ අභිලාෂය සොයා ගැනීමට නොහැකි සහ වැදගත් තීරණ ගැනීමට නොහැකි බව පෙනෙන රුසියානු වංශාධිපතියෙකි. අරවින්ද මෙන් ඔබ්ලොමොව්, ඔල්ගා ඉලින්ස්කායා කෙරෙහි තම ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමට අපොහොසත් වේ. අරවින්ද සහ ඔබ්ලොමොව්  "Oblomovism"    ලෙස හඳුන්වන ආවේණික ලාමකතාවක් බෙදාහදා ගනී. Oblomovism යනු උදාසීනත්වය සහ උදාසීනත්වය කෙරෙහි ඇති නැඹුරුවයි. ඔබ්ලොමොව්ගේ චරිතය ශෝකයෙන් පෙළෙන මිනිසෙකුගේ නැඹුරුව නියෝජනය කරයි. අරවින්දගේ චරිතයේ ද එවැනි ප්‍රවණතා තිබේ.  

මාටින් වික‍්‍රමසිංහයන්   අරවින්දගේ අභ්‍යන්තර පෞරුෂය මානය  විස්තර කරයි. අරවින්ද යනු දෙගිඩියාවෙන් හා ආවර්ජනය කරන අභ්‍යන්තරිකයෙකි. ඔහු උත්තේජනයේ බාහිර මූලාශ්‍රවලට වඩා අභ්‍යන්තර හැඟීම් කෙරෙහි අවධානය යොමු කරයි. ඔහුගේ සංයමයෙන් හා අභ්‍යන්තර මානසිකත්වය ඔහුගේ ඉරණමට මඟ පෙන්වයි. ඔහු දුර්ලභ චරිතයක් වන අතර ඔහුගේ  චිත්තවේගීය, අන්තර් පුද්ගල, අත්දැකීම්, ආකල්ප සහ අභිප්‍රේරණ විලාසයෙන් සාමාන්‍ය පුද්ගලයන් ගෙන් වෙනස් වේ. 

වික‍්‍රමසිංහයන්  විස්තර කළ පරිදි අරවින්ද යනු ජීව විද්‍යාත්මක සහජ බුද්ධියට සහ සංස්කෘතික පීඩනයට කොටු වූ දැහැමි චරිතයකි. අරවින්දගේ චරිතයේ සංකීර්ණත්වය සිංහල බෞද්ධ ගැමි සම්ප්‍රදායට අනුව හැදී වැඩුණු මිනිසෙකුගේ අභ්‍යන්තර ලෝකය සහ නාට්‍යාකාර පරිවර්තනයකට තුඩු දෙන ඔහුගේ සැඟවුණු ජීව විද්‍යාත්මක ආශාවන් ඉටු කර ගැනීමට අරගල කරන ආකාරය හෙළි කරයි. සාමූහික සංස්කෘතියක ජීවත් වන ඔහු ඉහළ අනුකූලතාවයක් පෙන්නුම් කළේය. මීට අමතරව අරවින්දට විශ්වාසයක් නැති, පහසුවෙන් කලකිරීමට පත්වන සහ සබඳතාවලදී අනාරක්‍ෂිත ය. එහෙත් ඔහු තුල දෙබිඩි බවක් නොමැත.

John Donne පැවසූ පරිදි කිසිම මිනිසෙක් දූපතක් නොවේ. මිනිසා සමාජ ජීවියෙකු වන අතර, එබැවින් ඔහුගේ සහජ අවශ්‍යතාවයන්ගෙන් එකක් වන්නේ අනෙකුත් මිනිසුන් සමඟ අන්තර් පුද්ගල සම්බන්ධතා ඇති කර ගැනීමට ඇති ආශාවයි. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත් සමාජීය වීම සියලු මිනිසුන්ට මූලික වේ. කෙසේ වෙතත්, ජීව විද්‍යාව සහ සමාජය මිනිසුන්ට ඇති එකම බලපෑම නොවේ: සංස්කෘතියේ බලපෑම ද මීට අයත් වෙයි. සිංහල බෞද්ධ ගැමි සංස්කෘතිය අරවින්ද කෙරෙහි විශාල බලපෑමක් ඇති කළේය. ඔහුගේ අදහස්, සදාචාරය සහ හැසිරීම හැඩගැසී ඇත්තේ ප්‍රචණ්ඩත්වයෙන් තොර, සුඛෝපභෝගී නොවන සහ ශක්තිමත් සදාචාර ප්‍රතිරාවය කරන සංස්කෘතියකිනි.

මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ සංස්කෘතියේ වැදගත්කම සහ පුද්ගලයාට එහි බලපෑම දැන සිටියේය. සංස්කෘතික අන්තර්ක්‍රියා, සංස්කෘතිකමය වශයෙන් තීරණය කරන ලද හැසිරීම් සහ පුද්ගල ලක්ෂණ ගැන ඔහු දැන සිටියේය. වික්‍රමසිංහ අරවින්දගේ හැසිරීම් රටාව පාලනය කළ සමාජ සංස්කෘතික සාධක පෙන්වා දෙයි.

සංස්කෘතිය යනු මනුෂ්‍යත්වයේ සාමාන්‍ය ප්‍රකාශනයයි, එහි නිර්මාණශීලීත්වයේ ප්‍රකාශනයයි. සංස්කෘතිය අර්ථය, දැනුම, කුසලතා, කර්මාන්ත, ශිෂ්ටාචාරය සහ වටිනාකම් සමඟ සම්බන්ධ වේ. සංස්කෘතිය සහ සිරිත් විරිත් විවිධ ප්‍රජාවන් තුළ සමාජ ක්‍රමයේ කේන්ද්‍රස්ථානය වේ. Hogan (1996) විසින් විස්තර කරන ලද පරිදි සමාජ භූමිකාවන්, ජීවිත සිදුවීම් සහ සමාජ පරිසරයන් ජීවන ගමන් මග තුළ වෙනස් වන අතර, එවැනි සාධක මූලික පෞරුෂ ලක්ෂණ කෙරෙහි වැදගත් බලපෑම් ලෙස යෝජනා කර ඇත. අරවින්ද ගේ ජීවිතය සහ පෞරුෂය සිංහල බෞද්ධ ගැමි සංස්කෘතික හා සදාචාර සම්ප්‍රදායන් අනුව හැඩගැසී ඇත. කෙසේ වෙතත් අරවින්ද්ගේ ළමා වියේ අත්දැකීම් සහ ජීවිතයේ සිදුවීම් ඔහුව තවත් පරිවර්තනය කළේය. සංස්කෘතිය සහ ළමා අත්දැකීම් ඔහුගේ සදාචාරාත්මක හැසිරීම් වලට බලපායි.

ඇතැම් සමාජ විද්‍යාඥයින්ට අනුව සදාචාරය යනු සංස්කෘතික වශයෙන් කොන්දේසි සහිත ප්‍රතිචාරයකි. මානව සදාචාරය ප්‍රධාන පරිණාමීය අනුවර්තනයකි. සදාචාරාත්මක හැසිරීම යනු පරිණාමීය අතීතයක උරුමය වන අතර එහි දී සමාජ ගැති ලෙස හැසිරෙන පුද්ගලයින් අනෙකුත් කණ්ඩායම් සාමාජිකයින්ට වඩා ඉහළ යෝග්‍යතාවයකින් යුක්ත වන අතර එබැවින් ඔවුන්ගේ සමාජ ගැති හැසිරීම පරාර්ථකාමී නොවන ආත්මාර්ථකාමී ය.  මෙම සන්දර්භය තුළ  මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ    ප්‍රශ්නයක් මතු කළේය: යහපත් ජීවිතයක් යනු කුමක්ද? තපස (asceticism)  පිළිපැදීම ද ලෞකික සැප අත්හැරීම ද එසේත් නැතිනම් එය වැළඳ ගැනීම ද? අරවින්ද තවුස්බව උත්සාහ කරන නමුත් ඔහුගේ ජීව විද්‍යාත්මක ඉල්ලීම් ක්‍රියාත්මක වන විට ඔහු න්‍යායික සදාචාරය සහ සජීවී සදාචාරය අතර මාරු වෙමින් අවසානයේ සදාචාරාත්මක අපැහැදිලි භාවයට පත් වෙයි. එහෙයින් අරවින්ද  තපස  අසාර්ථක විය.

ලෞකික උපකල්පනවලට අනුව අරවින්ද අසාර්ථකය. වෛද්‍යවරයකු වීමේ ඔහුගේ අභිලාෂය රුධිර භීතිය සහ මළ සිරුරු විච්ඡේදනය කිරීමට ඇති අකමැත්ත ඔහුගේ ඉලක්කය හඹා යෑමෙන් වළක්වන ලදී. අරවින්ද  ගේ නෙක්‍රොෆෝබියාව (Necrophobia)  නොහොත් ශවභීතිකාව සැඟවුණු නොනවතින බියක් ලෙස අනුනාද විය. අරවින්දගේ ඉරණමට බලපාන සමාජ සාධක ගණනාවක් තිබේ. ඔහුගේ පියාගේ අකල් වියෝව සහ පසුව ඇති වූ ආර්ථික ගැටලු නිසා ඔහුට අධ්‍යාපනය අතහැර සුළු රැකියාවක් කිරීමට සිදු විය. එබැවින් ඔහුගේ සමාජ හිණිමඟට නැගීමේ අභිලාෂය කඩාකප්පල් විය. සරල නොවැදගත් ජීවිතයක් ගත කිරීමට අරවින්දට බල කෙරේ. අභ්‍යන්තරව ඔහු ව්‍යාකූල වෙයි.

