ලංකාවේ පාසල් ශිෂ්‍යයෙක් සැටලයිට් එකක් හැදුවා

 

මළගිය ඇත්තෝ

.................  මගේ හිතට දුක ගලාගෙන එනවා. ඩොක්ටට මතකද දෙවෙන්දොරා සහ  නොරිකො ?  දෙවෙන්දොරාට නොරිකො පළමුවෙන් හමුවන්නේ අවන්හලක දී නේද ? මතකද ඒ අවන්හල ?  නොරිකො ඒ අවන්හලේ සේවිකාවක්. මතකද ඔවුන් දෙදෙනා කබුකි  බලන්න ගිය දවස?  ඒ ආදරයට මොකද උනේ ? ඇයි  දෙවෙන්දොරා නොරිකො අතහැරලා තෝකියෝ වලින්  කියෝතෝ නගරයට ගියේ? දෙවෙන්දොරා සං නොරිකො ගෙන් සමුගන්නා අවස්ථාව මගේ මතකයට ආවා.  මේ සිදුවීම් මට චිත්රපටයක් වගේ මැවී පේනවා.  මට අමතක කරන්න බැහැ මේ සිදුවීම්.  කියෝතෝ නගරයේදී දෙවෙන්දොරා ගණිකාවක් සමග එක් වීම මතකයි නේද?  . කායික තෘප්තිය මගින් ප්‍රේමය  යටපත් කිරීම. එය කල හැකි දෙයක්ද  ?  අවසානය ළඟ වෙලා. මළවුන්ගේ අවුරුදු දා   දෙවොන්දරා සං සියදිවි නසා ගත්තේ ඇයි කියලා මට තේරුම්ගන්න බැරි උණා.  නොරිකො  දෙවෙන්දොරාව  පවුලේ සුසන භුමියේ මිහිදන් කරනවා. පොලව යටට ගියේ  දෙවෙන්දොරා ද ?  නැතහොත් මමද ?  නොරිකො  දෙවෙන්දොරා සංගෙ මතක සමඟ ගෙවන ජීවිතය ගැන මගේ හිතට දැනෙන්නේ දුකක්, කම්පනයක්, පාළුවක්. හරියට ගරා  වැටුන ගෙයක දොර හෙලවෙනකොට නැගෙන මුසල හඬ වගේ.  අහස අඳුරුයි. එක තරු කැටයක්වත් අහසේ නැහැ. මුළු පරිසරයම මලානික වෙලා. මහපොළව ඉකිබිඳිනවා. හමන සුළඟ ඒ ශෝකී රාවය සෑම දිශාවකටම ගෙන යනවා. මිය ගිය  පෙම්වතා ගැන මතකය , අතීතයක් පමණයි ඉතිරිව ඇත්තේ. හරියට ඔලිවර් ගොල්ඩ්ස්මිත්ගේ දුක්මුසු කවියක වගේ. 

දහසක් ලෙඩුන් මිය ගිය මේ ඇඳ මත මම වැතිරී හිටියා. මගේ ශරීරය කෙට්ටු වෙලා. ඇටකටු ගොඩක් වගෙයි. දුෂ්කර කි‍්‍රයාවේ යෙදුණු සිදුහත් කුමාරයාගේ නැත්තම් බෙල්සන් කඳවුරේ යුදෙව්වෙකුගේ වාගේ. කරාතියෙව්ගේ අවංක හිත, ලෙවින්ගේ වෙහෙසට පත් නොවන දෑත්, මොනාලිසාගේ දෑස්, මික් ජගර්ගේ දෙතොල්, ට‍්‍රැවොල්ටාගේ කොණ්ඩය, මේ සියල්ලේම සංකලනය මගේ දෑස් ඉදිරියේ මැවුණා. මොහොතකදී මහා ධාරානිපාත වර්ෂාවක් එක්ක විදුලි කෙටුවා. දෑස් නිලංකාර වුණා. අඳුරු අහසේ කඩතොළු ආකාරයේ ඉරි වරින් වර මතුවුණා. මහා වර්ෂාව එක්ක විශාල සුනාමියක්. ජල කඳ පොල්ගස් තුන හතරක් උසයි. මහා තාප්පයක් නැත්තම් ප‍්‍රාකාරයක් වාගේ. ගෙවල් දොරවල් යටකරගෙන ජල කඳ ගලාගෙන ගියා. පොළවේ ගලාගෙන ගිය මුහුදු ජලය යළිත් මුහුද කරා ඇදී ගියා. අහස එළිය වුණා. වර්ෂාව නැවතුණා. සියල්ල සන්සුන්. යළිත් වරක් සූරියකාන්ත මල් පිපුණ ගොවිපළ මගේ දෑස් ඉදිරියේ. 

