1971 අත් අඩංගුවේදී රෝහණ විජේවීරට කරන ලද පහරදීම්

තමාව අත් අඩංගුවට ගෙන ප්‍රකාශ ලබා ගැනීම ගැන රෝහණ විජේවීර මෙසේ කිියයි.

1971 අප්‍රේල් 8 වැනිදා හැන්දෑවේ මාව යාපනයේ බන්ධනාගාරයේ  බී 2  ශාලාවේ සිර මැදිරියේ සිට  එෆ්  විශෙAෂ අංශයේ සිර මැදිරියකට ගෙන ගියා. පසුව මැයි මස මුලදී පමණ මාව නැවත වරක්  බී 2  ශාලාවේ සිර මැදිරියකට ගෙන ගියා. මා එහි රඳවා සිටියේ තනියමයි. මට එකල පුවත්පත් කියවීමට හෝ ගුවන් විදුලියට සවන් දීමට හෝ අවසථාවක් දුන්නේ නැහැ. එමෙන්ම බන්ධනාගාර නිලධාරීන් හැර වෙන කිසිවකුත් සමග කතා කිරීමට ඉඩ ප්‍රස්තාවක් දුන්නේ නැහැ. මා දවස පුරාම සිර මැදිරියේ වසා දමා ගෙනයි සිටියේ. සිර මැදිරියෙන් උදේට වැසිකිලි යාමට කොරිඩෝවට ගත්තා විනා කිසිම හේතුවක් උදෙසාවත් මා එකල  බී 2  ශාලාවෙන් පිටතට ගත්තේ නැහැ. කඩදාසි, පොත්පත්, පැන්සල් කිසිවක් මට තබා ගැනීමට දුන්නේ නැහැ, එකල. මේ කාලයේදී දිනපතාම වාගේ සන්නද්ධ හමුදා නිලධාරීන්, පොලිස් නිලධාරීන් හා වෙනත් සිවිල් නිලධාරීන් ගණනක් නිතර පැමිණ මගේ සිර මැදිරිය විවෘත කරවා මා දෙස බලා ගියා. 

මගේ මතකයේ හැටියට 1971 මැයි මස 12 වැනි දින රහස් පොලිස් නිලධාරීන් 4 දෙනෙක්  බී 2  ශාලාවට පැමිණියා. එවිට ඒ හතර දෙනාගේම නම් මා නොදත්තත් ඉන් දෙදෙනෙක් මා කලින් දැන සිටි අය වුණා. පසුව මා දැනගත් පරිදි ඒ හතර දෙනා නම්, රහස් පොලිසියේ විශෙAෂ අංශයේ අයවලූන් වන උප පොලිස් අධිකාරී සමරසිංහ මහතා, ඉන්ස්පැක්ටර් ෂර්නි විෙජ්සූරිය මහතා, ඉන්ස්පැක්ටර් බී. ජෙගනාදන් මහතා හා රහස් පොලිසියේ පරීක්ෂණ අංශයේ උපාලි සෙනෙවිරත්න මහතායි. ඔවුන් පැමිණ බන්ධනාගාර සිර මැදිරියේ දොර විවෘත කරවා මාව zzබී2ZZ ශාලාවේ කොරිඩෝරයට ගෙන මගෙන්, යම් යම් දේ ගැන ප්‍රශ්න කළා. එවිට මා නිහ~ව බිම බලා ගෙන සිටියා. එවිට ඔවුන් නොයෙක් දෑ දිගටම කියාගෙන ගියා. ඔවුන් ඇසූ ප්‍රශ්න කිහිපයටත් මා එහිදී පිළිතුරු නුදුන් හෙයින් ඇත්ත වශයෙන්ම ඔවුන් කළේ මට යම් යම් දේ කීමයි. ඔවුන් කී දෑ අතර පිලිකුල් සහගත නින්දා අපහාස මෙන්ම මට එදා ප්‍රයෝජනවත් වූ යම් යම් තොරතුරුත් තිබුණා. 

සමරසිංහ මහතා දිගින් දිගටම කියා ගෙන ගියා මම සෝවියට් සංගමය විසින් පුහුණු කරන ලද දක්ෂ සෝවියට් ඔත්තුකරුවකු බවත්, කොරියාවේ යුද්ධ පුහුණුවක් ලබා ඇති බවත්, රුසියාවේදී මා වෛද්‍ය විද්‍යාව හදාරා නැති බවත්, යුද්ධ පුහුණුවක් ලබා ඇති බවත් ලංකාවට ආවේ නිවාඩු පිට නොවන බවත්, සෝවියට් දේශය විසින් මා ලංකාවට එවා ඇති බවත් ආදී වශයෙන්, උපාලි සෙනෙවිරත්න මහතා හා ජෙගනාදන් මහතා කිව්වා. zzදැන් උඹලාගේ වැඩ ඔක්කොම ඉවරයි. දැන් තියෙන්නේ අපේ වැඩයි. උඹලාගේ අටදහකට වැඩිය අපි මැරුවා. උඹේ මල්ලිත් මැරුවා. පවුලේ ඔක්කොම මැරුවා. තොපේ ඉතුරු එවුනුත් මරනවා. දැන් උඹලාගේ කෙරුම් ඔක්කොම ඉවරයි.ZZ ආදී වශයෙන්. 

මේ අවස්ථාවේදී ජෙගනාදන් මහතා සිය බෑග් එකෙන් ගැසට් පත්‍රයක් ගෙන ඒ ගැන සඳහන් කරමින් zzඋඹ දන්නවාද? අපට ඕන කෙනෙක් මරන්න බලය දීලා තියනවා. ඕන කෙනෙක් මරලා අපි කියන්න ඕන එයා මැරුණා කියලා විතරයි. දොඩම්පෙ මුදලාලි ගැන අවුරුදු ගණනක් කෑගැහුවා. මේ පාර කෑගහන්න කෙනෙක් නෑ.ZZ ඊළඟට ඔවුන් කීවා, zzඋඹ දන්නවාද? අපි ගාව ඉන්නවා සෝභිත, අපි ගාව ඉන්නවා වසන්ත කනකරත්න, අපි ගාව ඉන්නවා බඩ නිමල්, ලේට් මිස්ටර් ඔස්මන්ඩ් ද සිල්වාගේ පවුලම ඉවරයි. විරාජ් ප්‍රනාන්දු කෙනෙක් ගැනත් එහෙම දන්නවාද? අපි ගාව එහෙම කෙනෙකුත් ඉන්නවා. උඹලාගේ අත නැති එකා පොඩි අතුල අපි ගාව ඉන්නවාZZ මෙසේ කියන කියන හැම දේකටම උදාසීනව ඔවුන්ගේ මුහුණු දෙස බලා සිටින විට, zzඋඹ, අපි කියන දේවල් විශ්වාස කරන්නේ නැද්ද?ZZ අසමින් තවත් දේ කීවා. zතිලකරත්නට නේවි එකේ වැඩ දුන්නා ඉන්ස්පැක්ටර් නාදන්.ZZ zzඋඹලයි සනත් බොරළුකැටිය ගැනත්, ලොකු අතුල ගැනත්, කරුණාරත්න ගැනත්, ඔක්කොම ගැන දැන් අපි දන්නවා.ZZ 