අරවින්දගේ මුල් ජීවිත අත්දැකීම් සංකීර්ණ වූ අතර ඔහු වඩාත් කැමති බැඳීම් චරිතය වූයේ ඔහුගේ පියාය. නවකතාවට අනුව අරවින්දට තම මව සමඟ ඇත්තේ සීතල සම්බන්ධයකි. කුඩා කාලයේ අරවින්දගේ අනාරක්ෂිත බැඳීම ඔහුට විශාල බලපෑමක් ඇති කළ බව විශ්වාස කිරීම සාධාරණ ය. අරවින්ද කවුද? ඔහු සදාචාරාත්මක ස්වපීඩාකාමීයෙක් ද ?   (moral masochist)   මෙය බරපතල ප්‍රශ්නයකි. සමහරවිට අරවින්දට දඬුවම් කිරීමේ අවිඥානික අවශ්‍යතාවක් තිබුණු බවට උපකල්පනය කල හැකිය.  නවකතාව පුරාවටම පාඨකයන්ට අරවින්දගේ ක්‍රියාවන්හි ස්වයං වධ හිංසා සහ ස්වයං කඩාකප්පල්කාරීත්වය ( self-sabotage)  සොයාගත හැකිය. අරවින්දට මග පෙන්වූයේ අවිඥානික වරදකාරී හැඟීමයි. එය උමතු ස්නායු රෝගයක ආකාරයක් ලෙස මතු වේ.

ලැකාන් අවධාරණය කරන පරිදි උමතු ස්නායු රෝගය මනෝ ව්‍යාධියක් ලෙස සායනිකව වරදවා වටහා ගත හැක. රොසෙන්බර්ග් (1968) පවසන්නේ මානසික අවපීඩනය උමතු ස්නායු රෝගයේ පොදු සංකූලතාවයක් බවයි. නවකතාවේ විස්තර කර ඇති පරිදි අරවින්ද තම ජීවිතයේ අවසාන අවධියේදී විෂාදයේ  (Clinical Depression) ප්‍රධාන රෝග ලක්ෂණ පෙන්නුම් කළේය. අරවින්දට   චිත්තවේගීය වේදනාව විඳදරාගැනීමට අවිඥානික masochistic ආශාවක් ඇත.ඔහුගේ සදාචාරාත්මක ස්වපීඩා කාමය දෘශ්‍යමාන ලක්ෂණයකි. ඔහුට අන් අයගෙන් විවේචනයට ලක් වීමේ අවිඥානක අවශ්‍යතාවයක් ඇත. ඔහුගේ වැඩිමහල් සහෝදරිය ඔහුට පරුෂ වචනයෙන් බැන වදින විට අරවින්ද දක්වන්නේ දැඩි උදාසීනත්වයකි. ඊට අමතරව ඔහු බතීට සහ ඇගේ මවට තම නිවසේ රැඳී සිටින ලෙස ආරාධනා කරන්නේ දැනටමත් ගමේ කුණු කටකතා පැතිර යන බව දැනගෙනය.

ඔහුගේ පෙම්වතිය ,සරෝජිනී තම ආදරය  අරවින්දට ලබාදී ඔහු සමඟ ජීවත් වීමට (living-together) කැමැත්ත දුන් විට අරවින්ද සදාචාරමය උභතෝකෝටිකයකට මුහුණ දෙයි. ආගමික හා සංස්කෘතික සම්ප්‍රදායන් අනුගමනය කරමින් ඔහුට එකට ජීවත්වීම පිළිගත නොහැකි විකල්පයකි. සමාජ සංස්කෘතික හා ආගමික තහංචි අරවින්දට රැඩිකල් තීරණයක් ගැනීමට සහ ඔහුගේ පෙම්වතිය සමඟ සිටීමට බාධා කරයි. එහෙත් ඇයට යෝජනා කිරීමට ඔහුට වෙනත් ශක්‍ය විකල්පයක් නොතිබුණි. අරවින්ද අභ්‍යන්තර සහ බාහිරව ලිංගිකත්වයෙන් ඉවත්ව ගියද, ඔහුගේ අවිනිශ්චිතභාවය විශ්වාසයේ ඌනතාවය සරෝජිනී සමග සම්බන්ධතාවය අනතුරේ හෙළීය.  සරෝජිනී   ඔහුගේ හොඳම මිතුරා සමඟ විවාහ වන අතර අරවින්ද ඔහුගේ ජීවිතයේ ඉතිරි කාලය හුදෙකලාව ජීවත් වෙයි. 