   (මානසික ‍රෝගියා‍ගේ පරිකල්පනය)

Kithalangamuwe Marthelis and Professor Nirmal Ranjith Dewasiri

Professor Nirmal Ranjith Dewasiri who is a Senior Lecturer of the Department of History at the University of Colombo has written a book titled " Kithalangamuwe Marthelis". Marthelis is an old SLSSP member who used to work with Dr. N. M. Perera - a Marxist Politician and the Leader of the LSSP. 

Recently I had the privilege of meeting with Professor Nirmal and I posed a question to him about Marthelis. In my opinion, Marthelis was an insignificant element in the SLSSP that was exploited by its leaders. People like Marthelis believed in a socialist utopia and they were living with false hope. According to Prof. Nirmal, the SLSSP leaders gave certain recognition and empowerment to people like Marthelis. However, it did not help them in the long term and it did not uplift their living standards. Marthelis was a poor peasant then and he is a poor peasant now. Nothing changed in between. 

Dr. N.M Perera, Pieter Keuneman, Colvin R. de Silva, Philip Gunawardena, etc. were honest politicians but they made several irreversible blunders.  For instance, Philip Gunawardena's  Paddy Lands Act created huge tensions and rivalry between paddy land owners and farmers. Pieter Keuneman's Rent Act, No. 7 of 1972 limited the ownership of houses and prevented landlords from giving houses for rent. It created massive housing problems. 

According to Professor Harold Laski, Dr. N. M. Perera was an intellectual. But Dr. N. M. Perera was not pragmatic, his vision was limited. He tried to understand everything under Marxist theory. He did not see things in global terms. Indeed he was not a visionary like Lee Kuan Yew. His economic interventions were limited to Sri Lanka. Moreover, it was disastrous in the long term. He perceived businessmen/industrialists as an exploiting class and instigated strikes against them. Hence he enfeebled the production and distribution of wealth crippling the local economy. When the Colombo harbor was at its peak he jeopardized its services by calling strikes. Then the Singapore Harbour grabbed our place and developed their harbour earning foreign currency. I think people like N. M. Perera too are responsible for the present economic crisis.

Ruwan M Jayatunge M.D. 

කොලින් ද සිල්වා සහ වින්ඬ්ස් ඔෆ් සිංහල

 

කොලින් ද සිල්වා විසින් රචිත  වින්ඬ්ස් ඔෆ් සිංහල නවකතාව අන්තර්ජාතික ප්‍රජාව වෙත ගිය නවකතාවකි. මෙම කෘතියේ ජර්මානු පරිවර්තනයක් ද වරක් මම බර්ලින් හි පොත් සාප්පුවකදී දුටුවෙමි. එහෙත් 1980 දශකයේ සිංහල පුවත් පත් කොලින් ද සිල්වා ගේ වින්ඬ්ස් ඔෆ් සිංහල නවකතාව බරපතල ලෙස විවේචනය කරන ලදි. හේතුව නම් මේ නවකතාව මගින් දුටු ගැමුණු රජුට සහ ගැමුණු රජු ගේ මාතාවට කතුවරයා විසින් අපහාස කොට තිබීම බවයි. එම කාලයේ ආගමික අපහාස නීති නොතිබූ නිසා විවේචන මිසක කතුවරයා සිර ගත කල යුතු බවක් කියවුනේ නැත.​උත්ප්‍රාසය නම් මේ පොත විවේචනය කල සිංහල විචාරකයෝ බහුතරය වින්ඬ්ස් ඔෆ් සිංහල නවකතාව කියවා තිබුනේද නැත​. මයිකල් ඔන්දච්චි , ශාම් සෙල්වදොරේ මෙන් අන්තර් ජාතික ලෝකය ජයගත් සිංහල ලේඛකයෙකු වන කොලින් ද සිල්වාට උපන් දේශයෙන් බුහුමනක් ලැබුනේද නැත. 