මේ විදියට ඔවුන් කතා කිරීමෙන් සිදුවූයේ මා විසින් යම් යම් කරුණු ඔවුන්ගෙන් දැන ගැනීමයි. මා තවදුරටත් කතා නොකර සිටින විට ජෙගනාදන් මහතා ඔහුගේ කළුපාට හම් බෑගයට අත දමා ඉන් එළියට කළුපාට රිවෝල්වරයක් ගෙන එය මට එල්ල කරමින් zzඒයි කතා කරපන්, කතා කරපන්ZZ යැයි තර්ජනය කළා. zzඋඹට වැඩිය ලොකු මිනිස්සු හතරවැනි තට්ටුවේදි කතා කෙරෙව්වා අපි.ZZ මෙසේ කිව් ඔවුන් මා සමඟ ඔවුන්ගේ කතාවෙන් මා ඔවුන් දන්නා, නොදන්නා කරුණු තේරුම් ගන්නවා මිසක් ඔවුන්ට එයින් ප්‍රයෝජනයක් නොවන බව තේරුම් ගෙන සමරසිංහ මහතා අවසානයේදී කීවා, zzමම තමුසේව යාපනය පොලිසියට ගෙනියනවා. නමුත් ගෙනියන්නේ නැත්තේ එහෙම ගෙන ගියොත් තමුසෙගේ කුණවත් නැවත බන්ධනාගාරයට ගේන්නට නොලැඛෙන නිසයි.ZZ මෙසේ කියා පිටත්ව යාමට නැගී සිටි ඔවුන් zzජාත්‍යන්තර කීර්තියට මෙන්ම, අපකීර්තියට ලක්වූ හතරවැනි තට්ටුවට එහෙනම් උඹත් ගෙනයනවා,ZZ යැයි කියා කොරිඩෝරයෙන් පිටවන ගමන් zzඅධිරාජ්‍යවාදයට විනාශයæ ජනතාවට විමුක්තියæZZ යයි කියා මාව උපහාසයට ලක්කරමින් යන්න ගියා. 1971 මැයි 12 දින මගෙන් ප්‍රකාශයක් ගැනීමට යාපනය බන්ධනාගාරයට ගිය රහස් පොලිස් නිරලධාරීන්ට එය සාර්ථක කරගත නොහැකිව හිස් අතින් ආපසු යන්න සිදුවුණේ ඔන්න ඔහොමයි. 

ඉන්පෙක්ටර් උපාලි සෙනෙවිරත්න මහතා මේ කොමිෂම ඉදිරියේ සාක්ෂි දුන් අවස්ථාවේ මා ඔහුගෙන් හරස් ප්‍රශ්න අසද්දී ඔහු පිළිගත්තා. එසේ යාපනය බන්ධනාගාරයට ගිය බවත්, මගෙන් කිසිම ප්‍රකාශයක් නොගත් බවත්, එසේ ප්‍රකාශයක් නොගත්තේ ප්‍රකාශයක් ගැනීමට ඔවුන්ට නොහැකි වූ නිසයි. මා එදා කතා නොකළ නිසයි.

ඊට පසුව එනම් 1971 ජූලි මස 17 වැනි දින උදය වරුවේ මා බන්ධනාගාර අධිකාරිවරයාගේ කාර්යාලයට එක්කරගෙන ගියා. එහිදී බන්ධනාගාර අධිකාරී තංගරාජා මහතා විසින් මා ෂර්නි විෙජ්සූරිය, ජෙගනාදන් සහ රාමනාදන් යන රහස් පොලිසියේ ඉන්ස්පෙක්ටර්වරුන් වෙතට භාරදුන්නා. ඔවුන් මාව බන්ධනාගාරයෙන් පිටත යාපනයේ කොටුව තුළම නවතා තිබූ මිනින්දෝරු දොපර්තමේන්තුවේ ජීප් රියකට නංවා ගෙන යාපනය කොටුව තුළම පිහිටි පාළු පොලිස් බැරැක්කයකට ගෙන ගියා. ජීප් රියෙන් බැස නිවස තුළට මාව ඇතුළු කරන ගමන්ම ඉන්ස්පෙක්ටර් ජෙගනාදන් මහතා zzලොකු මහත්තයා, දැන් උඹේ වැඩ ඉවරයි, උඹේ පංති තිබිල්ලත් දැන් ඉවරයි, දැන් තියෙන්නේ අපේ පංති තැබිල්ලZZ යැයි කියමින් මට ඛෙල්ලට සහ පපුවට පහර කිහිපයක් ගැහුවා. 

නිවස තුළට මා ගෙනයනු ලැබූ විට එහි තබන ලද දිග මේසයක් පිටුපස නිලධාරීන් කිහිපදෙනෙක්ම වාඩි වී සිටියා. ඒ අය අතර ඉයන් වික්‍රමනායක මහතා, උප පොලිස් අධිකාරී එස්. බී. ඩබ්ලිව්. ද සිල්වා මහතා, ඉන්ස්පෙක්ටර් සුවාරිස් මහතා, ඉන්ස්පෙක්ටර් උපාලි සෙනවිරත්න මහතා, යතුරු ලේඛක ලෙනාඩ් පෙරේරා මහතා හා තවත් මා නම් නොදන්නා දෙදෙනෙක් හිටියා. වික්‍රමනායක මහතාගේ පළමුවැනි නියෝගය වූයේ මගේ උපැස් යුවල ගලවන ලෙසයි. නියෝගය නිකුත් කරන්නටත් පළමු රහස් පොලිස් නිලධාරියකු විසින් එය ගලවා ගනු ලැබුවා. මම බොරුවට උපැස් යුවලක් පලඳින්නේ යැයි පවසමින් වික්‍රමනායක මහතා මට බැණ වදින විට ඉන්ස්පෙක්ටර් ෂර්නි විෙජ්සූරිය මහතා කියා සිටියා. ඔහු එය එසේද කියා කලින් පරීක්ෂා කළ බව, හම්බන්තොටදී මා මුලින්ම අත්අඩංගුවට ගත් විට, ඔහු මෙන්ම මමත් පෙනීමේ රෝගයෙන් පෙළෙන බවත්, ඊළඟට වික්‍රමනායක මහතා මගේ කමිසය ගළවන ලෙස නියෝග කළා. ඒ වචන පිටවන්නටත් ප්‍රථම ඔවුන් මගේ කමිසය ගලවා ගත්තා. එය මේසය මතට විසි කරනු ලැබුවා. අනෙකුත් සහෝදරවරුන්ගේ මෙන් මගේ සරමත් නොගැලවීම ගැන මම ඔවුන්ට ස්තුතිවන්ත වෙමි. 