මේ අවස්ථාවේදී වික්‍රමසිංහයන්  පෙන්වා දෙන්නේ අරවින්ද සරෝජිනීට වඩා අඩු ආත්ම විශ්වාසයක් පෙන්නුම් කරන බවයි. ගැහැණු ළමයෙකු ලෙස සරෝජිනී දෙමාපියන්ගෙන් සහ අරවින්දගේ ඥාතීන්ගෙන් විරුද්ධත්වයට මුහුණ දුන් විට එකට ජීවත් වීම  යෝජනා කිරීමට තරම් නිර්භීත වූවාය. නමුත් අරවින්ද අක්‍රිය හා අපැහැදිලි වෙයි. ඔහු අවිනිශ්චිතය. එය අලුත්වැඩියා කළ නොහැකි තරමට ඔවුන්ගේ සම්බන්ධතාවය බිඳ දමයි.  සරෝජිනී තම හොඳම මිතුරා වූ සිරිදාස සමඟ විවාහ වූ විට අරවින්දට තිබුණේ ඉරිසියාවක් නොව හද කම්පාවකි. ඔහු අතීතය අමතක කර වර්තමාන වෙහෙසකර ජීවිතයට හැඩගැසීමට උත්සාහ කරයි. ඔහු තම ජීව විද්‍යාත්මක ආශාවන් යටපත් කර තාපසයෙකු මෙන් ජීවත් වේ.

අරවින්ද ක්‍රමක්‍රමයෙන් පෞරුෂ වෙනස්වීම්වලට මුහුණ දුන්නාද? Seivewright, Tyrer and Johnson (2002) පෙන්නුම් කරන්නේ ස්නායු ආබාධවලදී පෞරුෂ තත්ත්වය වෙනස් විය හැකි බවයි. අරවින්ද තුළ ක්‍රමක්‍රමයෙන් පෞරුෂ වෙනස්වීම් සිදු වන අතර අවසානයේ ඔහු චිත්තවේගීය වශයෙන් හිරිවැටුණු - නිද්රාශීලී චරිතයක් බවට පත් වේ. අරවින්දට ඔහුගේ අවසන් වසරවල උදාසීනත්වය (apathy)  සම්බන්ධ සලකුණු ගණනාවක් තිබේ. උදාසීනත්වය සාමාන්‍යයෙන් නිර්වචනය වන්නේ පෙළඹවීමක් නොමැතිකම සහ දෛනික ජීවන කාර්ය සාධනයේ ක්‍රියාකාරකම්වල අඩුවීමක් ලෙසිනි. ඔහුට උත්සාහයක් නොමැතිකම, ඉලක්කගත හැසිරීම් අඩුවීම, වෙනස් නොවන බලපෑම් සහ ධනාත්මක හෝ සෘණාත්මක සිදුවීම්වලට චිත්තවේගීය ප්‍රතිචාරයක් නොමැතිකම දක්නට තිබේ.සරෝජිනී අහිමි වූ පසු  අරවින්දගේ උදාසීනත්වය වැඩි විය. අරවින්ද සමාජ හුදකලාව මෙන්ම චිත්තවේගී හුදෙකලාව අත්විඳියි. සමාජ ක්‍රියාකාරකම්වලට සහභාගී වීමට අරවින්දගේ ආශ්වාදය අඩු වී ඇත.  ඔහුගේ චිත්තවේගීය වෙන්වීම සහ උදාසීනත්වය melancholic මානසික අවපීඩනය නිසා විය හැකිය. 