හවායි හි ධනවත්  ජීවිතයක් ගත කල කොලින් ද සිල්වා පිලිබඳව හිටපු යුද හමුදාපතිවරයෙකු වූ ජෙනරාල් ඩෙනිස් පෙරේරා මහතා මට වරක් අපූරු කතාවක් කීවේය​. ජෙනරාල් ඩෙනිස් පෙරේරා 1980 දශකයේ හවායි වෙත ගිය විට කොලින් ද සිල්වාට ජෙනරාල් ඩෙනිස් පෙරේරා හමු වීමට වුවමනා විය​. මේ සඳහා කොලින් ද සිල්වා තමන් ගේ රෝල්ස් රෝයිස් රථය රියැදුරා සමග ජෙනරාල් ඩෙනිස් පෙරේරා නැවතී සිටි හෝටලයට එවන ලදි.  කොලින් ද සිල්වා හවායි හි ධනවත් ජීවිතයක් ගත කල බව අපගේ සිංහල විචාරකයෝ දැන නොසිටීම ඔහුගේ වාසනාවකි. නැතහොත්  කොලින් ද සිල්වා කෙරෙහි වයිරය තවත් උග්‍ර වීමට ඉඩ තිබුණි. 

The Soviet Gulags

 

For millions of Soviet citizens, a Gulag sentence represented a one-way journey to oblivion. Yet millions more went there and came back. This revolving door of Stalin’s Gulag presents historians with a number of challenges. First, it complicates the task of determining exactly how many Soviet citizens experienced Stalin’s Gulag. Any single annual figure on the number of prisoners provides only a snapshot and fails to capture the presence of a revolving door (Alexopoulos, 2006). Gulags were aimed at the physical destruction of enemies of the Bolshevik state and system (Supady, 2000). One of the main goals of the Soviet leadership was to destroy personal ties among private citizens and create an atmosphere of distrust and fear. Ordinary citizens were bombarded by propaganda which provided a constant reminder that they were surrounded by enemies and that vigilance was needed by all. People were encouraged to denounce enemies whenever they felt there was a threat (Hosford et al., 2007). According to Applebaum (2004), nearly 30 million prisoners passed through the Soviet Union’s labor camps in their more than 60 years of operation. 

In his famous book “The Gulag Archipelago” Aleksandr Solzhenitsyn writes…

...........  “In keeping silent about evil, in burying it so deep within us that no sign of it appears on the surface, we are implanting it, and it will rise up a thousandfold in the future. When we neither punish nor reproach evildoers, we are not simply protecting their trivial old age, we are thereby ripping the foundations of justice from beneath new generations.”

 Tchernavin (1935) disclosed the horrifying nature of the Soviet Gulag system in the following manner.

...  ……Picture a group of about forty prisoners, men, and women, all worn out, hungry, eaten by lice, suffering from swollen legs from long-standing—people who have not slept for many nights. Single file we were led into a big room with three or four desks, and at each desk was an examining officer. Then comes another room and more examining officers, a corridor, stairs, and more rooms with more examining officers. At the command “at a run” we had to run from one desk to another. And as we approached each desk the examining officer would start shouting at us in the vilest language imaginable …This sort of torture lasts from ten to twelve hours. Examining officers go away and rest; they get tired of sitting and shouting obscenities and so are relieved by others, but the prisoners have to keep on running.

 Dougherty (2001) interviewed Seven Russians who survived Stalin’s purges. They did exhibit symptoms sufficient to qualify as partial PTSD and those exposed to human remains suffer more symptoms of PTSD.

( From the book " PTSD in the Soviet Union " by Dr Ruwan M Jayatunge)