පළමුවෙන්ම මගෙන්, මට පහරදෙමින් ප්‍රශ්න කළේ සෝවියට් දේශයේදී මා ගරිල්ලා සටන් පිළිබඳව පුහුණුවක් ලැබුවේද යන්නගැනයි. ඊළ`ගට විද්‍යෝදය සරසවියේදී මා විසින් පවත්වන්නට යෙදුනු දේශනයක් අඩංගු පොත (13-ඩී-1) ගෙන එහි රහස් පොලිසිය පිළිබඳව කියා ඇති ඡේදයක් කියවමින් එනම්, zzජනතාව කෙරෙහි කිසිම සිතක් පපුවක් නැති, සීනියර් පංතියේ ක්‍රිකට් ගැසීමේ දක්ෂතාව නිසාද, උස පැනීමේ, දුර පැනීමේ දක්ෂතාව නිසාද, විෂයන් හරියාකාරව හැදෑරීමේ ඇති අදක්ෂතාව නිසාද පොලිසියට හා රහස් පොලිසියට බඳවා ගනිපු අධිරාජ්‍යවාදයට ගැතිකම් කිරීම තුළින් පටි සහ තාරකා ගසා ගන්නා නිලධාරි මහත්වරුන්ගෙන්ය.ZZ වැනි පාඨ කියවමින් ඒවා මට හැකිනම් නැවත කියන ලෙස කියමින් zz කොහොමද තෝ කිව්වේ, ආයෙ කියාපිය බලන්න, තෝ එදා කිව්වේ අපකීර්තිමත් රහස් පොලිසිය කියලා නේද? තෝ ඒ දවස්වල ගැලරියට නේද කතා කළේ?ZZ කියමින් පහර දුන්නා. ඊළඟට වික්‍රමනායක මහතා මගෙන් ඇහුවා, මම යුද්ධ හමුදාවේ මේජර් සිගේරාත්, මේජර් දහනායකත් හඳුනාගත්තේ කොහේදීද? කවදාද? කියා. මා කීවා එවැනි අය මා කවදාවත් දැකලාත් නැහැ. එවැනි අය ගැන මා දන්නෙත් නැහැ කියා. එවිට මට තවත් වටයක් දිගට හරහට පහර දුන්නා. එසේ පහර දෙන ගමන් ජෙගනාදන් මහතා කිව්වා zzඒයි තවම මූලික සාකච්ඡාව පමණයි, පංති නොවේZZ කියා. 

මේ අස්ථාවේදී තදින් පහර කා විශාල ශාරීරික පීඩාවකට පත්වී සිටි මට වික්‍රමනායක මහතා ඔහුගේ උපැස් යුවල පහත් කර මා දෙස බලමින් කිව්වා, zzඕනෑම මිනිහෙකුට ද~ුවම් දෙන්නත්, නිදහස් කරන්නත් මට පුළුවනි. මා එහෙම ද~ුවම් දීලත් තියෙනවා. උඹත් ඔය විදියට ගියොතින් පොළොව පල්ලට තමයි යන්නේ. දැන්, ඉතිං උඹේ කෙරුම් ඔක්කොම ඉවරයි ඒ නිසා මැරුම් නොකා කතා කරපං. උඹ කතා කළත් නොකළත් එල්ලූම් ගස් අරින එක අරිනවාමයිZZ කියලා කිව්වා. එස්-13 හි කිහිප පොළකම එල්ලූම් ගස් අරිනවාය කීව කතාව ඇතුළත් වී තිඛෙන්නේ මෙන්න මේ හේතුවෙන්. 

zzදැන් උඹේ හොඳම කෙරුම්කාරයෝ දහදාහකට වැඩිය පොළව පල්ලේ ඉන්නේ. ඒ නිසා ඕවා හංගලා වැඩක් නැහැ, කතා කරපං.ZZ යැයි කිව්වා. එස්-13 කිහිපතැනකම දහදාහක් මරපු කතාව ඇත්තේ මෙන්න මේ උඩයි. මේ කොමිෂම හමුවේ සිය සාක්ෂියේදී අධිනීතීඥ බාලා තම්පෝ මහතාගේ හරස් ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දෙද්දී වික්‍රමනායක මහතා පිළිගෙන තිඛෙනවා, ඔහු මෙසේ මා සමඟ රජය විසින් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ අය දහදාහක් මරන්ට ඇතැයි කියන්ට ඇති බව. ඒ අවස්ථාවේදී විෙජ්සූරිය මහතා මගේ විශ්වාසවන්ත මිතුරන් යැයි ඔවුන් සැක කළ අය පිරිසකගේ නම් කියමින් ඌත් මැරුවා, මූත් මැරුවා යැයි කියාගෙන ගියා. ඒ අවස්ථාවේදී මා තුළ ඇති වූ හැඟීම් වචනයෙන් නම් කිසිසේත්ම විස්තර කළ නොහැකියි. මිනිසකු කිසිවක් කරකියා ගත නොහැකි තත්වයක හුදකලාව සිරගත කරනු ලැබ සිටියදී ඔහුගේ සගයින් අමානුෂික ලෙස ඝාතනය කරනු ලැබ එම ඝාතකයින් විසින්ම, ඝාතකයින්ගේ සගයින්ම පැමිණ ඒ ඒ සිද්ධීන් ඔහුගේ මුහුණටම විස්තර කරනු ලබන විට, පුරාෙජ්රුවෙන්, තලූ මරමින් විස්තර කරනු ලබන විට ඔහු පත්වන තත්වය ඔබට සිතා ගත හැකිද? මට අද නම් ඒ සිද්ධිය මතක් වන්නේ මහ සයුර මැදට ගල් පර්වත පෙරළා දැමූ විට ඇති වන්නාක් බඳු තත්වයක් මා තුළ එවිට ඇති වූ බවයි. මහා පුදුමාකාර තත්වයක්, වචනයෙන් විස්තර කළ නොහැකි හැඟීමක් මා තුළ ඇතිවූ බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම මේ අවස්ථාවේදී මා තුළ ඇති වූයේ කිසිසේත්ම ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු දීමේ අදහසක් නොව ඔවුන් කෙරේ මහත් ද්වේෂයක්, වෛරයක් හා පිළිකුළක් පමණකි. 