අරවින්දට  සීමා සහිත සමාජ-ලිංගික දිශානතියක් ඇති බව පෙනේ.සීමා සහිත සමාජ-ලිංගික දිශානතියක් ඇති පුද්ගලයින් අනියම් ලිංගික හැසිරීම් වල යෙදීමට අඩු කැමැත්තක් දක්වයි; ඔවුන් ආදර සහකරුවන් සමඟ ලිංගිකව හැසිරීමට පෙර වැඩි ආදරය, කැපවීම සහ චිත්තවේගීය සමීපත්වයට කැමති වෙති.   අරවින්දගේ   ලිංගික අවරෝධනය sexual repression ඔහුව හුදකලා පුද්ගලයෙකු බවට පත් කරයි.   අරවින්දගේ අවරෝධනයට වරදකාරීත්වය පදනම් කරගත් ඉතිහාසයක් ඇත. එය  ඔහුගේ  සිංහල බෞද්ධ ගැමි සංස්‌කෘතික සම්ප්‍රදායන් මගින් තවත් ශක්තිමත් වෙයි.  

ප්‍රංශ දාර්ශනික Michel Foucault විශ්වාස කළේ බටහිර සමාජය 17 වැනි සියවසේ සිට 20 වැනි සියවසේ මැද භාගය දක්වා ලිංගිකත්වය යටපත් කළ බවයි. බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිතයක් ලෙස ශ්‍රී ලංකාව වික්ටෝරියානු සදාචාරයේ බලපෑමට ලක් විය. වික්ටෝරියානු සාහිත්‍යයේ ප්‍රබල සදාචාරය අවධාරණය කළ ද, 1956 දී මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ විරාගය තුළ ලිංගිකත්වය පිලිබඳව නිර්භීතව කතා කළේය. අරවින්දගේ පෙම්වතිය වන සරෝජිනී වික්ටෝරියානු සදාචාරයට සහ ආකල්පවලට අභියෝග කලාය. වික්‍රමසිංහ, සරෝජිනීගේ චරිතය හරහා ස්ත්‍රී ලිංගිකත්වය සහ සංවේදන විස්තර කරයි. එහෙයින් සරෝජිනී ඒ යුගයේ සාමාන්‍ය ගැමි දැරියකට වඩා දියුණු චරිතයක් බව පාඨකයාට වැටහේ.

සරෝජිනී ඔහු හැර ගිය පසු අරවින්දට ලෞකික සැප සම්පත් හෝ ධනය රැස්කිරීමේ ආශාවක් තිබුණේ නැත. ඔහුගේ පාළුව සහ නොස්ටැල්ජියාව වර්ධනය වීමට පටන් ගනී. ඔහුට ලිංගිකත්වය අහිමි විය. අරවින්දගේ තනිකම නිසා ඔහු, තමන් ගේ තරුණ සේවිකාවක් වන බතීට සමීප විය. ඔහු ඇය කෙරෙහි සැඟවුණු කාමුක ආශාවක් ඇති කර ගැනීමට පටන් ගනී. බතීගේ අලංකාරය ඔහුගේ  අවරෝධනය   කළ අන්තර්ගතය මතු කරවයි. අරවින්ද සදාචාරය සහ ජීව විද්‍යාත්මක සහජ බුද්ධිය අතර අරගල කරන අතර එය ඔහු තුළ බලාපොරොත්තු සුන්වීමක් ඇති කරයි.

බතී කුඩා කාලයේ අරවින්දට තිබුණේ පිය සෙනෙහසකි. එය ක්‍රමක්‍රමයෙන් කායික ළෙන්ගතුකමක් නොමැතිව සැඟවුණු ආශාවකට පරිවර්තනය විය. කෙසේ වෙතත් සමාජයෙන් ආචාරධර්ම සහ සදාචාරාත්මක පීඩනය හේතුවෙන් ඔහු තම කාමුක ආශාවන් යටපත් කළේය. මෙම තත්ත්වය මනෝවිශ්ලේෂණ මෙවලම් භාවිතයෙන් පැහැදිලි කළ හැකිය. මෝසෙස් සහ ඒකදේවවාදය තුළ, ෆ්‍රොයිඩ් පෙන්වා දුන්නේ ආචාර ධර්ම ආරම්භ වන්නේ "දෙවියන් වහන්සේ කෙරෙහි යටපත් කරන ලද සතුරුකම හේතුවෙන් දැනෙන වරදකාරී හැඟීමකින්" බවයි.