මේ අවස්ථාවේදී ඔවුන් විසින් මරා දමා ඇති තිලකරත්න සහෝදරයා ගැන සඳහන් කරමින් ඔහුගේ මිතුරකු යැයි ඔවුන් සඳහන් කළ නාවික හමුදා නිලධාරියකු වූ සමරසේකර නමැත්තකු ගැන අසමින් මට පහර දුන්නා. මා එවැන්නකු ගැන කිසිවක් නොදන්නා බව කී විට, zzඅඩෝ ඌත් කියනවා තෝව දන්නේ නැහැ කියලා. තෝත් කියනවා ඌව දන්නේ නැහැ කියලා. උගෙත් මයිල් ඔක්කොම ගැලෙව්වා. තොගෙත් මයිල් ඔක්කොම ගලවනවා. තොපි දෙන්නම කරන්නේ බොරුවZZ කියා. මේ අවස්ථාවේදී ඔහුගේ නම රැස්වීම් වලදී කිව්වේ ඇයිද? යනුවෙන් උපාලි සෙනෙවිරත්න මහතා මට පහර දුන්නා.

ඔහුගේ නොන්ඩි කකුලෙන් පහර දුන්නාට ඒ ගැන ඔහු සමග මගේ පෞද්ගලික වෛරයක් නැතත්, ඒ සිද්ධිය මගේ සිතින් බැහැර නොගොස් පවතී. තවදුරටත් උප පොලිස් අධිකාරී කේ. එස්. ද සිල්වා මහතාගේ පිටේ හයිඩ් පාක් රැලියේදී බෝඩ් එකක් තොපි එල්ලූවා නේද? කියා මට පහර දුන්නා. පැය කිහිපයකට පසු ද මා බන්ධනාගාරයට ගෙන ගොස් ඇරලූවා, දහවල් කෑම සඳහා. උදේ සිරමැදිරියෙන් ගෙන යද්දී කුමක් සඳහා මා යන්නේ දැයි නොදැනයි මා පිටවී ගියේ. 

දහවල් කෑම සඳහා මා ආපසු ගෙන ආ විට මා එදා ඒ පාළු පොලිස් බැරැක්කයේදී මුහුණ දුන් අත්දැැකීම්, මට එහිදී අසන්නට ලැබුණු දෑ මගේ සිත තුළ නිතැතින්ම රැව්පිළිරැව් දෙමින් තිබුණා. ඇත්ත වශයෙන්ම ඒ මගේ ජීවිතයේ අවසාන දිනය යයි මට ඒ අවස්ථාවේදී හැඟ=ණා. ඒ විශ්වාසය උඩ හවස් වරුවේ මා නැවත වරක් රහස් පොලිස් නිලධාරීන් විසින් තමන්ගේ භාරයට ගන්නට මත්තෙන් මා එවකට සිටි සිරමැදිරියේ බිත්තියේ මගේ අන්තිම වචනය යැයි මා බලාපොරොත්තු වූ දෑ අඟ=රු කෑල්ලකින් ලියා ගියෙමි.  

දහවල් ආපසු වරක් මාව හිරගෙදරින් පිටත කලින් කී පාළු පොලිස් බැරැක්කයටම ගෙන ගියා. එහිදී ඔවුන් පළමුවෙන්ම මට ඉතාමත් කැත පිළිකුල් ලෙස නින්දා අපහාස කළා. අත්අඩංගුවට ගනු ලැබූ අහිංසක තරුණියන්ට පොලිසිය හා රහස් පොලිසිය විසින් කළ අශික්ෂිත අතවර තලූ මරමින් පුන පුනා ප්‍රකාශ කිරීමට මඳකුදු නොපැකිළුණු මොවුන් මාව මානසික වශයෙන් බිඳ දැමීම සඳහා කියනු ලැබූ කතා නැවත වරක් මෙනෙහි කිරීම පවා ඉතාමත් පිළිකුල් සහගතය. හවස්වරුවේද උදේ වරුවේ මෙන්ම ගෙනගිය ගමන්ම මගේ උපැස් යුවලත්, කමිසයත් ගලවා ගනු ලැබුවා. ඉන්පසුව අපහාස කිරීමත්, නොයෙක් දෑ පවසමින් පහර දීමත්, කලවමේත්, එකින් එක මාරුවෙන් මාරුවටත් සිදුවුණා.

උයන්ගොඩ සහෝදරයා ඉන්න තැන අසමින් වරක් පහර දුන්නා. පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්නා චේ ගුවේරාකාරයින් කවුරුදැයි අසමින් තව වරක් පහර දුන්නා. ප්‍රින්ස් ගුණසේකර හා බාලා තම්පෝ මහත්වරුන් ගැන අසමින් පහර දුන්නා. කොම්පඤ්ඤවීදිය පොලිසිය තුළ ඇති නෝටිස් බෝඩ් එකේ චේගුවේරා ලීෆ්ලට් එකක් අලවා ඇති බව කියා පහර දුන්නා. zzතෝ යකෝ පිටකොටුවේ පොලිස් වැඩවර්ජනයට තොගේ රැස්වීම්වලදි සහාය දුන්නා නේද?ZZ කියා අසමින් පහර දුන්නා. රහස් හත ආවේ කොහෙන්ද අසමින් පහර දුන්නා. zzපොලිසියේ රහස් චක්‍රලේඛන තෝ බැලූවා නොවේද? තොට ඒවා බලන්න දුන්නේ කවුද?ZZ කියා අසමින් පහර දුන්නා. මේ විදියට පැය කිහිපයක් ගෙවී යාමෙන් පසුව පහරදීමත්, නින්දා කිරීමත්, සාර්ථක නොවන බව පෙනී ගිය විට zzඅපි දන්නවා තොගේ කට අරවන හැටි. තොගේ කට අරවන්න යතුරු අපේ ළඟ තියෙනවාZZ කියා මේ නඩුවේ සැකකරුවන් පස්දෙනෙක් එකිනෙකා මා වෙත ගෙනාවා. 

ඒ පස්දෙනා නම්, පළමුවැනි සැකකාර පියතිලක සමරරත්න, හයවැනි සැකකාර නිමලසිරි ජයසිංහ හෙවත් ලොකු අතුල, හත්වැනි සැකකාර වික්ටර් අයිවන් හෙවත් පොඩි අතුල, දාහතර වැනි සැකකාර සිසිල්චන්ද්‍ර හා දාහත් වැනි සැකකාර විරාජ් ප්‍රනාන්දුයි. මොවුන් පස්දෙනා ඊට කලින් දින ඉයන් වික්‍රමනායක මහතා සහ රහස් පොලිස් නිලධාරීන් විසින් මගෙන් ප්‍රශAන කිරීම සඳහා, මා හමුවට ගෙන යාම සඳහා, මගේ කට ඇරීමේ යතුරු වශයෙන් පාවිච්චි කිරීම සඳහා විශෙAෂයෙන්ම කොළඹ සිට යාපනයට ගුවන් මගින් කැඳවා ගෙන ගොස් තිබිණි. ඉයන් වික්‍රමනායක මහතා සාක්කි දෙමින් නම් කියා සිටියේ ඔවුන් මා ඉදිරියට ගොස්, මට විරුද්ධව රහස් පොලිසියට කරුණු කීමට කැමැත්තෙන්ම ඉදිරිපත් වූ බවකි.