බතී ඔහුගේ ජීව විද්‍යාත්මක ආශාවන් අවදි කරන බව ඔහු සොයා ගත් විට, ඔහු ක්‍රම ක්‍රමයෙන්  සමාජ තහනම බිඳ  දමමින් ඇයට  ළං වීමට උත්සාහ කරයි. බතී සහ අරවින්ද අතර විශාල සමාජ සහ වයස් පරතරයක් ඇත, කෙසේ වෙතත් ඔහුගේ කාමුක ආශාවන් මෙම වෙනස්කම් වසන් කරයි. එහෙත් බතී මේ සඳහා දැඩි ප්‍රතිරෝධයක් පෙන්නුම් කරයි.  එය ඇතැම් විට රළු හැසිරීම් මගින්  ප්‍රදර්ශනය කරයි. බතීට පෙම්වතෙක් සිටින බව දැනගත් අරවින් ද      කෝපයට පත් වේ. අරවින්දගේ ලිංගික ඊර්‍ෂ්‍යාව යනු කාංසාව, කනස්සල්ල, දුක, කෝපය, වෛරය, පසුතැවීම, දොස්, තිත්තකම සහ ඊර්‍ෂ්‍යාවෙන් පිරුණු සංකීර්ණ චිත්තවේගී තත්ත්වකි. බතී ඔහුගේ නිවසේ රැඳී සිටීම ප්‍රතික්ෂේප කිරීම සහ ඇගේ පෙම්වතා සමඟ විවාහ වීමට ඇය ගත් තීරණය අරවින්දව තවත් අසතුටට පත් කරයි. බතීගේ නික්මයාම  ඔහු තුල  ත්‍යජනයක්  ( abandonment) සනිටුහන් කරයි  . බතී ඔහුගේ පසුබිම් වස්තුව විය. දැන් වස්තුව නැතිවී තිබේ . අරවින්දට තම ලිංගිකත්වය දෙවැනි වරටත් ප්‍රකාශ කිරීමට නොහැකි විය.    

මේ අවස්ථාවේදී අරවින්දගේ කායික හා මානසික සෞඛ්‍යය අනතුරේය. ඔහුගේ වරදකාරිත්වය සහ තමා විසින්ම ඇති කර ගත් දුක් වේදනා වර්ධනය වේ. චිත්තවේගීය අර්බුදය මනෝ කායික මෙන්ම කායික රෝගයන්ට  මග පාදයි. සරෝජිනී සහ බතී අහිමි වූ පසු අරවින්ද තුළ යම් යම් මානසික අවපීඩන අංගයන්  ගොඩ නැගෙන අතර    ඔහු තවදුරටත් සමාජ සබඳතාවලින් ඈත් වෙයි. ඔහු මානසික සහ කායික හුදකලාව අත් විඳියි.  ඔහු විදූරණ (alienation) හැඟීම් සමඟ පොරබදමින් සිටී. අරවින්ද දරුණු ලෙස රෝගාතුර වූ විට බතී නැවත පැමිණේ. ඇය තම මහලු ස්වාමියා පියෙකු මෙන් රැකබලා ගනී. ඇයට ඔහු කෙරෙහි ඇත්තේ පිය සෙනෙහසකි. මේ අවස්ථාවේදී අරවින්දගේ හැඟීම් ඉමහත් ලෙස හිරිවැටෙයි. ඔහු බතීගේ රැකවරණය ලබමින් සිටියදී මිය යයි.

වික්‍රමසිංහගේ විරාගය අර්ථ විරහිත බව සහ විකාර බව ඉස්මතු කරයි. ප්‍රංශ දාර්ශනික  ඇබෙයාර් කැමූ විසින් වර්ධනය කරන ලද absurdity  සංකල්පය වික්‍රමසිංහ ග්‍රහණය කර ගන්නට ඇත. කැමූ අර්ථ විරහිතභාවයට හා   absurdity   සඳහා  එරෙහිව සටන් කිරීම සඳහා පාරභෞතික කැරැල්ලක් යෝජනා කළේය. අරවින්ද තම පාරභෞතික කැරැල්ල දියත් කළේ පෙම්වතිය අහිමි වූ විටය. නමුත් ඔහු අසාර්ථක විය.අරවින්ද සමාජයෙන් ඈත් වූ අතර සමාජ සම්ප්‍රදායන් සහ සමාජ ආයතන පිළිබඳව විවේචනාත්මක විය. ඔහුගේ විරසකය නිහඬ විරෝධයක් විය. සමාජ සංස්කෘතික තහංචි අනුගමනය කරමින් ඔහු සිය ජීව විද්‍යාත්මක ආශාවන් යටපත් කළේය. එහෙත් ඔහුව කොටු කර ගත් සමාජ හා සංස්කෘතික බිත්තිවලට එරෙහිව සටන් කිරීමට ඔහුට සදාචාරාත්මක තන්තු තිබුණේ නැත.  