 ඒ කෙසේ වෙතත්, ඒ පස්දෙනාගෙන් හතර දෙනෙක්ම මා ඉදිරිපිටදී රහස් පොලිසියේ පැත්ත ගෙන රහස් පොලිසියට උවමනා පරිදි සත්‍ය කරුණුත්, විකෘති කරන ලද සත්‍ය කරුණුත්, එමෙන්ම අමූලික පට්ටපල් බොරුත් කීවා. මට විරුද්ධවත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ වෙනත් සහෝදරවරුන්ට විරුද්ධවත්, එයිනුත් තුන් දෙනෙක්, එනම්, ලොකු අතුල, පොඩි අතුල හා විරාජ් ප්‍රනාන්දු කෙළින්ම, ස්වේච්ඡාවෙන්ම රහස් පොලිසියේ සුරතලූන් වී ක්‍රියා කළා. 

මුලින්ම මා හමුවට ගෙනාවේ හත්වැනි සැකකාර වික්ටර් අයිවන් හෙවත් පොඩි අතුලයි. ඔහු පැමිණි විගස ඉයන් වික්‍රමනායක මහතා නැගිට ගොස් පුටුවක ඔහු වාඩි කරවමින් zzආ පුතා වාඩියෙන්ZZ කියමින් සිගරට්ටුවක් පත්තු කර ඔහුගේ කටේ තබා zzදැන් කියාපන් මේ නායකයාට උඹ ඌත් එක්ක නොවෙයි ඉන්නේ, අපිත් එක්කයි කියලාZZ යැයි පැවසුවා. ඉන්පසු ෂර්නි විෙජ්සූරිය මහතා විසින් මෙහෙයවනු ලැබූ පොඩි අතුල කීවා, පළමුවෙන්ම ඔහු මට 1970 දී සිරිපාල අබේගුණවර්ධන සහෝදරයා අත පිස්තෝලයක් එව්වා කියා. මේ අවස්ථාවේදී ඔහු එය කියන්නේ ඔහුට එවැනි බොරුවක් පිළිගැනීමට සිදුවී ඇති නිසා විය හැකි බවත්, එවැන්නක් කරන්නට ඇත්තේ වඩා වැදගත් සත්‍යයන් වසන් කිරීමට විය හැකි බවත් සිතූ මම එය ප්‍රතික්ෂේප කර නිරපරාදේ ගුටි කනවාට වඩා ඔහුගේත් ප්‍රයෝජනය තකා එම බොරුව පිලිගත්තා. ඒ අවස්ථාවේ මා සිතුවේ පොඩි අතුල පංති සතුරාගේ පැත්ත ගත් ද්‍රෝහියකු වශයෙන් නොව, අමාරුවට දුෂ්කර තත්වයකට පත් සහෝදරයකු වශයෙනි. අන්න ඒ නිසයි ඔහු පලමුවෙන්ම කියූ බොරුව මා පිළිගත්තේ. නමුත් ටික වේලාවක් යන විට මට පොඩි අතුලගේ සැබෑ තත්වය තේරුම් යන්න වුණා. ඔහු තවදුරටත් දුෂ්කර තත්වයකට මුහුණ පාපු සහෝදරයකු නොවන බවත්, පංති සතුරාගේ පැත්ත ගෙන ඔවුන්ගේ සුරතලකු, ගැත්තකු බවට පත්වී ඇති ද්‍රෝහියකු බවත්, ඔහු රහස් පොලිසියේ වුවමනාවන් ඉටුකිරීම සඳහා බොරු කියන බවත්, පැහැදිලි ලෙසම තේරුම් ගියා. එය සිදුවුණේ ෂර්නි විෙජ්සූරිය මහතා විසින් මෙහෙයවනු ලැබ පොඩි අතුල විසින් මහා බේගල් එකින් එක මා ඉදිරියේ වැමෑරීම නිසයි. මේ අවස්ථාවේදී ඉයන් වික්‍රමනායක මහතා පොඩි අතුලට කිව්වා zzඋඹ පුතා මූට කීයටවත් බයවෙන්න එපා. මූ නම් මරන එක මරනවාමයි අපිZZ කියලා. පොඩි අතුල ලවා ඔවුන් කියෙව්වා, චීන හා කොරියන් තානාපති කාර්යාල සමඟ මගේ ළඟ සම්බන්ධකම් තිබුණු බවත්, ප්‍රින්ස් ගුණසේකර, බාලා තම්පෝ, එඩ්මන්ඩ් සමරක්කොඩි යන මහත්වරුන් සමඟ මගේ ළඟ දේශපාලන සම්බන්ධකම් තිබුණු බවත්, ඔවුන් නොදැනුවත්වම ත්‍රිවිධ හමුදාවේ වාමාංශික නිලධාරීන් සමඟ හා වෙනත් වාමාංශික දේශපාලනඥයින් සමඟ මගේ සම්බන්ධකම් තිඛෙන බවත්, ට්‍රාන්ස්මීටර් හා අවි ආයුධ ගැන මා දන්නා බවත්, ඔය ආදී වශයෙන් බේගල් බොහොමයක් ඔහු ඇද බෑවා. 

පොඩි අතුල කියූ බේගල් මම ඔහුගේ මුහුණටම ප්‍රතික්ෂේප කළ විට ජෙගනාදන් හා උපාලි සෙනවිරත්න යන මහත්වරුන් මට පොඩි අතුල ඉදිරියේම පහර දුන්නා. ඉන්පසු විරාජ් ප්‍රනාන්දුත්, ලොකු අතුලත් පොඩි අතුල පරිදිම ගෙනවිත් ඔවුන් ලවා නොයෙකුත් පුදුමාකාර බොරු බේගල් කියවා ඒවාත්, ඔවුන් ලවා කියවූ විකෘති කරන ලද සත්‍යයනුත්, සියල්ල පිළිගන්නට යැයි මට බල කරමින් පහර දුන්නා. එවිට මට පහර දෙනු බලා විරාජ් ප්‍රනාන්දු හා ලොකු අතුල සිනා වෙවී සිටින විට, ඔවුන් ලොකු අතුලටත් කීවා මට පහර දෙන ලෙස. ඔහු එවිට තවත් කොක් හ~ලා සිනාසෙමින් සිටියා. 