ඔහුගේ ජීවිතයේ අවසාන අවධියේදී අරවින්ද අර්ථ විරහිතභාවය සහ ඔහුගේ ඉරණම පිළිගත්තේය. අවසානයේ අරවින්ද මිය යන්නේ තම අභ්‍යන්තර ආශාවන් පුරවා ගත නොහැකි හුදකලා මිනිසෙකු ලෙසය. ද්‍රව්‍යමය ජීවිතයෙන් අසාර්ථක වුවද ඔහු කිසිඳු බියකින් හෝ චකිතයකින් තොරව තම මරණයට මුහුණ දුන්නේය.  අවසානයේ අරවින්ද වීරයෙක් වෙන්නේ මරණ සාංකාව පරාජය කිරීමෙනි.


වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 



Friday, February 11, 2022

යාඥා කලා

 



හෙම්බිරිස්සාව තිබ්බා - යාඥා කලා
හෙම්බිරිස්සාව කැස්ස උනා -  යාඥා කලා
කැස්ස එක්ක උණ ආවා -  යාඥා කලා
උණ තද උනා-   යාඥා කලා
හුස්ම ගන්න අමාරු උනා -  යාඥා කලා
ළමයාට සිහි නැති උනා -  යාඥා කලා
ළමයා මලා -   යාඥා කලා

Thursday, February 10, 2022

Underwear Fetishism

 

 

Ruwan M Jayatunge M.D.

Underwear Fetishism is a paraphilic disorder that can cause distress for the person who is affected by it and frequently leads to societal condemnation and rejection. Underwear Fetishism is contradictive of normal sexual behavior and some view Underwear Fetishism as OCD-related sexual ideation. 

Fetishism has been recognized as a sexual variation for over 100 years and has very often been considered a disorder in all of its presenting forms (Martin, 2016). The German Psychiatrist Richard Von Krafft-Ebing identified paraphilias in 1886. The Buddhist Jathaka stories describe Fetishism in a young man named “Kema” (Jayatunge, 2014).

Kafka (2003) defined paraphilias as disorders characterized by an alteration of sexual preference, volitional impairment, and an increase in sexual drive-oriented behaviors. Paraphilias are persistent, unconventional, and problematic sexual interests that exist on a continuum. Briken & Basdeskis-Jozsa (2010) highlight those individuals with paraphilias may experience negative factors such as low self-esteem, social anxiety, social skills impairment, depressive symptoms, and socially deviant behavior.

Fetishistic behavior can involve stealing or buying undergarments and having an obsessive fixation with erotic fantasies. They cannot become sexually aroused or reach orgasm without the object and feel unable to control their need for the fetish. They are experiencing sexual arousal from undergarments (arousal from the smell of used women's panties or voyeuristic excitement viewing it).  Often, they prefer solitary sexual activities associated with their fetishistic and sexualized fantasies.

Fetishists become aroused by stealing the object, viewing the object, or masturbating with the object. During masturbation, the fetish object may be held, tasted, smelled, or used to stimulate the genitals. They often feel guilty about their disorder and these fantasies, sexual urges and behaviors cause clinically significant distress or impairment in social, occupational, or other important areas of functioning in the person. Men appear to report greater interest in paraphilic activities than do women. 

Patients with fetishism often show a strong interest in non-genital body parts. Female undergarments and shoes are among the most frequently preferred fetish objects. The person becomes sexually aroused by wearing or touching the object. Most fetishists do not intend to cause harm to other people.

Paraphilic disorder such as underwear Fetishism is associated with acts that are deviations from socially accepted sexual behavior. Paraphilias are persistent and recurrent sexual interests, urges fantasies, or behaviors of marked intensity involving objects, activities, or even situations that are atypical in nature.

the International Classification of Mental Diseases (ICD-10th, World Health Organization 1992), paraphilias were classified in the “Sexual and Gender Identity Disorders. In the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM–5) the term paraphilia is defined as “an intense and persistent sexual interest other than sexual interest in genital stimulation or preparatory fondling with phenotypically normal, physiologically mature, consenting human partners.”

In the DSM-5 these criteria should be addressed in the presence of three main aspects: first, the sexual arousal by deviant sexual stimuli, second, the negative consequences for the individual or the society and, finally, the fact that the person acts on his or her urges or that the urges or fantasies cause significant distress, interpersonal difficulty or impairment in functioning.

Fetishism is described in both the medical and legal literature. The term "fetishism" originates from the Portuguese word feitico, which means "obsessive fascination." People with the fetishistic disorder may not be able to function sexually without their fetish. The fetish may replace the typical sexual activity with a partner or may be integrated into sexual activity with a willing partner. The fetishistic disorder tends to fluctuate in intensity and frequency of urges or behavior over the course of an individual’s life. The existing literature indicates that people with fetishistic disorder often report a lack of self-esteem, a difficult childhood, and intrapsychic conflicts.