එදින සවස් වරුවේ පොඩි අතුල මුලින් ඉදිරිපත් කළ අවස්ථාවේ මා පොඩි අතුල කියන විට පිළිගත් ඇතැම් සත්‍යයන් මෙන්ම, බොරුත් සියල්ල උප පොලිස් අධිකාරී එස්. බී.ඩබ්. ද සිල්වා මහතා විසින් ලියා ගත්තා. ඔහු පහරදීම් කිරීමටත්, අපහාස කිරීම්වලටත් සහභාගි නොවී කළේ ඒ දෙයයි. ලොකු අතුල හා විරාජ් කියන ලද බොරු ප්‍රතික්ෂේප කර ඒවායේ සත්‍ය තත්වය කී විට ඒවායිනුත් ඇතැම්වා ඔහු ලියා ගත්තා. එදින හැන්දෑවේ මා ආපසු බන්ධනානාගාරයට ගෙනවිත් ඇරලු පසු පිට බිම තියා හාන්සි විය නොහැකි තත්වයකයි මා සිටියේ. එදින කෙනෙක් මගේ පිට දෙස බැලූවානම් එහි සපත්තු අඩි සීල් ගසා තිඛෙනු දැක ගන්නට හැකිවනු ඇත. 

එදින රාත්‍රිය මා පහන් කළේ කෙසේද යන්න ඔබට සිතා ගත හැකිද? මිනිස් සමාජයෙන් මුළුමනින්ම කලක් කොන්කර තනියම අඳුරු මැදිරියක වසා සිටි පුද්ගලයකුට එක් පැත්තකින් තම හිතවත්ම සගයින් මරා දමා ඇති බවත්, තමන්ගේ ව්‍යාපාරය දසදහස් ගණන් මිනිස් ඝාතනයන් මගින් විනාශ කර දමා ඇති බවත්, පැරණි විරුද්ධවාදීන් මෙන්ම වෙනත් අයත් ද්‍රෝහීන් වී පංති සතුරාගේ පැත්ත ගෙන හතුරාගේ අවශ්‍යතාවන් ඉටු කරනු සඳහා තමන්ගේ ව්‍යාපාරයට එරෙහිව බොරු කියා හා සත්‍යය විකෘති කර පවසන තත්වයකුත් හදිසියේ දකින මෙන්ම, තෙරක් නැති පුදුමාකාර අපහාස නින්දා වලටත්, චරිත ඝාතනවලටත් හිටි අඩියේම භාජනය කරනු ලැබූ මිනිසකු පත්වන මානසික තත්වය ඔබට සිතා ගත හැකිද? මට ඒ මුළු රාත්‍රිය තුළම නොකඩවාම සිහිවූයේ ඔවුන් විසින් මරා දමන ලදැයි කියූ මගේ කිට්ටුවර පැරණි සගයින් සමඟ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ගොඩනැඟීම සඳහා අනේක විද දුක් කරදර වලට මුහුණ දෙමින්, කුසගින්නේ සිටිමින් හා නිදිවරමින් ඒ ඒ තන්හි පොදුවේ හවුල් වී කරන ලද ක්‍රියාවනුයි. ඒ ඒ සහෝදරවරුන් හා මා අතර පැවති සම්බන්ධතාවන්, ඒ ඒ අය හමු වූ තැන් හමු වූ අයුරු, කතා කළ අයුරු, ගිය ගමන් බිමන් චිත්‍රපට සේයාවන් මෙන් මගේ සිත තුළ නොකඩවා දිව යන්නට වුණා.  

ඊට පසු දින උදේ සැකකරුවන් පස්දෙනාම මා හමුවට ගෙනාවා. ලොකු අතුලත්, පියතිලකත් ලවා එදින උදේ ඔවුන් මට කියෙව්වා, zzදැන් ඉතිං දන්න දේවල් ඔක්කොම කියන්න. මේ මහත්වරු කියන දේවලට එකඟ වෙන්නZZ කියලා. පියතිලකගෙන් යම්යම් දේවල් ඔවුන් ඇසූ විට ඔහු මුලදී සත්‍යය කීවා. නමුත් එය පිළිගැනීම ඔවුන් ප්‍රතික්ෂේප කරමින් ඔහුටත් පහර කිහිපයක් ගැසුවා. zzඅඩෝ හාමුදුරුවෝ තෝ බොරු කියනවා නේද?ZZ කියා අවසානයේදී ඔහුත් ඔවුන් කියන දෙය අකමැත්තෙන් නමුත් අනුමත කරන්නට පටන් ගත්තා. සිසිල්චන්ද්‍රගෙන් ඔවුන් ඇසුවේ zzමූ තොගේ මස්සිනාද?ZZ කියලා, ඔහු එවිට බිම බලා ගත්තා. පසුව මම යාපනය බන්ධනාගාරයේ සිට පණිවිඩයක් එව්වාද? යන ප්‍රශ්නය පැන නැඟ=ණු විට මා එවැන්නක් එව්වේ නැති බව පැහැදිලි කළ විට, මා අත් අඩංගුවට ගත් පසු ඔස්මන්, සිසිල්චන්ද්‍ර හා කුමානායක මා බැලීම සඳහා කොළඹ සී.ආර්.පී. බන්ධනාගාරයට 1971 මාර්තු 16 වැනි දින සවස පැමිණි වේලාවේ මර්දනය උත්සන්න වන හෙයින් පසුබසින්නට කී බව සඳහන් කළ විට, සිසිල්චන්ද්‍ර වික්‍රමනායක 

මහතාගේ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දෙමින් එය එසේ බවත්, එනම් මර්දනය උත්සන්න වන හෙයින් පසුබසින්නට මා සඳහන් කළ බව කී විට, zzසිසිල්චන්ද්‍ර ඕනෑ නැහැ.ZZ කියමින් ඔහු රැගෙන ගියා

එදින සවස. එදින දවසේත් ලොකු අතුල, පොඩි අතුල හා විරාජ් ප්‍රනාන්දු ලවා කියවූ දේවල් මට පිළිගන්නට යැයි බල කරමින් මට අශික්ෂීත විදියට අපහාස කිරීමත්, මගේ ඥාතීන් පිළිබඳවත්, හිතවතුන් පිළිබඳවත් එලෙසම පොලිසියට අවනත වී නැති ව්‍යාපාරයේ ඇතැම් සහෝදර සහෝදරියන් පිළිබඳවත් ඉතාමත් නින්දිත විදියට අපහාස කළා. පසුදින, එනම් තුන්වන දිනයේ, උදයේ නැවත වරක් මා ගෙන ගොස් මිනිසකුට අසා සිටිය නොහැකි අන්දමින් ඉතාමත් අශීක්ෂිත ලෙස අපහාස කරන්නට පටන් ගත්තා. ඉහත කී සැකකරුවන් කියන දෑ පිළිගන්නා ලෙස බල කළා. මේ අවස්ථාවේදී එස්.බී.ඩබ්. ද සිල්වා මහතා මට කඩදාසි දී අපේ ප්‍රතිපත්ති ලියා දෙන ලෙස ඉල්ලා සිටියා. මම එය එකහෙළාම ප්‍රතික්ෂේප කළා. ඉන්පසු අනෙක් සැකකරුවන්ගෙන් මෙන් මගෙනුත් ප්‍රකාශයක් ටයිප් කිරීමට උත්සාහ කලා. කිසිම ප්‍රකාශයක් දීමට මා සූදානම් නැති බවත්, කිසිම ප්‍රකාශයකට මා අත්සන් කරන්නේ නැති බවත්, මම කියා සිටියා. ඒ නිසා මගෙන් ප්‍රකාශයක් ටයි්ප් කර ගැනීම සඳහා ඉයන් වික්‍රමනායක මහතා විසින් ගෙන ගොස් සිටි ලොනඩ් පෙරේරා මහතාට කරදරයක් නැතිව ඉන්න පුළුවන් වුණා. ඔහු අද දින මේ කොමිෂමේ සේවයෙහි යෙදී සිටී.

මේ පිළිබඳව මා කියන මේ කතාන්තරය ඔහු හොඳින් දනී. අවසානයේදී අපේ ප්‍රතිපත්ති පිළිබඳ පටිගත කිරීමට යැයි මට කතා කරන ලෙස පෙරැත්ත කළා. මේ වන විට පැත්තකින් රහස් පොලිසියේ පැත්ත ගෙන ඇති අයවලූන් රහස් පොලිසියේ හා රජයේ වුවමනාව පිට කියන බොරු බේගල් ප්‍රතික්ෂේප කර ඒ පිළිබඳව සත්‍යය පැවසීමේ වුවමනාවකුත් අනෙක් පැත්තෙන් ව්‍යාපාරයේ හෙළිදරව් නොවී ඇති කොටස රැක ගැනීමේ අවශ්‍යතාවකුත් මා තුළ තදින් තිබුණා. මින් පළමුවැන්න සාර්ථක කිරීම ඉතාමත් දුෂ්කර කර්තව්‍යයක් බවත් මට පෙනී ගියා. සියලූ තත්වයන් සලකා බැලීමෙන් පසුව මේ නින්දා අපහාස ඇසීම් කෙළවරක් කර ගනු සඳහාත්, ද්‍රෝහීන් ලවා කියවන බේගල් ප්‍රතික්ෂේප කරනු සඳහාත්, අනෙක අතට හෙළිදරව් නොවී ඇති සහෝදරවරුන් රැක ගනු සඳහාත්, මට ක්‍රියාමාර්ගයක් ගන්නට සිදුවුණා. ද්‍රෝහීන් නැවත නැවතත් මා හමුවට ගෙන්වා රහස් පොලිසිය ඔවුන්ගෙන් ප්‍රශ්න කිරීමෙන් ඔවුන්ට මෙතෙක් කියන්ට අමතක වී ඇති සත්‍යය කරුණු හෙළිවීමේ තර්ජනය ඇති බව මට දෙවැනි දිනයේදී පෙනුණා. එය එසේ වූයේ මගේ පොත්පත් කොහිද? කියා ප්‍රශ්න කළ විට මම ඒවා රහස් පොලිසියෙන් ආරක්ෂා කරගත යුතු හෙයින් අම්බලන්ගොඩින් ගෙන ගොස් මාතර සුසිල් සහොදරයාට බාරදුන් බවත්, ඔහු ඒවා තිබූ තැන නොදන්නා බවත් දැන් ඔහු මරා දමා ඇති නිසා ඒවා සොයා ගත නොහැකි බවත් කී විට ඔවුන් පියතිලකගෙන් ඇසුවා. පොත් ගෙනිච්චේ එදින කොහාටද? කියා. ඔහු එවිට එදින අපි ගියපු ගෙදරක නමක් කීවා. එහි පොත් තිබ්බේ නැහැ. පොත් තිබුණු තැන පියතිලක දැන සිටියේ නැහැ. නමුත් ඒ මගින් තවත් සහෝදරයකු හෙළිවන්නට ගියා. මා ඒ අවස්ථාවේදී මැදිහත් වී එය වැරදි බවත්, එතැන ගෙදරකට ගියේ සුසිල් ගේ යාළුවකු සොයා ගන්නට බවත් කියා යම්තම් බේරාගත්තා. 

මේ වැනි තත්වයන් නිසා මට ව්‍යාපාරයේ ඉතිරි අය ආරක්ෂා කර ගැනීමට සුදුසු ක්‍රියාමාර්ගයක් ගන්නට සිදු වුණා.අවසානයේ මම ටේප් එකට කතා කළා. මූලික වශයෙන් කතා කළේ ප්‍රතිපත්ති ගැනයි. මම එහිදී බොහෝ දේ මගේ කටට ආ ආ හැටියට කිව්වා. මහවැලිය, ජලගැලීම්, නියඟය, සෝදාපාළුව, රැකියා වියුක්තිය, ඉඩම් ප්‍රශ්නය , මුහුදු කෑම, අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ, කම්කරු පංතිය සූරාකෑම, මුඩුබිම් පනත් ආදී නොයෙකුත් දේ ගැනයි, මා වැඩියෙන් කතා කළේ. ඔවුන්ගේ උපක්‍රමය වුණේ ඒවා ගැන කතා කරන්ට දෙමින් මගෙන් යම් යම්දේ පිළිගැන්වීමටයි. මගේ උපක්‍රමය වුණේ එවැනි දේවල් ගැන කතා කරමින් දිගින් දිගට ඔවුන්ගෙන් මඟ ඇරීමයි. මට ඇත්ත වශයෙන්ම බත්මුහුණින්, ඇත්මුහුණ බිඳින්නට සිදුවුණා. 

මුලදී මා පොඩි අතුල කිවූ බොරු පිළිගනිපුවා, ඔහු මට පිස්තෝලයක් එව්වාය කියා වැනි දෑ මා ඒ වන විට පිළිගෙන තිබූ හෙයින් නැවත ප්‍රතික්ෂේප කර සත්‍යය පවසන්නට පුළුවන් වූයේ නැහැ. නමුත් එවැනි බොරු පිළිගැනීම නිසා වික්‍රමනායක මහතාත්, රහස් පොලිස් නිලධාරිනුත් සිතුවේ මම බොරු පිලිගන්නා හෙයින් දිස්ත්‍රික් ලේකම්වරු සියල්ල මම නොදන්නා බවත්, පොලිස් චක්‍රලේඛන ලැබුණේ තැපෑලෙන් බවත් එබැවින් ඒවා එව්වේ කව්දැයි නොදන්නා බවත් කී විට, සහෝදරවරුන් ආරක්ෂා කර ගන්නට එවැනි බොරු කී විට ඒවා සත්‍යයයි කියායි. සාක්ෂි දෙද්දී වගේ එදා මම ඒ සහෝදරයා දන්නවා. නමුත් නම කියන්නේ නැහැ යනුවෙන් කියන්නට පුළුවන්කමක් නැහැ. අන්න ඒ නිසයි එවැනි ක්‍රියාමර්ගයක් ගන්නට සිදුවුණේ. 