The etiology of fetishism is not known. The experts believe a combination of neurobiological, interpersonal, and cognitive processes all play a roleThe level of an individual's sex drive is not consistently related to paraphiliac behavior. Paraphilias occur primarily in males with an average onset between ages 8 and 12. They are a lifelong condition. 

Some researchers began reporting a series of findings linking paraphilias with brain structure and function. Two reported cases of fetishism have been associated with abnormalities in the temporal lobe.  According to Wise (1985) temporal lobe epilepsy and temporal lobe tumor are linked to the development of fetishism. Some experts believe that temporal lobe dysfunction and fetishism. They surmise that hippocampal agenesis is associated with hypersexuality and can be treated with carbamazepine.

Biological explanations have included the notion that perhaps paraphilia is related to hormones. However, research has failed to show relationships between circulating hormonal levels and atypical sexual fantasies, urges, or behaviors

In 1927 Freud argued that a fetish is a special form of penis substitute. Freud described fetishism as a defense against castration anxiety arising from the perception of the female genitals.  According to Freud fetishism is a special kind of split within the subject, one that allows the male to sustain two incompatible assertions.

Some theorists believe that fetishism develops from early childhood experiences, in which an object was associated with a particularly powerful form of sexual arousal or gratification. A psychodynamic model of paraphilias may complement and add meaning to a neurodevelopmental model by viewing the paraphilic fantasies and behaviors as sexualized forms of defence against underlying personality difficulties, anxieties, or conflicts, particularly those concerning emotional intimacy

Although the etiology of paraphilias is unknown, it is probably a learned behavior. The classical conditioning explanation for the origination of paraphilia seems to be the most widely accepted theory.

The main symptom of Fetishistic Disorder is a recurrent and intense sexual arousal from either the use of nonliving objects or a highly specific focus on the non-genital body parts. Sexual fetishists frequently need to be touching, smelling, or looking at their unique object or engaging in fantasy about it in order to function sexually alone or with a partner. Fetishistic Disorder is most often diagnosed through self-report of symptoms.

The treatment of Fetishistic Disorder is challenging. Due to stigma the patients rarely seek professional treatment. Treatment is focused on decreasing the arousal to deviant sexual behavior. Treatment includes medication (antidepressants- Selective serotonin reuptake inhibitors and anti-anxiety medications) can also be used in conjunction with psychotherapy.  Clinical success has been reported in behavioral therapy, social skills training, sex education, and cognitive behavioral therapy (CBT). The CBT is regularly followed by psychosocial education, family system treatment, multimodal treatment, and multisystemic therapy. Some therapists use Sensate focus therapy which was developed by Masters and Johnson in the 1960s to treat Fetishistic Disorder. Lijian Wu – a prominent EMDR therapist highlights using (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) EMDR for fetish disorders. 

  

References

Briken, P., & Basdeskis-Jozsa, R. (2010). When sexual behavior gets out of control. Bundesgesundheitsblatt – Gesundheitsforschung – Gesundheitsschutz, 53, 313- 318.

Fedoroff J.P. (2022). The paraphilias, in The New Oxford Textbook of Psychiatry (ed 2). Edited by Gelder M, Andreasen N, Lopez-Iber Jr, et al.

Freud, Sigmund (1927). “Fetishism,” Standard Edtio. XXI.

Kafka, M. P. & Hennen, J. (2003). Hypersexual desire in males: Are males with paraphilias different from males with paraphilia-related disorders? Sexual Abuse: A Journal of Research and Treatment, 15, 307-321.

Lackamp, J. M., Osborne, C., Wise, T. N., Baez-Sierra, D., & Balgobin, C. (2016). Treatment of Paraphilic Disorders. Practical Guide to Paraphilia and Paraphilic Disorders, 43.

Masiran R. (2018). Fetishism in ADHD: an impulsive behaviour or a paraphilic disorder?. BMJ case reports2018, bcr2018226212.  

Masuda, K., Ishitobi, Y., Tanaka, Y., & Akiyoshi, J. (2014). Underwear fetishism induced by bilaterally decreased cerebral blood flow in the temporo-occipital lobe. BMJ case reports.

"Paraphilic Disorders". Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (Fifth ed.). Philadelphia, Pennsylvania: American Psychiatric Publishing. 2013. pp. 685–686.

Weiderman, M (2003). "Paraphilia and Fetishism". The Family Journal. Thousand Oaks, California: SAGE Publications. 11 (3): 315–321.

Find Us On Facebook