ඇත්ත වශයෙන්ම මා එහිදී ගත් ක්‍රියාමාර්ගය පිළිබඳව මා සෑහීමකට පත් වෙනවා. 1971 පෙබරවාරිවලදී පටන් උත්සන්න වන මර්දනය හේතුවෙන් ඊට මුහුණ දීම සඳහා ආරක්ෂක පියවරයන් වශයෙන් ආයුධ එකතු කළ බව පිළිබඳවත්, විරාජ් ප්‍රනාන්දුට අවි ආයුධ ගෙන එන්නට නොකී බවටත්, එවැන්නක් මා දැන නොසිටි බවටත්, 1971 පෙබරවාරිවලට පෙරනම්, ලොකු අතුල හා පොඩි අතුල ආයුධ එකතු කර ඇත්තේ මගේ අනුදැනුමෙන් තොරව බවත්, මා යාපනය බන්ධනාගාරයේ සිට කිසිම පණිවිඩයක් එව්වේ නැති බවත්, ඔස්මන්, කුමානායක හා සිසිල්චන්ද්‍ර පැමිණි වේලේ ඔවුන්ට පසුබසින්නට යැයි කී බවත් පිළිබඳව මම මගේ සාක්ෂියේදී මෙන්ම වික්‍රමනායක මහතා පටිගත කරද්දී සත්‍යය පැවසුවෙමි. නමුත් සාක්ෂියේදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සෑම සාකච්ඡාවක් ගැනම සඳහන් කළ නමුත් වික්‍රමනායක මහතාට කීවේ පළමුවැන්න, කැලැත්තෑව සාකච්ඡාව පමණි. මන්ද? එය ගැන සඳහන් කළවිටම මා එහිදී සිදුවූ සියල්ල පැවසීමට අදහස් කළ නමුත් වික්‍රමනායක මහතාටත්, රහස් පොලිස් නිලධාරීන්ටත් වඩාත් අවශ්‍ය වුණේ එයට සහභාගි වුණු අය දැන ගැනීමටයි. නමුත් එය පැවසීම නම් ්මගේ අවශ්‍යතාව නොවේ. මේ අනුව එහි ගිය අය මට මතක නැතැයි කියන්ට සිදු විය.මේ අත්දැකීම් උඩ මා අනෙකුත් සාකච්ඡා ගැන සඳහන් කිරීම මඟ ඇරියෙමි. මන්ද ඒවාට සහභාගි වූ අය පිළිබඳව මගෙන් ප්‍රශ්න කරනු ලැබීම වළක්වා ලීමටයි.

ඒ අනුවයි, වික්‍රමනායක මහතාට කඹුරුපිටිය, දෙවිනුවර, කතරගම, අක්මීමන, හික්කඩුව වැනි සාකච්ඡා ගැන සඳහන් නොකළේ. එදා මගේ අභිප්‍රාය වූයේ අනෙක් සැකකරුවන් ලවා මා ඉදිරියේ රහස් පොලිසිය විසින් කිය වූ ප්‍රලාප ප්‍රතික්ෂේප කර සත්‍යය කියන ගමන් ව්‍යාපාරයේ ඉතිරි අයවලූන් රැක ගැනීමයි. මා පටි ගත කරද්දී ඔවුන් සමඟ උපක්‍රමශීලීව සමහර විට සුහද බවක් පෙන්වා ඔවුන් මා ලවා බොරු පිළිගැන්වූ බවත්, මට අපහාස කළ බවත්, මට පහර දුන් බවත්, මා එල්ලූම් ගස් අරිනවා යැයි තර්ජනයකළ බවත් ආදී නොයෙක් සත්‍ය දෑ මම එහි ඇතුළු කළෙමි. ඒවායින් සමහරක් මෙහි ඉදිරිපත් කර ඇති ප්‍රකාශයේදී ද දැකගත හැක. 

වික්‍රමනායක මහතාගේ නායකත්වයෙන් යුත් රහස් පොලිස් නිලධාරීන් මට පහරදුන් බවට එස්-13හිම කිහිප පොළක සඳහන් වනවාට අමතරව, සිසිල්චන්ද්‍ර විසින් වික්‍රමනායක මහතාගෙන් හරස් ප්‍රශ්න අසද්දී ඔහු ඉදිරිපිට මගේ කමිසය ගලවා තිබූ බවත්, මට පහර කිහිපයත් ගැසූ බවත් සඳහන් කර ඇත. මා ආපසු බන්ධනාගාරයට ගෙන යාමට සූදානම් වෙද්දී වික්‍රමනායක මහතා මට ඇඳගැනීමට කමිසය මා වෙතට විසි කළ බවත් සඳහන් කර ඇත. ඊට අමතරව 1971 ජූලි මාසයේදී වික්‍රමනායක මහතා ප්‍රමුඛ රහස් පොලිස් නිලධාරීන් මට පහර දීමෙන් පසු ඊළඟ වතාවේ මගේ මල්ලී 1971 අගෝස්තු වලදී මාව බැලීමට යාපනය බන්ධනාගාරයට ගිය අවස්ථාවේදී මා විසින් ඒ පිළිබඳ විස්තර ඔහුට දන්වන ලදුව ඔහු නීතීඥ එඩ්මන්ඩ් සමරක්කොඩි මහතාට ඒ පිළිබඳ සඳහන් කරමින් මගේ ආරක්ෂාව සලසන්නට පියවර ගන්නා ලෙස ඉල්ලමින් ලියා ඇති ලිපියක් 13-ඩී-26 වශයෙන්ද, ඒ අනුව නීතීඥ එඩ්මන්ඩ් සමරක්කොඩි මහතා විසින් අගමැතිනියට යවන ලද ලිපියක රිසිට්පත 13-ඩී-26 වශයෙන්ද රෝහණ විෙජ්වීරට පහර දීම සම්බන්ධයෙන් එම ලිපිය ලැබුණු බවට අග්‍රාමාත්‍ය ලේකම්ගේ පිළිතුරු ලිපිය 13.ඩී.-26බී වශයෙන්ද ඒ කාරණය සම්බන්ධයෙන් රාජ්‍ය ආරක්ෂක හා විදේශ කටයුතු භාර අමාත්‍යංශයේ ස්ථීර ලේකම්ට යැවූ ලිපිය ලැබුණු බවට පිළිතුරු ලිපිය 13-ඩී-26සී වශයෙන්ද ලකුණු කර ඇත. 

(වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංගගේ 71 කැරැල්ල ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා පුර්ණ සමාලෝචනයක් කෘතිය​ ඇසුරෙනි)